Ο πόνος του άλλου συχνά χρησιμοποιείται ως σκληρό νόμισμα που αγοράζει ανακούφιση και παρηγοριά, έστω και κάτω από το τραπέζι, για να μη βλέπει η ντροπή. Είναι εκείνο το...
«υπάρχουν και χειρότερα» που αβαντάρει την πάρτη μας. Η αρρώστια του απέναντι, που κάνει υποφερτή τη φτώχεια μας. Η μοναξιά του δίπλα που κρατάει το δεύτερο μαξιλάρι στο κρεβάτι μας. Η οδύνη του φίλου που μετατρέπει την πλήξη μας σε ευτυχία. Ο πόνος του άλλου είναι το μυστικό αντίδοτο για τη ζήλια.
Σταμάτησα εδώ και καιρό να διαβάζω ιστορίες προσφύγων. Δεν έχει καμία σημασία. Οταν παγώνεις στις λάσπες, σε ένα χώμα που βρίσκεται τόσο μακριά από το δικό σου, έχουν τελειώσει και οι λέξεις που διηγούνται την περιπέτεια σου. Αρκεί το βλέμμα σου...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου