Πωλείται τρόμος, τιμαί λογικαί...

Όλοι κερδίζουν από το χονδρεμπόριο πανικού…

Μισό λεπτό να θυμηθώ τις πληγές του Φαραώ. Λοιπόν, αίμα τα νερά του Νείλου, βατράχια παντού, σκνίπες κάργα, αλογόμυγες να φάνε κι οι κότες, ακρίδα φουλ, επιδημία στα...
ζώα, σπυριά στο δέρμα (χωρίς καν να είσαι έφηβος…), χαλάζι και φωτιά απ’ τον ουρανό, σκοτάδι πήχτρα να μην μπορείς να δεις ούτε την οθόνη του κινητού και θάνατος σε όλα τα πρωτότοκα παιδιά παρεάκι με τα πρωτότοκα ζώα. Αυτά σε γενικές γραμμές κι αν ξέχασα κάτι συγχωρείστε με αλλά με την παλιά Διαθήκη δεν τα πάω και τόσο καλά. Είμαι νέου τύπου πιστός από αυτούς που έχουν ως αναφορά την αγάπη και όχι την εκδίκηση.

Αλλά να μην ξεφεύγω από το θέμα μας. Το οποίο ζήτημα των ημερών είναι η τρομολαγνεία. Για μια ακόμη φορά η τρομολαγνεία, για πάντα η τρομολαγνεία. Το είχα επισημάνει και πέρυσι σε ένα κομμάτι εδώ στο “Newpost” με τίτλο «Τρομολαγνεία αγάπη μου» και δεν βλέπω να άλλαξαν και πολλά. Η τρομολαγνεία απ’ όπου κι αν προέρχεται, εξακολουθεί να γνωρίζει ημέρες δόξης λαμπρές. Τρομολαγνεία από αριστερά, τρομολαγνεία από δεξιά, τρομολαγνεία από το κέντρο, τρομολαγνεία από τους εξωκοινοβελευτικούς, τρομολαγνεία ακόμη κι από τον Βασίλη Λεβέντη, μόνο ο τέως βασιλεύς, ο εξαδάκτυλος που θα κατακτήσει την Πόλη, δεν εξέδωσε ακόμη καμιά ανακοίνωση, δεν του ξέφυγε καμιά διαρροή, δεν άφησε να εννοηθεί μέσω κύκλων του ότι αυτές ακριβώς οι πληγές του Φαραώ που περιέγραψα πιο πάνω θα πέσουν οσονούπω στην καμπούρα μας. Και πάλι καλά να λέμε, γιατί θα μπορούσε να νεκραναστήσει τη Φρειδερίκη.

Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα, δεν υπάρχει ούτε ένα βράδυ, ούτε ένα πρωί, ούτε ένα μεσημέρι που να μην απειλούμαστε από μια εθνική καταστροφή. Μα θα μας κατακλύσουν οι μετανάστες και θα φάμε τις σάρκες μας, μα θα κλείσουν τα σύνορα και θα γαμηθεί ο τουρισμός, μα θα γυρίσουμε στη δραχμή και θα ξεμείνουμε από καφέ, μα θα μπουκάρουν οι αγρότες στην Αθήνα και θα μας πάρουν στο κυνήγι με τα μαρούλια, μα θα περάσει από πάνω μας ο φονικός χιονιάς και ξυλιάσουμε σαν τα σπουργίτια, μα θα το γυρίσει σε καύσωνα μέσα στο χειμώνα και δεν θα μπορούμε αναπνοή να πάρουμε, το σφυροκόπημα είναι αδιάκοπο. Και ο δοκιμασία διαρκής. Ούτε ένα λεπτό δίχως ένα μικρό ή μεγάλο δείγμα τρόμου στην ποδιά μας.

Και ποιος κερδάει απ’ αυτό το πράγμα; Qui bono, που λέγανε και οι Λατίνοι. Ε λοιπόν, σας έχω την απάντηση: Όλοι κερδάνε! Ή για να το πω πιο αναλυτικά, όλοι οι πολιτικοί και όλοι και οι πολιτικοί σχηματισμοί που μας πουλάνε τρόμο σε τιμές χονδρικής. Κερδίζει η αξιωματική αντιπολίτευση γιατί σαλτάρουν ο μέσος Έλληνας και η μέση Ελληνίδα και αρχίζουν να αναρωτιούνται μήπως πρέπει να πέσει η κυβέρνηση εδώ και τώρα. Κερδίζει η κυβέρνηση, γιατί δημιουργεί αρχικά κλίμα πανικού και στη συνέχεια το εκτονώνει και φαίνεται ότι έδρασε αποτελεσματικά. Κερδίζει η Πασοκάρα γιατί ξεχνάει ο κόσμος τις δικές της τις ομορφιές όταν του κόβονται τα πόδια. Κερδίζει ο Λεβέντης γιατί βρίσκει την ευκαιρία να το παίξει προφήτης και να εξαπολύει κεραυνούς. Κερδίζει το ΚΚΕ, που υπό άλλες συνθήκες, πιο ομαλές, θα έβλεπε τα ραδίκια αν ανάποδα. Κερδίζει η ΛΑΕ, που τα έχει δει τα ραδίκια και αγωνίζεται να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών. Κερδίζουν τα φασιστόμουτρα, που πάντοτε βασίζονταν στην άγνοια και στον τρόμο. Κερδίζει ακόμη και το Ποτάμι που αποκτά σοβαρό προφίλ –όσο μπορεί δηλαδή το it’s party time κόμμα του Σταύρου να αποκτήσει σοβαρό προφίλ. Οι πάντες κερδίζουν πουλώντας τρόμο. Εκτός από τα κορόιδα που τον αγοράζουν. Για πόσο ακόμη όμως; Για πολύ ή μήπως για λίγο;

Χρήστος Ξανθάκης

newpost.gr