Στα εργασιακά το νέο μέτωπο...

Τάσος Παππάς 

Η ανάσα που παίρνει η κυβέρνηση με την αξιολόγηση έχει ημερομηνία λήξεως. Το φθινόπωρο θα έχουμε μια καλύτερη εικόνα για τις προθέσεις του ΔΝΤ σε ό,τι αφορά τον βαθμό της συμμετοχής του στο πρόγραμμα.

Το επίμαχο ζήτημα, τότε, θα είναι...
τα εργασιακά. Μέχρι στιγμής ξέρουμε τι επιδιώκει το ΔΝΤ: απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, νέο συνδικαλιστικό νόμο που θα καθιστά την απεργία σχεδόν απαγορευτική και επιστροφή του lock out («απεργία» των εργοδοτών), το οποίο καταργήθηκε το 1982. Ολα αυτά στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, του εκσυγχρονισμού της παραγωγικής διαδικασίας και της μείωσης της ανεργίας!

Ξέρουμε επίσης πως η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι διαφωνεί ριζικά με αυτές τις ιδέες. Ξέρουμε, τέλος, ότι στη συμφωνία του Αυγούστου του 2015 υπάρχει μια γενική αναφορά πως το θέμα θα αντιμετωπιστεί με βάση τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές. Ο όρος είναι ασαφής..

Για παράδειγμα, «βέλτιστες πρακτικές» για ποιους; Για τους εργαζόμενους ή για την εργοδοσία; Οι «βέλτιστες πρακτικές» πρέπει να εφαρμόζονται σε χώρες που είναι σε επιτροπεία;

Επιπλέον, στις ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει ενιαίο καθεστώς. Αλλα ισχύουν στη Σκανδιναβία (επιβιώνουν σε μεγάλο βαθμό οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος), άλλα στην Κεντρική Ευρώπη (είναι σε υποχώρηση αλλά διατηρούνται ακόμη ορισμένα δικαιώματα), άλλα στις χώρες που εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση τα τελευταία χρόνια (εργασιακός μεσαίωνας).

Το κλίμα πάντως στην Ευρώπη δεν είναι καλό. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχουν επιβάλει ρυθμίσεις που είναι κατάφωρα αρνητικές για την εργασία. Τα παραδοσιακά συνδικάτα δεν διαθέτουν το κύρος και τη δύναμη για να αντισταθούν αποτελεσματικά. Εχουν χάσει τη μαζικότητα και τον αγωνιστικό ζήλο τους, καθοδηγούνται από γραφειοκρατίες και εργατικές αριστοκρατίες, ενώ η σοσιαλδημοκρατία -ο κάποτε προνομιακός συνομιλητής των συνδικάτων- έχει εγκαταλείψει τις αρχές της.

Τούτη την ώρα στη Γαλλία και το Βέλγιο είναι σε εξέλιξη μια σφοδρή σύγκρουση ανάμεσα στις κυβερνήσεις και ορισμένα μαχητικά συνδικάτα. Αν η έκβαση είναι αρνητική για τους εργαζόμενους, η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να προσδοκά υποστήριξη από τον Φρ. Ολάντ, αφού ο Γάλλος πρόεδρος προωθεί μια «μεταρρύθμιση» παρόμοια μ’ αυτήν που θα επιχειρήσουν να επιβάλουν στην Ελλάδα οι θεσμοί.

Κάτι ανάλογο έχει κάνει και ο έτερος κεντροαριστερός Ρέντσι στην Ιταλία. Η ελληνική κυβέρνηση έχει τον χρόνο να προετοιμαστεί - ελπίζουμε απαλλαγμένη από αυταπάτες και καλύτερα συγκριτικά με το παρελθόν, όταν έτρεχε πίσω από τα γεγονότα που δημιουργούσαν άλλοι.

Να ανοίξει πρώτη αυτή τη συζήτηση και να αναζητήσει συμμάχους στο πολιτικό και το κοινωνικό επίπεδο. Κυρίως όμως να αφήσει τα μεγάλα λόγια και τις βαρύγδουπες εξαγγελίες περί «κόκκινων γραμμών» γιατί η τακτική αυτή έπληξε την αξιοπιστία της. Ωστόσο, πρέπει να συνειδητοποιήσει πως μια υποχώρηση σ’ αυτό το μέτωπο μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για τη συνοχή της...