Αυστριακός Μικρομεγαλισμός...

Πού είναι λοιπόν ο Βέρνερ Φάυμανν, ο «συμπαθής» Αυστριακός καγκελάριος, που μέσα στο 2015 είχε συναντηθεί τόσες φορές με τον Αλέξη Τσίπρα, στη...
Βιέννη, στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες και στη Λέσβο και τόση συμπάθεια και κατανόηση έδειχνε για το οικονομικό αλλά και για το προσφυγικό πρόβλημα της Ελλάδας. Απλά εξαφανισμένος. 

Η μπάλα είναι πλέον στους συντηρητικούς του υπουργούς Εσωτερικών, Γιοχάννα Μικλ-Λάιτνερ και Εξωτερικών, Σεμπάστιαν Κουρτς, οι οποίοι φαίνεται να διακατέχονται από αυτόν τον κλασσικό μοναρχικό μεγαλοϊδεατισμό, που πάντα διέκρινε την «αστική τάξη» της Δημοκρατίας των Αλπεων, η οποία και γαλουχήθηκε με νοστλαγικές ιστορίες για την αλλοτινή αυτοκρατορία, όπου «ο ήλιος δεν έδυε ποτέ.»

Από κοντά πάντως και ο rookie της παρέας, ο Υπουργός Αμυνας και... Αθλητισμού Χανς Πέτερ Ντόσκοτσιλ, σοσιαλδημοκράτης αυτός, ο οποίος θέλει να στείλει στρατό σε όλα τα Βαλκάνια. Αυτό θα πει... υπερδύναμη.

Είναι σαφές ότι η μικρή Αυστρία βλέποντας να δύει ο ευρωπαϊκός ήλιος, κάτω από τον.. οποίο κάποτε ζεσταινόταν, θεωρεί ότι το μπόι της μεγάλωσε και μπορεί να αποτελέσει «ηγέτιδα δύναμη» στην Κεντρική Ευρώπη και στα Δυτικά Βαλκάνια. Μια παρέα από «ξιφομάχους και θαμώνες χοροεσπερίδων» εκτιμά ότι ήρθε πάλι η ώρα να εξάγει εκτός από σοκολατάκια Μότσαρτ, σνίτσελ και Ζάχερ-Τόρτε (Mozartkugeln, Schnitzel und Sachertorte) και χορταστικές μερίδες εξωτερικής πολιτικής.

Αυτές της οι φιλοδοξίες βεβαίως ποτέ στην ιστορία δεν βγήκαν σε καλό στους γείτονές της. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, που ποτέ δεν απασχόλησαν κανένα λαϊκιστή, σε καμιά χώρα του πλανήτη.

Η σημερινή Αυστρία δεν έχει καμιά σχέση με εκείνη του Μπρούνο Κράισκυ και της «ουδετερότητας» την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Δεν έχει καν ομοιότητες με αυτή που εντάχθηκε στην ΕΕ το 1995, με τη σύμφωνη γνώμη και της Ελλάδας. Είναι μια Αυστρία, που φαίνεται να νοσταλγεί όλα αυτά τα φαντάσματα του παρελθόντος, που δείχνουν να ξεπηδούν μέσα από το φοκλόρ των Fiaker, των αμαξών που βολτάρουν νωχελικά στο Ring της Βιέννης, κι από τα παραφορτωμένα μπαρόκ κτίρια που θαμπώνουν ανυποψίαστους γιαπωνέζους τουρίστες.

Η Αυστρία κατάφερε να πείσει τον υπόλοιπο πλανήτη ότι ο Χίτλερ ήταν Γερμανός και ο Μότσαρτ Αυστριακός. Κατάφερε να πείσει ότι υπήρξε θύμα του ναζισμού και όχι ο πρώτος και πρόθυμος συνεργάτης του. Κατάφερε να πείσει για την σκοπιμότητα και αναγκαιότητα ύπαρξης ενός κόμματος, που θα αφομοίωνε μεταπολεμικά τους εθνικοσοσιαλιστές στη Δημοκρατία (Κόμμα των Ελευθέρων-FPÖ). Κατάφερε να πείσει ότι είναι πραγματικά ουδέτερη και να κάνει δουλειές με Ανατολή και Δύση. 

Κατάφερε να «βοηθήσει» αποφασιστικά στη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ελπίζοντας να φτιάξει χώρες που θα βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με αυτήν, Τώρα επιχειρεί να δημιουργήσει μια δική της «ζώνη επιρροής» μακριά από τα επικίνδυνα νότια και ανατολικά Βαλκάνια για να αισθανθεί δυνατή, σε  μια Ευρώπη που η τράπουλα μοιάζει να έχει ολοκληρωτικά ...χαθεί και όλοι περιμένουν το ξαναμοίρασμά της.

Αλλά βεβαίως αυτά είναι λεπτομέρειες, που αγνοούσαν όσοι μπορεί να ζαλίστηκαν από τη γοητεία των «καφέ βιεννουά» και των επιβλητικών ...χρυσοκεντημένων κτιρίων, που ανακάλυψαν λίγο καθυστερημένα το 2015.

 Κώστας Αργυρός (28europe)