Με ανάμεικτα συναισθήματα (έκπληξη και οργή) διαβάσαμε το σχοινοτενές άρθρο του ηγέτη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, αντικαγκελάριου Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Τι...
μας λέει σήμερα ο Γερμανός αξιωματούχος, αυτός που χαρακτήριζε την ελληνική κυβέρνηση, πέρσι τέτοιο καιρό, «εν μέρει κομμουνιστική».
Από τα περισσότερα των 200 δισ. ευρώ βοήθειας που πήγε στην Ελλάδα την περίοδο 2010-2015, τα περισσότερα -περίπου 145 δισ.- πήγαν στους διεθνείς δανειστές για να εξοφληθούν παλιά δάνεια.
Τόμπολα! Τι διαφορετικό, αλήθεια, έλεγε ο Βαρουφάκης τον οποίο η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία γραφικό τον ανέβαζε, ανερμάτιστο τον κατέβαζε και απαιτούσε να της αδειάσει τη γωνιά γιατί δεν ανεχόταν να ακούει τις διαλέξεις του υπουργού μιας διαλυμένης χώρας.
Αλλά αν είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να πούμε ότι αυτά τα τεράστια ποσά έμειναν στον κύκλο του χρέους και επί της ουσίας μάλλον δεν συνέβαλαν στην αναγέννηση της ελληνικής οικονομίας. Θα ήταν λάθος να προσποιηθούμε κάτι άλλο.
Μάλιστα. Όταν έλεγε παρόμοια πράγματα ο Τσίπρας τον αποκαλούσαν «ταραξία της Ευρώπης» που δεν σεβόταν τις συμφωνίες και ήθελε να προκαλέσει προβλήματα στην αρχιτεκτονική της ευρωζώνης.
Οι συνεχόμενες περικοπές εισοδήματος δεν θα βοηθήσουν την οικονομία να αναπτυχθεί, αλλά αντιθέτως θα έχουν αποτέλεσμα κοινωνικές διαμαρτυρίες και θα κάνουν τη χώρα μη κυβερνήσιμη.
Όταν εκβίαζαν την ελληνική κυβέρνηση (στην ομάδα και ο κ. Γκάμπριελ) να δεχτεί το τρίτο μνημόνιο αλλιώς θα υπάρξει Grexit και αντιμετώπιζαν με χλευασμό τη θέση της ότι το «πρόγραμμα δεν είναι βιώσιμο και θα προκαλέσει κοινωνική έκρηξη», αυτή την εκδοχή, ότι δηλαδή η χώρα μπορεί να γίνει μη κυβερνήσιμη, δεν την είχαν σκεφτεί;
Η κοινωνική ανισότητα και η οικονομική δυστυχία έχουν αποδυναμώσει την Ευρώπη. Η ανισόρροπη οικονομική ανάπτυξη στο εσωτερικό της Ε.Ε, με τις βόρειες χώρες του ευρώ να κοιτάζουν συγκαταβατικά προς τις νότιες ευρωχώρες, έχουν οξύνει τις πολιτικές εντάσεις.
Μα αυτούς ακριβώς τους κινδύνους (χάσμα Βορρά-Νότου, ευρωζώνη δύο ταχυτήτων) επισήμαιναν στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, η ελληνική κυβέρνηση, η ευρωπαική ριζοσπαστική Αριστερά και ορισμένοι από τους πιο εμβληματικούς στοχαστές (Χάμπερμας, Πικετί, Κρούγκμαν, Στίγκλιτς) αλλά εισέπρατταν παχυλή αδιαφορία, βιτριολική ειρωνεία (οι τεμπέληδες του Νότου) και επιθετική αλαζονεία «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Πρέπει να είμαστε επιεικείς και μεγάθυμοι με τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν τα λάθη τους, που παραδέχονται, έστω και εμμέσως, ότι όσα έλεγαν οι αντίπαλοι τους ήταν σωστά και πως είχαν άδικο όταν τους κατηγορούσαν για ερασιτεχνισμό, τυχοδιωκτισμό, ωχαδερφισμό και πολλά άλλα εξίσου ευώδη; Εξαρτάται. Αν μπορούν να αποδείξουν την μεταμέλεια τους, εντάξει. Είναι όμως ειλικρινείς; Να μας επιτρέψετε να έχουμε τις αμφιβολίες μας.
Τάσος Παππάς - Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου