Όταν παραγίνεσαι φιλικός προς το χρήστη...
Σκεφτόμουν τον Τζεμπ Μπους αυτές τις μέρες. Που ξεκίνησε ως απόλυτο για την κούρσα του χρίσματος στο...
Ρεπουμπλικανικό κόμμα και πριν από μερικά εικοσιτετράωρα δήλωσε ότι αποχωρεί οριστικά από τη διαδικασία των προκριματικών. Που είχε 100 μύρια δολάρια στο κοφίνι του και τα περισσότερα τα ξόδεψε και το αποτέλεσμα ήταν μηδενικό. Που ταξίδεψε τη μαμά του, τη δημοφιλέστατη Μπάρμπαρα Μπους, και τον αδερφό του, τον πρώην πρόεδρο Ντούμπιγια, ως τη Νότια Καρολίνα μπας και τσιμπήσει καμιά ψήφο και τσίμπησε τρία αυγά Τουρκίας. Που είχε προσθέσει κι ένα θαυμαστικό πλάι στο όνομά του (“Jeb!”) όταν άρχιζε το ωραίο ταξίδι προς την προεδρία.
Σκεφτόμουν τον Τζεμπ Μπους που προσπαθούσε να γίνει πιο ισχυρός άνθρωπος στην υφήλιο κάνοντας τον καλό σε όλους. Λίγο κεντρώος, λίγο δεξιός, λίγο προοδευτικός, λίγο οπισθοδρομικός, λίγο επιθετικός, λίγο αμυντικός, λίγο χιουμορίστας, λίγο σοβαρός, λίγο απ’ όλα. Και οι υποσχέσεις του; Όλα σε όλους! Με θαυμαστικό, όπως η καμπάνια του, δεν είμαστε τώρα για να χάνουμε κουκιά. Μόνο που η εποχή άλλαξε, πάει πέρασε ο καιρός της μεγάλης αγκαλιάς και της συμπόνιας. Τώρα ήρθε η ώρα να φάμε τις σάρκες μας…
Κάτι που δεν κατάλαβε ο Τζεμπ Μπους και έχω την εντύπωση ότι δεν το πολυκαταλαβαίνει ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Βλέπε τη χθεσινή συνέντευξή του (να την πω «αγιογραφία»;) στο «BHMAgazino”, όπου απαντώντας στην ερώτηση «Πολιτικά που στέκεστε; Είστε φιλελεύθερος; Είστε κεντρώος; Είστε δεξιός;» δήλωσε τα εξής:
«Είμαι φιλελεύθερος κεντροδεξιός. Πιστεύω στην ελευθερία και στην αλληλεγγύη, δυο έννοιες που είναι συνυφασμένες. Πιστεύω στη δυνατότητα κάθε ατόμου να εργάζεται και να ανταμείβεται γι΄ αυτό. Πιστεύω στην κινητήρια και δημιουργική δύναμη του κέρδους, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στην επιχειρηματικότητα. Θέλω ένα κράτος ισχυρό, που θα ελέγχει, θα ρυθμίζει και θα δημιουργεί ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας για όσους δεν θα κατορθώνουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής.»
Πιο στρογγυλά δεν γίνεται, που θα έλεγε και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου. Πιο φιλικά προς το χρήστη, πιο τακτοποιημένα, πιο γλυκούτσικα, πιο δώσ’ μου το χέρι σου πάρε τη λέξη μου. Με τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο να συνεχίζει το ίδιο βιολί και στην υπόλοιπη συνέντευξή του. Όπου θέλει να διερευνηθούν τα πεπραγμένα Βαρουφάκη, αλλά δεν θέλει δικαστήρια. Όπου επιμένει ότι η προσδοκία αυτής της κοινωνίας δεν μπορεί να είναι η σύνταξη, αλλά για τις επικουρικές ξεχνάει να ξεστομίσει έστω μια λεξούλα. Όπου πάει πάσο στο ΝΑΤΟ και στη φύλαξη των συνόρων, αλλά κρατάει και μια πισινή για «σοβαρά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν». Όπου εν τέλει εμφανίζεται ως ο μειλίχιος και προσηνής με το χαρτζιλίκι ανά χείρας για όλα τα καλά παιδάκια.
Κάτι σαν τον «συμπονετικό συντηρητισμό» του πατρός Μπους, που του χάρισε την προεδρία το 1988 όταν μάσησαν οι Αμερικανοί το παραμύθι. Λίγο αργότερα βεβαίως, όταν τόλμησε να αθετήσει την περίφημη υπόσχεσή του «όχι καινούριοι φόροι», τον πήρε και τον σήκωσε, τα έχει όμως αυτά η πολιτική. Η ενεργός πολιτική και όχι οι ασκήσεις επί χάρτου.
Υ.Γ.: Ο πρόεδρος ανακάλυψε ότι στην μετεμφυλιακή Ελλάδα «υπήρχαν ακρότητες πολιτικές», προσθέτοντας πάντως ότι «προηγήθηκε ένας Εμφύλιος». Οφείλω να του πιστώσω ότι πιο κομψή διατύπωση για τη μπότα στα μούτρα δεν έχω ξαναδιαβάσει…
Χρήστος Ξανθάκης - newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου