θεατράκι τους, το Μέγαρο Μουσικής, τη Λυρική Σκηνή... και οι αγρότες με τα άνοστα και κακόηχα πανηγύρια τους, με τις φτηνές και λαϊκές δοξασίες τους που προκαλούν αναγούλα στους ανθρώπους των πόλεων (της Αθήνας, εννοείται).
Σε μια παραιτημένη και υπνώττουσα πρωτεύουσα σε ό,τι αφορά την κυρίαρχη τάξη, το μόνο που καταφέρνουν οι αγρότες είναι η θυμική εκτόνωσή τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν το δίκιο τους όσο οι περισσότεροι από εμάς τους πρωτευουσιάνους δυσφορούμε από την εικόνα και μόνο που εκπέμπουν οι αγρότες.
Δεν είναι απλή δυσφορία. Κατά βάθος θυμίζει σε πολλούς την καταγωγή μας, κάτι που οφείλουμε να ενταφιάσουμε στα τάρταρα της λήθης εάν θέλουμε να θεωρούμαστε πρωτευουσιάνοι (της κακιάς ώρας).
Πετυχαίνουν όμως άλλα πράγματα, που ίσως δεν τα συνειδητοποιούν καν, είναι εντούτοις αποκαλυπτικά, όπως π.χ. ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει σχέση με την Αριστερά ή ότι τέλος πάντων μια αριστερή κυβέρνηση, που υποτίθεται έχει ερείσματα στην κοινωνία, δεν αντιμετωπίζει με δυνάμεις καταστολής την κάθοδο των αγρίων.
Θα πείτε ότι δεν αντιμετωπίζεται διαφορετικά η κατάσταση, ναι, αλλά τότε πρέπει να ομολογήσουμε ότι η κυβέρνηση ακολουθεί την πεπατημένη όλων των εξουσιών και ότι επίσης κράτος και εξουσία είναι ένα και το αυτό. Οχι τίποτε άλλο, αλλά διότι πολλοί εξακολουθούν να βλέπουν στο κράτος τον εγγυητή της εθνικής ασφάλειας αλλά και της προσωπικής.
Κούνια που μας κούναγε. Μόνος κι έρμος βολοδέρνει πλέον ο καθένας μετά την επίθεση που εξαπέλυσε η αριστερή κυβέρνηση (χωρίς τη θέλησή της βεβαίως και με βαριά καρδιά, όπως εκμυστηρεύονται τα μέλη της) εναντίον της κοινωνίας.
Τουλάχιστον η εμφάνιση των αγροτών στην Αθήνα δείχνει ότι μπορεί να λειτουργήσουν -έστω φευγαλέα- οι συλλογικότητες και να προκαλέσουν ρωγμές στο αστυνομοκρατούμενο κλεινόν άστυ, είναι σαν σπίθα που απειλεί να πυροδοτήσει το ανυπόφορο δύσβατο δάσος της φτώχειας.
Αυτή τη σπίθα φοβούνται οι κυβερνώντες· τίποτε άλλο, διότι όλα τ' άλλα τα ελέγχουν είτε με τη βία είτε με τον κοινωνικό αυτοματισμό είτε βασιζόμενοι στα αισθήματα βαθιάς αποστροφής που δείχνουν οι αστοί στους αγρότες, είτε, ακόμη, κατηγορώντας τους ότι καθοδηγούνται (!) από τα παλικάρια του νεοναζιστικού κόμματος της χώρας.
Φρίττουν οι φιλελεύθεροι (τώρα είμαστε όλοι φιλελεύθεροι) από τις εικόνες «ντροπής», από τις συμπλοκές δηλαδή των αγροτών με τους φρουρούς της τάξης (τους). Αυτό δεν πρέπει να μας αφορά.
Θυμόμαστε πάντα την εγκληματική πολιτική της ερήμωσης της περιφέρειας που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις μετά τον εμφύλιο. Το ποσοστό των αγροτών αυτή τη στιγμή κυμαίνεται στο 10% του πληθυσμού.
Μικροί και μεσαίοι κινδυνεύουν με αφανισμό. Ζουν σε καθεστώς σχεδόν απομόνωσης. Αγνοούν νέες μεθόδους καλλιέργειας. Γίνονται οι ίδιοι γεωπόνοι και διατροφολόγοι και τυποποιούν τα προϊόντα τους κακήν κακώς. Αυτό δεν είναι εθνική αγροτική πολιτική.
Χρειάζονται κάποια καθοδήγηση, κάποια στήριξη. Αυτοοργανώνονται μεν, αλλά διστακτικά και άτολμα· μάλλον ψάχνουν ψύλλους στ' άχυρα. Το κράτος είναι ανεπαρκές και ανίκανο, άρα είναι μόνοι τους. Και ψίχουλα να κερδίσουν δεν αποφεύγουν τον αφανισμό. Δηλώσεις υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης: Μία από τα ίδια. Και τα ίδια και λοιπά...
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου