Επί προσωπικού...

Κώστας Εφήμερος

Άκουσα σήμερα σε μια ραδιοφωνική εκπομπή έναν δημοσιογράφο που προσπαθώντας να επιδείξει ταπεινότητα ανάφερε ότι η δημοσιογραφία είναι επάγγελμα και όχι λειτούργημα και ότι πολλές φορές οι δημοσιογράφοι έχουν αναγκαστεί να λειτουργήσουν εντός της γραμμής του μέσου.
Αναφερόταν λοιπόν ο...
εν λόγω δημοσιογράφος στους πολεμικούς ανταποκριτές και έλεγε πολύ σωστά ότι δεν είναι τίποτα σπουδαιότερο από τον γιατρό ή τον οδηγό ή τον κλητήρα που βρίσκεται επίσης στο πεδίο του πολέμου.  Η μόνη διαφορά είναι ότι το επιχείρημα αποδεικνύει εντελώς το αντίθετο: ότι και ο γιατρός και ο οδηγός αλλά και ο κλητήρας την στιγμή που αποφασίζει να αφήσει την ασφάλεια του σπιτιού του και αποφασίζει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του πυρός ασκεί εκείνη τη στιγμή λειτούργημα και όχι επάγγελμα. 

Το 2015 ήταν για μένα απίστευτα δύσκολο. Ο ξαφνικός θάνατος του αγαπημένου μου συνεργάτη -και σε μεγάλο βαθμό ψυχή του TPP- ήταν κάτι που δεν έχω ξεπεράσει ακόμα. Μισό χρόνο μετά ακόμα περιμένω να τον δώ στο γραφείο του όταν ανοίγω την πόρτα. Με τον Σωτήρη δεν είχαμε πολλά κοινά. Ήμασταν αυτό που λέμε ανάποδοι άνθρωποι με κοινό σκοπό. Πιστεύαμε και οι δύο ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, γνωρίζαμε και οι δύο ότι αρχίδια θα αλλάξουμε τον κόσμο και συμφωνούσαμε σιωπηλά να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν από εμάς να εξαρτιόταν η αλλαγή του κόσμου.

Σε αυτό που συμφωνούσαμε είναι ότι η δημοσιογραφία είναι πρωτίστως λειτούργημα. Όχι οι δημοσιογράφοι, η δημοσιογραφία. Δεν διατηρούσαμε για τους εαυτούς μας καμία ειδική θέση στο πάνθεον των ηρώων της καθημερινότητας. Ο δάσκαλος και ο γιατρός, ο δημόσιος υπάλληλος και ο συνδικαλιστής, ο συγγραφέας και ο οδηγός του ασθενοφόρου, όλοι τους ασχολούνται με λειτουργήματα ακόμα και όταν οι ίδιοι είναι απλά καθίκια. Όπως ο γιατρός που εμπορεύεται τον πόνο και ζητάει φακελάκι, ο δάσκαλος που σκοπίμως φροντίζει για τα ιδιαίτερα μαθήματά του, ο δημόσιος υπάλληλος που λαδώνεται, ο συνδικαλιστής που εκφράζει πολιτικά συμφέροντα ή προσωπικές φιλοδοξίες, ο συγγραφέας που προπαγανδίζει την εκμετάλλευση του ανθρώπου έτσι και ο δημοσιογράφος που γράφει σύμφωνα με τα συμφέροντα του αφεντικού του ανήκει στο κατακάθι της κοινωνίας.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...