Αντιφάσεις, αδιέξοδα, διέξοδοι...
«Πρώτη φορά Αριστερά». Είτε ως απλή διαπίστωση, είτε ως θριαμβευτική ιαχή, είτε ως επιθετική ειρωνεία, η φράση παραμένει αμφίσημη. Η Αριστερά αναδείχτηκε βέβαια νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Αλλά...
είναι εξίσου βέβαιο πως δεν μπόρεσε να ασκήσει την πολιτική εξουσία υπό τους όρους που φανταζόταν. Η άμεση διαχείριση της κρίσης, η οποία είχε οδηγήσει στο τέλος της Μεταπολίτευσης, έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο με αμετάθετα διλήμματα.
Σε λίγες εβδομάδες, ίσως και μέρες, έπρεπε να αποφασίσει αν θα συμμορφωνόταν προς τις εκβιαστικές υποδείξεις των αγορών και των εταίρων ή αν θα απομονωνόταν από το οικείο ευρωπαϊκό της περιβάλλον, με κίνδυνο να μετατραπεί η χώρα σε διεθνή παρία. Υπό τις συνθήκες αυτές, η επιλογή εμφανιζόταν ως μονόδρομος.
Στο μέτρο που κανείς δεν μπορούσε να προδικάσει, όχι μόνο τις άμεσες αλλά και τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις ενός πιθανού grexit, και μια υπεύθυνη κυβέρνηση δεν είχε το δικαίωμα να εμπλέξει τη χώρα σε μια περιπέτεια με απρόβλεπτες, ίσως και καταλυτικές προεκτάσεις.
Το τίμημα της αυτονόητης αυτής επιλογής υπήρξε όμως βαρύτατο. Εγκαταλείποντας το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», η Αριστερά στην εξουσία κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια κρίση ταυτότητας. Η αναγκαία προσαρμογή στις περιστάσεις δεν αποδείχτηκε μόνον οργανωτικά αποδιαρθρωτική. Υπήρξε επίσης και ιδεολογικά τραυματική.
Η Αριστερά δεν έχει την ιδεολογική πολυτέλεια να κινείται στα διάκενα της αρετής, να οχυρώνεται πίσω από τις ασάφειες της τυπικής νομιμότητας και να εμπιστεύεται μόνον, ή έστω κατά προτίμησιν, τους «ημετέρους».
Ακόμα και αν η αριστερή ρητορεία παρέμενε ζωντανή, ακόμα και αν τα διάσπαρτα μέτρα ανθρωπιστικής βοήθειας συνέβαλαν στην άμβλυνση της εξαθλίωσης, ακόμα και αν οι πιο εξωφρενικές απαιτήσεις των δανειστών δεν υλοποιήθηκαν, οι ασφυκτικοί δημοσιονομικοί περιορισμοί δεν άφηναν πολλά περιθώρια.
Η προϊούσα λιτότητα εκφραζόταν με τη συνέχιση της ανεργίας, την όξυνση της ανέχειας και την περαιτέρω κατολίσθηση του επιπέδου διαβίωσης. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα το φως που άναψε με την πολιτική επικράτηση της ελπίδας φαίνεται να χάνει μεγάλο μέρος από τη λάμψη του.
Οι άμεσες πολιτικές προεκτάσεις των εξελίξεων αυτών είναι βέβαια ακόμη περιορισμένες. Στο μέτρο που, επί του παρόντος τουλάχιστον, ο παλαιός πολιτικός κόσμος εμφανίζεται ανίκανος να προβάλει αξιόπιστες εναλλακτικές προτάσεις, η κυβερνώσα Αριστερά φαίνεται να συγκρατεί το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων που την έφεραν στην εξουσία. Οι μνήμες της «επάρατης» Δεξιάς παραμένουν άλλωστε νωπές.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου