Πάντα όμως εκπλήσσομαι με τους ανασφαλείς που και θέλουν να είναι πρώτη μούρη παντού, και κάνουν όσο περισσότερο λάιβ φώτοσοπ μπορούν. Κυρίως γιατί είναι ήδη όμορφοι, ο καθένας με τον τρόπο του.
Νομίζω ότι...
η πρώτη που ξεκίνησε αυτή τη μόδα με τις θαμπές κάμερες ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, την τελειοποίησε όμως η Σεμίνα Διγενή τη δεκαετία του '90. Όλοι οι καλεσμένοι φάινονταν καθαρά, η Διγενή έμοιαζε λες και είχες εσύ μυωπία - και έμοιαζε και πιο λεπτή, κι ας μην ήταν ποτέ παχιά.
Εκτοτε ο απλός τηλεθεατής αποκαλεί κάθε τέτοια «λαμπερή» και ασαφή κάμερα, «Κάμερα της Σεμίνας Διγενή» ασχέτως του ποιος τη χρησιμοποιεί. (Το τρελό είναι ότι η Σεμίνα Διγενή ήταν και είναι πραγματικά όμορφη και συμπαθητική και δε χρειαζόταν κανένα πειραγμένο φίλτρο.) Μετά είχαμε τη Ρούλα Κορομηλά που οι κάμερές της έμοιαζαν να λάμπουν με αστερόσκονη, κι έπειτα τη Ναταλία Γερμανού.
Κάθε γυναίκα που θεωρούσε (ή την έπειθαν, κακώς, οι άλλοι) πως είχε μεγαλώσει και ήθελε να κόψει χρόνια απ' την τηλεοπτική της εικόνα έβαζε λίγη λάμψη και θαμπάδα.
Χτες βράδυ το είδα και στο X-Factor. H νέα σεζόν που θα παιχτεί απ' τον ΣΚΑΪ έκανε την πολυδιαφημισμένη πρεμιέρα της και ήταν όπως την περιμέναμε: Γεμάτη με δακρύβρεχτους συναισθηματικούς εκβιασμούς για ταλαιπωρημένους και αδικημένους απ' τη ζωή υποψήφιους.
Οι προσωπικές ιστορίες -όπως και στις υπόλοιπες διεθνείς εκδοχές του προγράμματος- υπερτονίζονται ανάλογα με το αν ο υποψήφιος έχει καλή φωνή και θα περάσει. Ας πούμε ,συχνά θα μάθουμε για την τραγική ιστορία κάποιου που έχασε τη γιαγιά του ή έχει αυτιστικό αδερφό ή τον παράτησε ο πατέρας όταν ήταν μικρός, ή ήταν άστεγος και έπαιζε στο δρόμο με την κιθάρα του μέχρι που την έχασε κι αυτήν - αρκεί να πρόκειται να περάσει. Έτσι τον υποστηρίζουμε, λόγω της τραγικής ζωής του, και ενθουσιαζόμαστε όταν αποδεικνύεται ταλέντο και περνάει. (Αν είναι βέβαια κάποιος άφωνος, ατάλαντος και γελοίος, σπάνια θα μάθουμε για τα οικογενειακά του δράματα. Η παραγωγή δεν θέλει να τον συμπαθήσουμε ή να ταυτιστούμε μαζί του - απλώς, ίσως, να γελάσουμε μαζί του.)
Κι ενώ λοιπόν το X-Factor ήταν τόσο καλό ή κακό όσο αναμενόταν, εμένα εντύπωση μου έκανε ότι η σκηνοθεσία χρησιμοποιούσε άλλες κάμερες για τους νέους (Τάμτα και Θοδωρή Μαραντίνη) και άλλες για τους μεγαλύτερους (Γιώργο Θεοφάνους και, κυρίως Πέγκυ Ζήνα).
Ενώ σε όλα τα υπόλοιπα πλάνα η εικόνα ήταν καθαρή, εκεί όλα άλλαζαν. Ζαλιζόμουν απ' τη θαμπάδα και την ασάφεια κάθε φορά που έδειχνε «κοντινό» την Πέγκυ Ζήνα - ήταν ένα τηλεοπτικό τέχνασμα όχι απλά αχρείαστο αλλά και εκνευριστικό.
Δεν ξέρω. Μπορεί όλοι οι υπόλοιποι τηλεθεατές να μην προσέχουν την δραματική αλλαγή κάμερας, και να λένε «Πωπω τι νέα και όμορφη η Πέγκυ Ζήνα!» εγώ όμως κάθε φορά σκέφτομαι πόσο τους μεγαλώνουν και τους φτηναίνουν τους σελέμπριτι αυτά τα παιχνίδια.
Όταν βλέπω κάμερα πασαλλειμένη με βαζελίνη ή παρόμοιο οπτικό εφέ, σκέφτομαι κατευθείαν πόσα άραγε έχει να κρύψει ο/η εν λόγω σταρ, και πώς άραγε θα είναι στην πραγματικότητα. Δεν είναι βέβαια σημαντικό, αλλά είναι κάπως ενδεικτικό της σύγχρονης κουλτούρας που μανιωδώς κατασκευάζει τη Νεότητα και την Ομορφιά, ακόμα κι εκεί που δεν χρειάζεται.
Χίλιες φορές να φανούν και δυο ατέλειες κάποιου δημοσιου προσώπου, παρά να νιώθουμε πως μας δουλεύουν, ή πως η ματαιοδοξία τους τους κάνει να μη μπορούν να ζήσουν χωρίς τις ειδικές κάμερες και τους «όμορφους», παραμορφωτικούς φακούς...
Άρης Δημοκίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου