Διανύοντας την ιερότερη βδομάδα της Χριστιανοσύνης και στη μέση ενός γενικευμένου ζόφου, παντρεύει κανείς το πένθος και τη θλίψη από τα Πάθη του Χριστού με το πένθος και τη θλίψη που βαραίνουν τις ψυχές μας, εξαιτίας της υφιστάμενης κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κατάστασης στη χώρα. Το πλαίσιο, ωστόσο,...
ευνοεί τον αναστοχασμό και την περισυλλογή, τη βαθιά αναμέτρηση με τους εαυτούς μας, την ταπεινή αναδιαπραγμάτευση των αξιών, των στάσεων και των πεποιθήσεών μας, στη βάση μιας –γιατί όχι- αλληγορίας· μιας αλληγορίας που θα ευχόμουν να ’χε τη δύναμη να συγκινήσει, αλλά και να ταρακουνήσει, ώστε να αποκαθάρει και να ανακαινίσει τις ψυχές και τις καρδιές μας. Έχοντας απόλυτη συναίσθηση του ελλείμματός μου σε θέματα βαθιάς θεολογίας, τολμώ ωστόσο, με την ευκαιρία που δίνει η ασκητική των ημερών, να επιχειρήσω κάποιες σύντομες αλλά αναγκαίες κατ’ εμέ σκέψεις, προκειμένου να βιωθεί το Πάσχα ορθότερα και αληθώς χριστιανικά.
Ακολουθώντας, λοιπόν, νοερά τα βήματα του Θεανθρώπου από τη στιγμή της περιπετειώδους γέννησής Του ως και την επικείμενη θανάτωσή Του στον Σταυρό, βλέπει κανείς την Αγία Οικογένεια να φυγαδεύει το Θείο Βρέφος από τον ταπεινό, πλην όμως φιλόξενο, αχυρώνα της Βηθλεέμ στην Αίγυπτο (Κατά Ματθαίον, 2: 13-15), προκειμένου να γλιτώσει από το μένος και τη θηριωδία της τότε άρχουσας τάξης που, όπως πάντα, εγκληματεί προκειμένου να μην αμφισβητηθεί η εξουσία της. Ο μικρός Χριστός γεννήθηκε και εξαναγκάστηκε από τους «δυνατούς» του τότε κόσμου σε προσφυγιά, ενώ πίσω Του χιλιάδες μικρά παιδιά στην ευρύτερη περιοχή της Βηθλεέμ έβρισκαν οικτρό θάνατο από το μαχαίρι της επίσημης εξουσίας. Μετά την προσφυγιά επανέρχεται στα πατρώα εδάφη για να συνεχίσει το έργο Του, που θα τον οδηγήσει στο σταυρικό μαρτύριο.
Τον περασμένο Δεκέμβρη ο Χριστός ξαναγεννήθηκε, στη Συρία τη φορά αυτή, και για να σωθεί, μετανάστευσε και πάλι. Πήγαν κάποια κομμάτια του ξανά στην Αίγυπτο, ενώ κάποια λιγότερα ήρθαν στην Ελλάδα, στη χώρα όπου κατοικεί ένας λαός που αρέσκεται να αυτοπροσδιορίζεται ως περιούσιος, αφού παραμένει εμμονικά προσκολλημένος στο γνωστό ρηθέν του Ιησού που αναφώνησε, βλέποντας να τον προσεγγίζουν οι πρόγονοι των Ελλήνων, ότι ήρθε επί τέλους η στιγμή να πληρωθούν οι Γραφές. Γύρω Του και πάλι χιλιάδες παιδιών έχασαν τη ζωούλα τους, επειδή οι ισχυροί της γης συνεχίζουν να μη δέχονται ούτε σαν σκέψη τη διακύβευση των κεκτημένων τους. Οι μήνες πέρασαν και φτάσαμε ξανά στο Πάθος. Ο Χριστός με τα κομμάτια Του ξαναδίδαξε όσα ήρθε για να μας διδάξει…όμως και πάλι όσα είπε δε μας άρεσαν. Θεωρήσαμε τον πρόσφυγα Χριστό για μια ακόμη φορά επικίνδυνο και πλάνο. Φοβηθήκαν οι σύγχρονοι Γραμματείς και Φαρισαίοι μήπως και η παρουσία Του κλονίσει την πίστη που την είχαν κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες τους...μπας και συμπαρασύρει τον κόσμο στα πραγματικά μονοπάτια του χριστιανισμού, εκείνα της ανθρωπιάς, της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης. Βλέπετε, εκείνοι κρατούν για τον εαυτό τους τα κλειδιά της σοφίας και του Παραδείσου…
Και το κατάφεραν! Με τις τρομολάγνες κορώνες τους, έσπειραν την ξενοφοβία, την ανασφάλεια και το μίσος σε όλους εκείνους που διδάχθηκαν πολύ καλά να χειραγωγούνται αιώνες τώρα. Έτσι, το πλήθος επέλεξε και πάλι τον Βαραββά, αποτάθηκε στην ξενόφερτη και επιβεβλημένη εξουσία και, μιας και τη βρήκε για μια ακόμη φορά άνανδρη κι ανίκανη να αναλάβει τις ευθύνες της, της επέβαλε τη θανάτωση του αθώου, αναφωνώντας ρυθμικά τα «Σταυρωθήτω!». Οποία ειρωνεία όμως, στη συνέχεια να προσδοκούμε την Ανάσταση του φονευθέντος από τα χέρια μας Χριστού! Έχουμε ξεχάσει προφανώς, κάποια σημεία που δεν μας τα δίδαξαν με τη δέουσα επιμέλεια. Ένα είναι ότι επιλέγοντας να σταυρώσουμε το Χριστό, συναινέσαμε στο να αποδεχθούμε και τις συνέπειες…Ας μην ξεχνάμε λοιπόν να αναφωνούμε και: «(…)το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών(…)» (κατά Ματθαίον, 27: 25-26). Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι η Ανάσταση οδηγεί σε τελική απολογία μπρος στον αναστηθέντα Χριστό και το Θεό Πατέρα Του. Η Ανάσταση βαδίζει χέρι χέρι με το «Αγαπάτε αλλήλους» και στη βάση αυτού του σημαντικού αγγέλματος θα δώσουμε τις τελικές μας εξετάσεις. Ας προσέξουμε λοιπόν μην ακούσουμε το φοβερό:
«(…)πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. επείνασα γαρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με, γυμνός, και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή, και ουκ επεσκέψασθέ με (…) αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε(…)» (Κατά Ματθαίον, 25: 41-46).
Χρήστος Δ. Τουρτούρας
Επίκουρος Καθηγητής Παιδαγωγικής Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου