Βρισκόμαστε μόνο λίγες ώρες μετά το Eurogroup που υποτίθεται ότι θα έβαζε ένα τέλος στην αβεβαιότητα αλλά τελικά μάλλον έφερε περισσότερη. Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης κάνουν λόγο για...
μικρή αναβολή του ελληνικού δράματος, το ΔΝΤ επανέρχεται επισημαίνοντας ότι δεν πρόκειται να προσφέρει χρήματα για το ελληνικό πρόγραμμα και η ελληνική κυβέρνηση αναζητά τρόπους να περάσει τα νέα προαπαιτούμενα χωρίς τη δημοκρατική βάσανο της ψήφισης από τη Βουλή. Για ποιο λόγο παίχτηκε λοιπόν αυτό το θρίλερ; Μα για τον ίδιο λόγο που παίζεται πάντα.
Θέλω από την αρχή να σημειώσετε ότι δεν είμαι οικονομολόγος και άρα ότι θα περιγράψω παρακάτω αποτελεί απλά μια θεώρηση την οποία καταθέτω προς συζήτηση. Το σημερινό κείμενο είναι λίγο μεγαλύτερο από αυτά που συνηθίζω αλλά ο στόχος μου είναι να έχει μορφή εξωδίκου, δηλαδή να περιέχει στην αρχή τις διαπιστώσεις βάσει των οποίων θα καταλήξω στο όχι και τόσο πρωτότυπο συμπέρασμα μου. Σας ζητώ προκαταβολικά υπομονή, όπως με τα εξώδικα.
Σύντομο ιστορικό τις ελληνικής κρίσης
Η οικονομική κρίση της Ελλάδας ονομάζεται «δημοσίου χρέους». Σύμφωνα δηλαδή με τις αναλύσεις των οικονομικών οργανισμών Ευρώπης και ΔΝΤ το ελληνικό κράτος παράγει περισσότερο χρέος απ' ότι μπορεί να αποπληρώσει με αποτέλεσμα το οικονομικό μοντέλο της χώρας να κινδυνεύει από κατάρρευση. Μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο η Ευρώπη δημιούργησε μια σειρά από διαδοχικούς μηχανισμούς «σωτηρίας» με τελευταίο παιδί τον ESM (European Stability Mechanism). Βρισκόμαστε σήμερα στο «3ο πακέτο σωτηρίας» της ελληνικής οικονομίας και νομίζω ότι έχουμε πλέον αρκετή εμπειρία να κρίνουμε την αποδοτικότητά τους. Θα ξεκινήσω λοιπόν ανάποδα δηλώνοντας από την αρχή ότι τα προγράμματα έχουν πετύχει 100% τον στόχο τους. Και ορίστε γιατί:
Όταν η Ελλάδα ζήτησε και πήρε το 1ο πρόγραμμα υποστήριξης είχε ένα δημόσιο χρέος που άγγιζε το 120% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Το σκεπτικό του προγράμματος ήταν ότι θα δινόταν ένα νέο δάνειο που θα αύξανε μεν το δημόσιο χρέος, ωστόσο με μια σειρά από μεταρρυθμίσεις η ελλειμματική ελληνική οικονομία θα μετατρεπόταν σε πλεονασματική και σε συνδυασμό με περιστολή των ανεξέλεγκτων δημοσίων δαπανών το χρέος θα ήταν πλέον βιώσιμο. Αυτά στα λόγια.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Εφήμερου πατήστε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου