Η κινηματική διαδικασία του Βαρουφάκη και η Deutsche Bank
Αυτό το πράγμα που οι Αμερικάνοι αποκαλούν «ποιητική δικαιοσύνη», νομίζω ότι...
συναντήθηκε με την απόλυτη δικαίωσή του χθες στο Βερολίνο. Και εξηγούμαι γιατί: Την ώρα ακριβώς που η Deutsche Bank έβλεπε τα ραδίκια ανάποδα και μεταμορφωνόταν από κολοσσό της οικουμένης σε κάτι που έμοιαζε πάρα πολύ με ελληνικό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο σκεπτόμενος ανήρ, ο υπουργός, ο οικονομολόγος, ο άνθρωπος που τον μεταχειρίστηκαν οι Γερμανοί χειρότερα κι απ’ τα σκουπίδια, ανακοίνωνε την ίδρυση ενός κινήματος για τον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό εκδημοκρατισμό της Ευρώπης. Δεν ξέρω αν πέτυχε ποτέ καλύτερο timing στη ζωή του ως τώρα, αλλά το χθεσινό έχω την εντύπωση ότι θα το θυμάται για πάντα!
Και πώς να μην την θυμάται δηλαδή; Όλες αυτές οι πονηριές, όλα αυτά τα τερτίπια, όλα τα μάγια της οικονομικής επιστήμης (;) που βάζει μπρος αυτές τις ώρες η Deutsche Bank μπας και σώσει τα άσωστα, τα είχε επικαλεσθεί ο Βαρουφάκης όταν ερχόταν αντιμέτωπος με τη γερμανική ηγεμονία στην Ενωμένη Ευρώπη. Και η αλήθεια είναι ότι πολύς κόσμος στην γηραιά ήπειρο τον είχε θαυμάσει για την ευστροφία του και τον πλούτο των ιδεών του. Ακόμη κι ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε υποθέτω, όπως είχε θαυμάσει τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη για το σθένος και το θάρρος του ο Καρλ Φίσερ, ο Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου Χαϊδαρίου. Τους έχουν αυτούς τους συναισθηματισμούς οι Tεύτονες…
Κι ύστερα επιστρέφουν στη μπίζνα, βεβαίως. Γιατί καλόν είναι να μην παρασυρόμαστε και πάρα πολύ και μας πιάσουν το κωλαράκι αυτοί οι καριόληδες οι Νότιοι. Αφού λοιπόν τα άκουσε τα συγχαρητήρια ο Γιάνης, ύστερα άκουσε και τις πιστολιές. Σαν έναν γνωστό μου που είχε επισκεφθεί κάποτε κορυφαίο παράγοντα της εθνικής οικονομίας για να λάβει τα «συμφωνηθέντα». Κι αφού κάθισε στο γραφείο του μεγάλου αφεντικού και ήπιε τον καφέ του και ρώτησε «πώς πάει η οικογένεια», ζήτησε το μαρούλι. Και του απάντησε ο παράγων με ελαφρύ μειδίαμα: «Τα βλέπεις τα παιδιά στην πόρτα; Θα βγεις μόνος σου ή θα σε βγάλουν σηκωτό;»
Αλλά μη στεκόμαστε μόνο στις γραφικότητες. Εκτός από ιδρυτική συνεδρία το DiEM 2025 είχε και μανιφέστο, το οποίο έκατσα και το διάβασα προσεκτικά. Το συμπέρασμα; Ένα πρώτης τάξεως ευχολόγιο, για μια Ευρωπαϊκή Ένωση που θα μπορούσε να είναι «Μέγας Φάρος και να φωτίζει την οικουμένη, δείχνοντας πως η ειρήνη και η αλληλεγγύη μπορούν να αποσπαστούν μέσα από τα σαγόνια των πολέμων και της μισαλλοδοξίας». Συν αγωνιστικά καλέσματα του τύπου:
«ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟ; Εμείς, οι πολίτες της Ευρώπης! Έχουμε καθήκον να επανακτήσουμε τον έλεγχο από μη εκλεγμένους «τεχνοκράτες», πολιτικούς που συναινούν στην αποπολιτικοποίηση πολιτικών αποφάσεων, και σκιώδεις κυβερνήσεις που λαμβάνουν, εν πλήρη αδιαφάνεια, σαθρές αποφάσεις που συντηρούν την κρίση και ενισχύουν τις φυγόκεντρες δυνάμεις της Ευρώπης.»
Τόσο καλά, τόσο γλαφυρά. Μαζί με ολίγες κορώνες για τη φτώχεια (όχι πολλές, μη μας βγάλουν και κουμμούνια), κάτι ψιλά για δικαιώματα και μειονότητες (μη χάσουμε την ψήφο των χίπστερς), όρκο για ζωντανή αναμετάδοση των συναντήσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Ecofin, των διασκέψεων για το FTT και των Eurogroup (ο καημός του Γιάνη…) και έρχεται να δέσει το γλυκό. Ή μάλλον η χλιαρή σούπα, μια ακόμη χλιαρή σούπα, παρά την παρουσία του Ασάνζ και του Ζίζεκ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το μανιφέστο του DiEM έφερε για μια ακόμη φορά στο μυαλό μου τους αθάνατους στίχους του Βολφ Μπίρμαν:
Αχ η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές
κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα
από στόμια βγαίνει η δύναμη
κι όχι από τα στόματα
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου