Στην Ειδομένη παράγεται τούτες τις μέρες περισσότερο συναίσθημα και πολιτική από όσο μπορεί οποιοσδήποτε άνθρωπος να κατανοήσει.
Αλλά τι είναι πλέον η Ειδομένη; Είναι το...
ασταμάτητο βουητό από 11.000 ζευγάρια κουρασμένα πόδια;
Είναι η ένταση από τούτο το εργοστάσιο ψυχών που με υλικό την καρβουνιασμένη απελπισία τους, ανεβαίνει από τη γη στον ουρανό σαν ηλεκτρικός σπινθήρας;
Είναι οι σκηνές των δύο καταυλισμών και οι εκατοντάδες μικρότερες στις οποίες κουρνιάζουν κούραση και αγωνία;
Είναι τα δάκρυα των γυναικών, των μανάδων και γιαγιάδων, που σφουγγίζονται μέσα σε ανδρικές αγκαλιές όταν τις ρωτάς πώς ήταν η ζωή σας στη Συρία;
Είναι οι εθελοντές και εθελόντριες που πασχίζουν με τέτοιο τρόπο που δύσκολα μπορεί να αποδοθεί εύστοχα με λόγια, με τον φόβο ότι μπορεί να τους αδικήσουν;
Είναι όλα αυτά, αλλά δυστυχώς η Ειδομένη τελικά είναι μία και μόνο ερώτηση: «Πες μας, άνθρωπε, πότε θα ανοίξουν τα σύνορα;».
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου