Στον εμβληματικό «Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου», η Αλκη Ζέη ντύνει τη δεκατετράχρονη ηρωίδα με το «καλό» της παλτό για να πάει στη διαδήλωση. Ο ίδιος ο Πέτρος ντρεπόταν κάπως για την αδελφή του, όμως κανείς άλλος δεν παραξενεύτηκε με το καλοντυμένο κοριτσάκι που διαδήλωνε κατά των Γερμανών, παρατηρεί η...
συγγραφέας.
Μισό αιώνα αργότερα, οι διαδηλωτές με τη γραβάτα μπαίνουν στο στόχαστρο, καθώς η γραβάτα κατηγοριοποιεί. Οι γραβατοφόροι διαδηλωτές είναι «άλλοι» κι όχι «εμείς». Το ίδιο κι οι διαδηλώτριες με ταγέρ και γόβες.
Υπάρχει μια πρακτική διάσταση στα ρούχα για τη διαδήλωση, που δεν απασχόλησε ιδιαίτερα κανέναν.
Η γραβάτα δεν είναι κατάλληλη, γιατί μπορεί να σε τραβήξει από κει ο εχθρός, πολύ ευκολότερα παρά αν σε τράβαγε από το μπουφάν, που έχει την ιδιότητα να γλιστράει.
Ακόμα χειρότερα, τα ταγέρ και οι γόβες αποκλείουν τη δυνατότητα να τρέξεις για να ξεφύγεις (από τον εχθρό, εννοείται). Αυτό φυσικά προϋποθέτει να ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός και τανάπαλιν, τέτοια πράγματα όμως μαθαίνονται μόνο στην πράξη.
Αυτοί που έπεσαν να τους φάνε τους διαδηλωτές της γραβάτας θα έπρεπε κανονικά να επισημάνουν τα παραπάνω πρακτικά προβλήματα της αμφίεσης. Αντίθετα όμως, κόλλησαν στο αισθητικό κομμάτι.
Πού πας, κύριος, γραβατωμένος, πού πας, μαντάμ, με το τακουνάκι;
Η διαδήλωση είναι για τους φτωχοδιάβολους, να ξέρουμε ποιους στήνουμε απέναντι, ότι διαταράσσουν την τάξη.
Πάνε μέρες που οι γραβατωμένοι επιμένουν να διαδηλώνουν, μόνοι τους ή παρέα με αγρότες, με άνεργους ή κακοπληρωμένους εργαζόμενους, με κάτι εξαθλιωμένους συνταξιούχους, με άλλους πιο καλοστεκούμενους.
Μέρες τώρα, νέοι, γέροι, γυναίκες και άντρες, πολλά νεαρά παιδιά, ανεξάρτητα από τις ενδυματολογικές τους επιλογές, πορεύονται στους ίδιους δρόμους και φωνάζουν τα ίδια συνθήματα.
Κι όμως, κανείς δεν ακούει τα συνθήματα. Κανείς από τους κυβερνώντες, κανείς από τους αντιπολιτευόμενους, κανείς από αυτούς που από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα παρουσιάζουν στο κοινό τα τεκταινόμενα, χωρίζοντάς τα σε κίνημα γενικά και κίνημα της γραβάτας ειδικότερα.
Στέκονται όλοι στο ντύσιμο και σε αυτά που υποδηλώνει. Μερικοί δίνουν ιδιαίτερη έμφαση, προσδιορίζοντας τη μάρκα της γραβάτας και αφήνοντας να εννοηθεί η δυσπρόσιτη τιμή της.
Ετσι, μοιάζει εκ του πονηρού αυτή η διαφοροποίηση: από ‘δω οι καλοντυμένοι, από ‘κει αυτοί με τις καθημερινές φορεσιές, άκρη άκρη οι ρακένδυτοι.
Τι δουλειά έχετε να διαδηλώνετε όλοι μαζί; Σας χωρίζει άβυσσος, αντί να πορεύεστε ομάδι, πιάστε από ένα πεζοδρόμιο ο καθένας κι αρχίστε να εκτοξεύετε στον άλλο κατηγορίες, βρισιές ή σε ακραίες περιπτώσεις νεράντζια, που αυτή την εποχή αφθονούν στους δρόμους της Αθήνας.
Υπάρχουν φορές που φαίνεται ότι ο κόσμος στους δρόμους δεν τσιμπάει στον ενδυματολογικό διαχωρισμό. Τότε επιστρατεύονται πιο μεγάλα μέσα, η παλιά αντιπαλότητα ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, όπως κορυφώθηκε στις διαδηλώσεις για το Ναι και για το Οχι, το περασμένο καλοκαίρι.
Αυτοί που την επιστρατεύουν δίνουν έμφαση στις καλοκαιρινές επιλογές, θυμίζουν ποιοι σύλλογοι, σωματεία, συνδικάτα ήθελαν το μνημόνιο και, Ναι, το επέλεξαν, ποια ήταν η ταυτότητα του πλήθους στις συγκεντρώσεις για το Οχι, ποιος αντιπροσωπεύεται στο 61,3%, ποιος κέρδισε, τέλος πάντων, και ποιος έχασε σ’ εκείνο το δημοψήφισμα.
Αυτές τις μέρες στους δρόμους των πόλεων, ο κόσμος δεν ξέρει πια για το Ναι και το Οχι, δεν ξέρει τι ψήφισε, δεν ξέρει τι του βγήκε. Ξέρει όμως τι θέλει και, κυρίως, ξέρει τι δεν θέλει.
Δεν θέλει άλλη ανεργία, συρρίκνωση των εισοδημάτων, φορομπηχτικές επιδρομές, ανασφάλεια, φτώχεια, πείνα, αυτοκτονίες.
Δεν θέλει τη συνέχιση αδιέξοδων πολιτικών, ούτε τη διαιώνιση της έλλειψης κάθε προοπτικής.
Γι’ αυτό γίνεται καχύποπτος όταν, τυχαία ή μη, με το που άρχισαν οι διαδηλώσεις, έξω άρχισαν πάλι να μιλάνε για Grexit, ενώ μέσα προσπαθούν να ταξινομήσουν τους διαδηλωτές με κριτήριο τον ενδυματολογικό κώδικα.
Μαργαρίτα Κουλεντιανού
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου