Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον…» προτρέπει το βράδυ της Ανάστασης ο Κατηχητικός Λόγος του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, στο τέλος της λειτουργίας του Μ. Βασιλείου, η οποία ...
Από τις σπάνιες ευκαιρίες επίδειξης ανοχής εκ μέρους της Εκκλησίας, ας ευφρανθούμε λοιπόν και οι μη νηστεύσαντες, αφού όμως βγάλουμε πρώτα αποπάνω μας μερικά απ’ όσα μαζεύτηκαν τελευταία και μας τρώνε.
Ο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, λοιπόν, παραμονές της 25ης Μαρτίου διαφήμιζε σημαίες «κατασκευασμένες εξολοκλήρου από ελληνικά χέρια»! Ωστε πλάι στα αυτοκόλλητα στους τοίχους: «Ελληνας ελαιοχρωματιστής…», του ίδιου πιθανόν που έχει βοηθό κάποιον μετανάστη, ανασφάλιστο και με πενταροδεκάρες, και ακόμη πιθανότερα χρησιμοποιεί μετανάστες για άλλες του δουλειές, στο σπίτι ή στα κτήματά του κτλ., μαζί λοιπόν με τον «Ελληνα ελαιοχρωματιστή», και έπειτα από τον Καρατζαφέρη, αν θυμάμαι καλά, που μοίραζε σημαίες φτιαγμένες από Ελληνες, τώρα κι η Εκκλησία:
Για την ακρίβεια, η διαφημιζόμενη επιχείρηση· που κοίταξα όμως στην ιστοσελίδα της, και δεν υπήρχε η επίμαχη φράση: την είχε μόνο στη διαφήμιση στο ραδιόφωνο της Εκκλησίας, εκεί δηλαδή που ήξερε πού απευθύνεται, εκεί που ήξερε πως θα πιάσει τόπο.
Μόνο εμείς δεν ξέρουμε, και εξακολουθούμε, μακάριοι, τον πνιγηρό εναγκαλισμό μας με την Εκκλησία. Ετσι διάβασα μόλις τώρα, σύμπτωση κωμικοτραγική, το σχέδιο νόμου για την «Καθιέρωση Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνοφωνίας και Ελληνικού Πολιτισμού» την 20ή Μαΐου, ημέρα γέννησης, λέει, του Σωκράτη, ημέρα επίσης που άρχισε η 1η Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας, «η οποία λειτούργησε κομβικά για την Ελληνορθόδοξη παράδοση και τη μεταγενέστερη πολιτιστική επιρροή της ανά τον κόσμο»! Γι’ αυτό το νέο κάζο, όμως, άλλη φορά· ας συνεχίσω με σαρακοστιανά.
«Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ μιλά στον Θανάση Λάλα και εξηγεί γιατί οι Ελληνες είναι επιρρεπείς στο πολιτικό ψέμα» είδα στο πρωτοσέλιδο μιας κυριακάτικης εφημερίδας. Μου διέφυγε ο τίτλος της, βρήκα όμως στο ίντερνετ πως ήταν η Real News της 14/4. Και βρήκα την αναγγελία πως ο Θανάσης Λάλας εγκαινιάζει τη συνεργασία του με την εν λόγω εφημερίδα με πρώτο προσκεκλημένο του τον Στέλιο Ράμφο.
Και θυμήθηκα εκείνο τον καλλιτέχνη που έλεγε σε συνέντευξή του εδώ πως δύο Ελληνες αξιόλογοι υπάρχουν, όμως δεν τους δίνεται ο λόγος, ο Ράμφος ο ένας, ο Μπαμπινιώτης ο άλλος. Και για τον Μπαμπινιώτη θυμήθηκα που πρόσφατα παρουσίασε στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά τη ζωή του όλη και το έργο του (21/3· «Η ζωή μου όλη» είναι ο τίτλος της σειράς, ευθύνη πάντως του επιμελητή) με εισιτήριο 5 ευρώ, και κείμενο (αυτό αποκλείεται να είναι ερήμην του) στην ιστοσελίδα του θεάτρου ότι ο Γ. Μπαμπινιώτης «ανήκει στους εισηγητές της Σύγχρονης (Μοντέρνας) Γλωσσολογίας στην Ελλάδα» και το έργο του πιάνει «11.500 σελίδες (και τα 8 λεξικά)»!
Ενώ του Ράμφου λ.χ., που είναι μέρα παρά μέρα στο γυαλί, είδα στο μπλογκ του αλλεπάλληλες ομιλίες και συνεντεύξεις, διέτρεξα και τέσσερις πρόσφατες ωριαίες συνομιλίες του με τον Αρη Πορτοσάλτε, ανθολόγιο ανακριβειών, π.χ. για τη δυσλεξία και τα μαθησιακά προβλήματα που προκαλεί το μονοτονικό, τα οποία μάλιστα είχε όχι απλώς προβλέψει αλλά διαπιστώσει ο Ράμφος με το καλημέρα κτλ. Και σκέφτηκα πως, όντως, οι Ελληνες είμαστε επιρρεπείς στο ψέμα, γενικά στο παραμύθιασμα, αφού έχουμε «φιλόσοφο» τον Ράμφο, να φιλοσοφεί λ.χ. για τη γραβάτα-φαλλικό σύμβολο και τον «ελλειμματικό ανδρισμό» των αγραβάτωτων –ανάμεσα στους οποίους πάντως και ο ίδιος, όπως και ο πολιτικός προστατευόμενός του Σταύρος Θεοδωράκης.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ
Γιάννης Η. Χάρης
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου