Θέμα ψυχής...

Όταν μια θεατρική παράσταση κατεβαίνει, κόβεται, σταματάει, με άνωθεν εντολή, το πράγμα δεν σηκώνει ωραιοποιήσεις, δικαιολογίες ή ανέξοδη πολιτική θλίψη. Είναι μια...
πράξη λογοκρισίας, βίας, αυταρχισμού, που τη φορτώνεται εξ ολοκλήρου, της αρέσει δεν της αρέσει, και μας αρέσει δεν μας αρέσει, η κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο όταν θέατρο της κρατικής βίας γίνεται ένα κρατικό, δημόσιο, εθνικό θέατρο.
Τι να κάνει και η κυβέρνηση, που της την έπεσαν από παντού. Λέγεται κι αυτό. Την κάθισε στο σκαμνί ο εκπρόσωπος εκείνων που χρηματοδότησαν τον Μπιν Λάντεν και άλλους ων ουκ έστιν αριθμός, και τώρα ενοχλήθηκαν επειδή με δημόσιο χρήμα -άκου επιχείρημα!- προβάλλεται ένας τρομοκράτης! Και φυσικά η κυβέρνηση ευθύνεται για το ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού, κατά τους δεξιούς Γκιουλέκες και την αντιτρομοκρατική των ΜΜΕ.
Ας της την έπεσαν, όμως. Όφειλε να κρατήσει χαρακτήρα. Να στηρίξει τους συντελεστές, την παράσταση και τη διεύθυνση του θεάτρου, που έγιναν στόχος. Για να υπερασπιστεί το δικαίωμα της Τέχνης να ενοχλεί, να εκνευρίζει, να ανατρέπει βολικές για την κοινωνία αλήθειες. Και για να αποδείξει ότι κυβερνά. Ότι υπάρχει ως κυβέρνηση και όχι ως Πόντιος Πιλάτος. Ότι υπερασπίζεται αξίες στην πράξη και με κόστος και όχι με κατόπιν αυλαίας ανακοινώσεις.
Δυστυχώς, όμως, στην περίπτωση αυτή φάνηκαν πολύ κατώτεροι από τις προσδοκίες. Γιατί, εντάξει, σε άλλα κι άλλα ξέρουμε ότι τα Μνημόνια τους δένουν τα χέρια. Εδώ όμως; Δεν έπρεπε να προλάβουν την αγριότητα; Δεν έπρεπε να ορθώσουν εγκαίρως τείχος στην αγριότητα; Και είναι δυνατόν να πείσει κανέναν η εκ των υστέρων θλίψη των αρμοδίων επειδή -άκου πράγματα- το θέατρο «υποχρεώθηκε» να κατεβάσει το έργο;
Υποχρεώθηκε; Κι εσείς, παιδιά, όταν ένα κρατικό θέατρο «υποχρεώνεται» να λογοκρίνει τον εαυτό του, είστε εντάξει; Κάνατε ό,τι μπορούσατε για να μην «υποχρεωθεί»; Κοιμάστε ήσυχοι; Και αν μέχρι τις πειραματικές σκηνές φτάνει το μακρύ χέρι της εγχώριας μαύρης εκατονταρχίας και των «συμμάχων», εμείς πρέπει να κοιμόμαστε ήσυχοι; Βέβαιοι ότι υπερασπίζεστε, τουλάχιστον, ένα παράλληλο πρόγραμμα ελευθεριών και δικαιωμάτων;
Πόλεμο έπρεπε να έχετε ανοίξει για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η παράσταση. Ήταν -και παραμένει- θέμα αρχής. Και θέμα ψυχής, αν θέλετε. Κι αν πέσει αυλαία και στην ψυχή μας, μας πήρε και μας σήκωσε...

Θανάσης Καρτερός