Στα τέλη των ‘80ς στην τηλεόραση ήταν ο Ιππότης και στις εφημερίδες ο Μολώχ –της ασφάλτου και οι δύο. Ο...
Μολώχ ήταν μία αρχαία θεότητα που λατρεύτηκε από τους Φοίνικες και τους έλληνες δημοσιογράφους. Οι Φοίνικες του θυσίαζαν παιδιά και οι δημοσιογράφοι του αφιέρωναν τίτλους.
Ειδικά κάθε Δευτέρα, ο Μολώχ ήταν στις ελληνικές εφημερίδες περισσότερο και από τον Νίκο Αναστόπουλο. Διότι ήταν αυτός, ο Μολώχ, που ζητούσε δεκάδες νεκρούς στην ελληνική άσφαλτο. Το Σαββατοκύριακο είχε καμιά εικοσαριά νεκρούς, η εφημερίδα τους χρέωνε στον Μολώχ και ανάθεμά με αν μπήκε ποτέ στον κόπο να εξηγήσει στους αναγνώστες της ποιος ήταν ο τύπος. Τέλος πάντων, η καριέρα του Μολώχ στον ελληνικό Τύπο ξεκίνησε με οκτάστηλα και έσβησε μέσα σε ασήμαντα μονόστηλα, όταν οι αρχισυντάκτες διαπίστωσαν ότι οι αναγνώστες δεν ενδιαφέρονται για τα τροχαία. Και αν το τροχαίο δεν περιείχε «ξεκλήρισμα», ο χώρος που κέρδιζε στην εφημερίδα ήταν μόνο ο πληρωμένος στα κοινωνικά -του αγγελτήριου θανάτου.
Οι άνθρωποι συνηθίζουν τα πάντα. Μα, τα πάντα. Κάποια στιγμή το μάτι σταματά να παίζει και η ψυχή μένει ατάραχη. Συχνά δε, η εξοικείωση οδηγεί, περίπου, σε αποκτήνωση. Ηταν, ας πούμε, τόσο συχνή η έκθεση στο λιμό της Αιθιοπίας που, από ένα σημείο και μετά άρχισαν να κυκλοφορούν ανέκδοτα.
Προσέξτε, λοιπόν, πώς αντιδρούν τα συλλογικά μας αντανακλαστικά μπροστά στο δράμα και στην κρίση των προσφύγων. Η Ειδομένη έχει γίνει πλέον αποδεκτή ως μία μαύρη κουκίδα στην άκρη του χάρτη. Ακόμα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης έκοψαν τα πομπώδη σε τόνους αρχαίας τραγωδίας. Η δε κυβέρνηση ουσιαστικά σιωπά, περιμένοντας το τραγούδι του τζίτζικα και τον λήθαργο του ελληνικού καλοκαιριού. Η Ειδομένη είναι μακριά. Στον Πειραιά θα τους μαντρώσουν με σίδερα και αστυνομία για την έξοδο του Πάσχα και στο Ελληνικό ρεπορτάζ κάνουν μόνο οι ξένοι. Πάει, το Προσφυγικό ενσωματώθηκε στη συνείδηση μας ως άλλη μία επίπτωση της βαριάς αρρώστιας που μας δέρνει. Σε λίγο δεν θα βλέπουμε ούτε πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι ούτε ποιος ευθύνεται. Εν ανάγκη θα φταίει η διαπλοκή σε παγκόσμιο επίπεδο, ο καπιταλισμός ηλίθιε και τα συναφή. Διόλου περίεργο. Είναι λογικό και θεμιτό. Όπως συμβαίνει με όλα τα δυσάρεστα στη ζωή μας, όταν αισθανθούμε ότι δεν υπάρχει χώρος για διαχείριση, τότε επέρχεται ο συμβιβασμός. Το συνηθίζεις, το καταπίνεις, το βλέπεις αλλιώς. Συχνά δεν το βλέπεις καθόλου...
Για να διάβασετε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου