Mήνυμα από τους 53+ του ΣΥΡΙΖΑ
«Κινδυνεύουμε να ταυτιστούμε με το μνημόνιο» επισημαίνει η Πρωτοβουλία των 53+ του ΣΥΡΙΖΑ σε κείμενο - μανιφέστο. Η Ομάδα παίρνει αποστάσεις...
από την πολιτική της κυβέρνησης και εξηγεί ότι «είμαστε στην κυβέρνηση όχι πάση θυσία, αλλά όσο θεωρούμε ότι μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες και τους ποικίλους εκβιασμούς μπορούμε με αριστερή οπτική να ασκήσουμε πολιτική προς όφελος των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων».
Χαρακτηριστικά τονίζουν ότι «αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους 'δανειστές', προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία»
Πρωτοβουλία 53+», στην οποία, μεταξύ άλλων, συμμετέχουν οι κ.κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος, Θοδωρής Δρίτσας, Θεανώ Φωτίου, Τασία Χριστοδουλοπούλου κ.α. απέκτησαν και ιστοσελίδα («commonality»- τα κοινά), στην οποία δημοσιεύουν κείμενο 11 σημείων-σκέψεων σχετικά με την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Μεταξύ άλλων προειδοποιούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να ταυτιστεί με το 3ο Μνημόνιο και να περάσει στην συνείδηση του κόσμου ως «στρατηγική επιλογή», αφήνουν ανοιχτό να χάσει το κόμμα την εξουσία αντί να ταπεινωθεί στην κοινωνία και αφήνουν αιχμές για την εσωκομματική δημοκρατία.
Η Ομάδα των 53+ παρουσιάζει έντεκα σημεία, πάνω στα οποία πρέπει να υπάρξει συζήτηση εν όψει του επερχόμενου συνεδρίου του κόμματος, υπογραμμίζοντας: «Πρώτα απ' όλα είμαστε ΣΥΡΙΖΑ και ότι η παρουσία μας δεν συγκροτεί ένα κόμμα μέσα στο κόμμα ή ένα μηχανισμό αναπαραγωγής στελεχών και μικροεξουσίας».
Ολόκληρο το κέιμενο:
Το κείμενο που ακολουθεί είναι αποτέλεσμα των προβληματισμών και των συζητήσεων κατά τη διάρκεια της Πανελλαδικής Σύσκεψης της Πρωτοβουλίας μελών 53+ και αποτελεί συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο.
Υπάρχει ένα αρχικό ερώτημα που τίθεται ενδεχομένως εύλογα από μέλη του κόμματος, αλλά και φίλους μας: «Γιατί τώρα;» Γιατί τώρα η σύσκεψη της τάσης ή του ιδεολογικοπολιτικού μας ρεύματος; Γιατί δίνουμε συνέχεια σε μια προσπάθεια που έχει αρχίσει εδώ και καιρό συγκρότησης ενός ανοιχτού ρεύματος ιδεών; Γιατί επιμένουμε σε ένα κόμμα πολυτασικό, με συλλογική λειτουργία, πλουραλιστικό, αλλά όχι με κακοφωνίες και παραγοντισμούς. Αρχικά να σημειώσουμε ότι πρώτα απ’ όλα είμαστε ΣΥΡΙΖΑ και ότι η παρουσία μας δεν συγκροτεί ένα κόμμα μέσα στο κόμμα ή ένα μηχανισμό αναπαραγωγής στελεχών και μικροεξουσίας. Η τάση μας, το ρεύμα ιδεών μας, άλλωστε, είναι αποτέλεσμα εσωτερικών ανασυνθέσεων, συναντήσεων διαφορετικών τάσεων και συλλογικοτήτων μέσα από τη συζήτηση και τη δράση, μέσα από τον θεωρητικό και πολιτικό διάλογο, αλλά και την ανάγκη ο διάλογος αυτός να είναι μέρος της δουλειάς του συνόλου του κόμματός μας. Λειτουργούμε ανοιχτά, συναντιόμαστε στα γραφεία του κόμματος, η πρόσκληση για συζήτηση αφορά όλες και όλους. Αλλά το αρχικό ερώτημα παραμένει: γιατί σήμερα δίνουμε συνέχεια στη προσπάθειά μας; Είναι σαφές ότι κάθε τάση, για να υπάρχει και να συμβάλλει στο διάλογο και τη συνεχή προσπάθεια για σύνθεση εντός του κόμματος, δεν μπορεί παρά να καταθέτει προτάσεις, σκέψεις και προβληματισμούς με τον πιο ανοιχτό τρόπο. Και εμείς ως αριστερή, ριζοσπαστική και κινηματική τάση αυτό ακριβώς κάνουμε. Καταθέτουμε, λοιπόν, έντεκα σημεία που θεωρούμε ότι θα χρειαστεί να τα συζητήσουμε -ενόψει και του συνεδρίου- σε βάθος, με ανοιχτή καρδιά, με ειλικρίνεια, με απόλυτη συντροφικότητα.
Είναι σαφές, βέβαια, ότι η τάση μας, το ιδεολογικοπολιτικό μας ρεύμα, έχει μια ολόκληρη πορεία. Δεν αρχίζουμε σήμερα. Τα θεμέλια έχουν μπει ακόμα και σε εκείνη την περίοδο που αρκετοί και αρκετές από μας ανήκαμε σε διαφορετικές συσπειρώσεις ή τάσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μας ένωνε η προσπάθεια για ένα κόμμα της αριστεράς που θα λειτουργεί αλλιώς, δηλαδή δημοκρατικά, συλλογικά, αντιιεραρχικά. Ένα κόμμα, δηλαδή, που δεν θα στηρίζεται στον έναν ή σε λίγους, αλλά στο σύνολο των ανθρώπων του. Ένα κόμμα που δεν θα λειτουργεί ως επικοινωνιακό «στούντιο» ή ως «φρούριο», αλλά ως ένας πολιτικός οργανισμός ζωντανός, ζωηρός, με συνεχή επικοινωνία με την ίδια την κοινωνία και τις κινηματικές της συλλογικότητες. Ένα κόμμα που η διαφάνεια θα είναι κυρίαρχη, αλλά και ορατή και στην ίδια την κοινωνία.
Μας ένωνε και συνεχίζει να μας ενώνει, όλους και όλες εμάς που κινούμαστε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο ρεύμα του κριτικού μαρξισμού, ο στρατηγικός μας στόχος, που δεν είναι άλλος από τον κοινωνικό μετασχηματισμό, από τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Η αντικαπιταλιστική προοπτική, λοιπόν, δένεται με την ανάγκη βαθιών διαρθρωτικών αλλαγών, αλλά και συνεχών ρήξεων, με τη συνεχή διεύρυνση της δημοκρατίας, των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών.
Μας ενώνουν οι κοινές μας απόψεις για την ανάγκη της γυναικείας απελευθέρωσης, η γυναίκα ελεύθερη από τον άντρα και οι δύο ελεύθεροι από τον καπιταλισμό. Μας ενώνει η πεποίθησή μας ότι τα ζητήματα του περιβάλλοντος είναι εξίσου σημαντικά με αυτά της ταξικής πάλης και ότι η μάχη, παράδειγμα για τις Σκουριές, έχει κεντρικά πολιτικά και αξιακά στοιχεία.
Μας ένωνε και συνεχίζει να μας ενώνει η πεποίθησή μας ότι τα λεγόμενα «μικρά» ζητήματα, για κάποιους «περιθωριακά» (κλασικό παράδειγμα το προσφυγικό-μεταναστευτικό), μπορεί να είναι κορυφαία, και για μας οι πολλαπλές κοινωνικές διακρίσεις και ανισότητες, συνεπώς και τα δικαιώματα, συνιστούν κόκκινη κλωστή, στην πορεία του κοινωνικού μετασχηματισμού, στην πορεία για την ανατροπή σε όλα τα επίπεδα.
Μας ένωνε και συνεχίζει να μας ενώνει η πεποίθηση ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, το πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων και της ταξικής πάλης. Αλλά την ίδια στιγμή μας ενώνει η εκτίμηση ότι το σημερινό οικοδόμημα της ΕΕ είναι εχθρικό στην κοινωνία των πολλών και είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε, μαζί με τους Ευρωπαίους συντρόφους μας, εναλλακτικές, δρόμους και τρόπους επαναθεμελίωσης σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από τη σημερινή. Στη σημερινή φάση η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης. Οι αποσυνθετικές τάσεις, με αφορμή την οικονομική κρίση, αλλά και το προσφυγικό, σε κρατικό επίπεδο προκύπτουν από τα δεξιά με φασίζοντα χαρακτηριστικά.
Η Ευρώπη για να έχει προοπτική, με βάση τις ανάγκες των λαών της, δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατική, αλληλέγγυα και φιλειρηνική. Όσο επικρατούν οι λογικές της λιτότητας, του αυταρχισμού, της ξενοφοβίας, όσο σηκώνονται τείχη ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όσο ενισχύονται οι εθνικισμοί, όσο οι ανισότητες μεγεθύνονται και δημιουργούνται στρατιές ανέργων και νεόπτωχων, όσο καλλιεργείται και εν πολλοίς εφαρμόζεται η ιδέα των πολλών ταχυτήτων, όσο τις αποφάσεις τις παίρνουν μη εκλεγμένοι «θεσμοί», η Ευρώπη χάνει δυναμική, κατακερματίζεται, παύει να έχει προοπτική.
1. Ενώ η «συμφωνία» του καλοκαιριού, εκείνη τουλάχιστον την περίοδο εξηγήθηκε -και σωστά- ως προϊόν αδίστακτου εκβιασμού, ως πραξικόπημα -εύστοχα είχε ειπωθεί «με το πιστόλι στον κρόταφο»-, σταδιακά η πολιτική αυτή εξήγηση αποδυναμώθηκε, με αποτέλεσμα να φαίνεται ή να εκλαμβάνεται από τον λαϊκό κόσμο ότι οι μνημονιακές δεσμεύσεις συγκροτούν το δικό μας πρόγραμμα, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς. Η σύγκριση μνημονίων, «το δικό μας είναι καλύτερο των άλλων», φράση που έχει ειπωθεί αρκετές φορές, όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά σταδιακά δημιουργεί μια στρεβλή αντίληψη και εντέλει μας βάζει στο κάδρο «όλοι ίδιοι είναι». Γιατί μπορεί η «συμφωνία» που υπογράφηκε «με το πιστόλι στον κρόταφο» να είναι ηπιότερη σε σχέση με όσα ήταν έτοιμη να υπογράψει η ΝΔ -αυτό είναι γεγονός-, ωστόσο απέχει έτη φωτός από ένα αριστερό, κοινωνικά και ταξικά προσανατολισμένο πρόγραμμα.
Τείνει, δηλαδή, να γίνει αυτό που από την αρχή είχαμε επισημάνει ως σοβαρό κίνδυνο: να μετεξελιχθεί η ήττα και ο συμβιβασμός του περασμένου καλοκαιριού σε στρατηγική επιλογή. Εμείς επιμένουμε και το θέτουμε κάθε φορά, ότι η επισήμανση αυτή «το μνημόνιο δεν είναι δικό μας» σε συνδυασμό με το παράλληλο πρόγραμμα, είναι φράση-κλειδί για τη σχέση με τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα και την πορεία απεγκλωβισμού από επιτροπεία και μνημόνιο.
2. Το παράλληλο πρόγραμμα δεν είναι ούτε εφεύρεση ούτε κόλπο και χρειάζεται η μέγιστη δυνατή πολιτική προβολή του. Στην ουσία το «παράλληλο» συνιστά πρωταρχικό κομμάτι της στρατηγικής μας, που εκ των πραγμάτων έρχεται σε σύγκρουση με την υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων. Το παράλληλο πρόγραμμα «υπονομεύει» το μνημόνιο ή, για να το πούμε διαφορετικά, λειτουργεί ανταγωνιστικά και εντάσσεται σαφώς σε μια συγκρουσιακή διαδικασία στη βάση ενός συνολικού πολιτικού σχεδίου απεγκλωβισμού. Αν το αποχρωματίσουμε ή το ουδετεροποιήσουμε, του αφαιρούμε ζωτικό χώρο και ακυρώνουμε σε θεωρία και πράξη τη διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά. Η υστέρηση που υπάρχει ως προς τους βηματισμούς του παράλληλου προγράμματος συνιστά σοβαρό λάθος και μειώνει τη βάση επικοινωνίας μας με τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα ή με ριζοσπαστικά τμήματα, που την περασμένη περίοδο είχαν πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες από το κόμμα μας.
Το παράλληλο πρόγραμμα, σύμφωνα με την αντίληψή μας, είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης ταυτόχρονα με το μετασχηματισμό του κράτους, αλλά και την αλλαγή του παραγωγικού παραδείγματος.
Όσο, λοιπόν, καθυστερούμε, θα ενισχύονται οι ενστάσεις και οι αμφιβολίες, καθώς τα όποια μνημονιακά μέτρα σωρευτικά με την πεντάχρονη πολιτική λιτότητας, διευρύνουν τις κοινωνικές ανισότητες.
Παρ’ όλα αυτά, τα παραδείγματα είναι αρκετά, ώστε να καταγραφεί η πολιτική και ιδεολογική αντίθεση, να ενισχύσει τις κοινωνικές συμμαχίες και να αναπτερώσει την ελπίδα ότι η πορεία του κοινωνικού μετασχηματισμού δεν είναι κενός λόγος, ότι, επίσης, το παράλληλο πρόγραμμα δεν είναι φαντασίωση ή άλλοθι, αλλά μια δυνατότητα, που ωστόσο χρειάζεται επιμονή, σχέδιο, προτεραιότητες.
Το νομοσχέδιο για τη δημόσια διοίκηση -παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις-, η αντιμετώπιση του προσφυγικού, τουλάχιστον μέχρι τη συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία, η κοινωνική και ταξική μεροληψία υπέρ των ασθενέστερων στρωμάτων (ΔΕΗ, νερό, σίτιση, κοινωνικά προγράμματα, κάρτα αλληλεγγύης, ανασφάλιστοι και υγεία, 100 δόσεις), η παιδεία, το σύμφωνο συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια, η ιθαγένεια, τα ΜΜΕ και η διαπλοκή, η κατάργηση των φυλακών ανηλίκων, των φυλακών τύπου Γ κ.ά διαθέτουν στον πυρήνα τους στοιχεία μιας φιλολαϊκής, ταξικά προσανατολισμένης και αντιαυταρχικής πολιτικής.
Θεωρούμε ότι το παράλληλο πρόγραμμα πρέπει να επιταχυνθεί, να εμπλουτιστεί με συγκεκριμένες προτεραιότητες (π.χ. εργασιακές σχέσεις, συλλογικές συμβάσεις κ.ά.) και να είναι αντικείμενο αυτοτελούς συζήτησης στα όργανα, αλλά και στο σύνολο του κόμματος και της Νεολαίας του.
Με βάση τα παραπάνω θα χρειαστεί άμεσα και ενόψει συνεδρίου να σχεδιαστεί και να εκπονηθεί οδικός χάρτης για όσο το δυνατόν γρηγορότερο απεγκλωβισμό από την επιτροπεία, αλλά και το μνημόνιο. Ο οδικός χάρτης δεν μπορεί παρά να είναι το συνολικό πολιτικό μας σχέδιο, που να περιέχει ρωγμές, υλοποίηση ριζοσπαστικών τομών, ιδεολογική αντεπίθεση, προετοιμασία για την επόμενη μέρα. Ο οδικός χάρτης πρέπει να γίνει αντικείμενο δημόσιας συζήτησης που να χαρακτηρίζεται από απόλυτη ειλικρίνεια, σαφές σχέδιο και εναλλακτικές λύσεις.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου