Ο χθεσινός θάνατος του μεγάλου γείτονα, έβαλε όλους εμάς τους μπαουντολίνους θαυμαστές του σε σκέψεις και απολογισμούς και...
αμφιβολίες και αποτιμήσεις. Τι μας δίδαξε ο θρυλικός Ιταλός καθηγητής, τι εμπειρίες πήραμε από το αχανές βασίλειο των σημείων και των τεράτων του; Τι μπορεί να μάθει ένας πολιτικός συντάκτης από τον Ουμπέρτο Έκο;
Το σκαρίφημα που ακολουθεί ανήκει στο κορυφαίο κατά την ταπεινή μας άποψη βιβλίο του Έκο, το Επιμύθιο για το Όνομα του Ρόδου, στην κλασική πλέον μετάφραση της Έφης Καλλιφατίδη – αλλά είναι ελαφρά παραλλαγμένο και κάπως… «προσαρμοσμένο» για να επικεντρώνει στον επίδοξο πολιτικό αρθρογράφο.
«Ανακάλυψα...ότι μια πολιτική ανάλυση δεν έχει κατ' αρχήν να κάνει με τις λέξεις. Η συγγραφή ενός άρθρου είναι μια κοσμολογική πράξη, όπως αυτή που παρατίθεται στη Γένεση - είναι άλλωστε αναγκαίο να επιλέγουμε πρότυπα, έλεγε ο Γούντυ Άλεν.
Πιστεύω ότι για να κρίνεις πρέπει πρώτα απ' όλα να κατασκευάσεις έναν κόσμο, όσο το δυνατόν πιο εμπλουτισμένο ως τις έσχατες λεπτομέρειες. Χρειάζεται να δημιουργείς περιορισμούς για να μπορείς να καταδείξεις ελεύθερα. Στην ανάλυση, ο περιορισμός δίδεται από τον υποκείμενο κόσμο. Να καταστήσεις τα γεγονότα κατανοητά μέσα από τα λόγια κάποιου που a priori δεν κατανοεί τίποτα. Η πολιτική έχει ένα κοινό με την τέχνη: Είναι φυγή από την προσωπική συγκίνηση.
Γράφουμε σκεπτόμενοι κάποιον αναγνώστη. Κατά τον ίδιο τρόπο ο ζωγράφος ζωγραφίζει σκεπτόμενος τον θεατή του πίνακα. Ποιος ήταν ο πρότυπος αναγνώστης που θα θέλαμε, ενώ γράφουμε; Ένας συνένοχος, βέβαια, που θα μπει με χαρά στο παιχνίδι μας. Ένα κείμενο επιδιώκει να είναι μια εμπειρία μετασχηματισμού για τον αναγνώστη του. Νομίζουμε ότι το βασικό ερώτημα της πολιτικής είναι διαφορετικό από το βασικό ερώτημα της φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης και του αστυνομικού μυθιστορήματος: Μήπως όμως είναι ακριβώς το ίδιο; Ποιος είναι ο ένοχος, ποιος φταίει - αυτό δεν καταλήγει να ψάχνει κάθε πολιτική ανάλυση;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Άρη Βασιλά ΕΔΩ
thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου