Είχε τα κότσια να ψηφίσει το Σύμφωνο Συμβίωσης
Αλήθεια να λέμε τώρα, δεν του το είχα. Δεν το πίστευα ότι θα έβρισκε το σθένος να πάει στο κοινοβούλιο και να πει το «ναι». Το είχα...
γράψει κιόλας, σε κάποιο πρόσφατο «10 +1», ως εξής: «Τώρα που θα πάει για την πρωτιά ο Κυριάκος, είναι απολύτως σίγουρος ότι θα το ψηφίσει το Σύμφωνο Συμβίωσης αύριο στη Βουλή;» Κι όμως πήγε. Πήγε και το έριξε το κουκί και κατεγράφη, όλα κομπλέ, στα πρακτικά και πίσω δεν έκανε. Ενεργώντας μάλλον κόντρα, για να μην πω κόντρα εντελώς, στις παραδόσεις και στις πρακτικές του υπαρκτού μητσοτακισμού…
Διευκρινίζω για να μην παρεξηγούμαι. Ο πατήρ Κωνσταντίνος, υπήρξε πάντοτε άρχων του πραγματισμού. Ό,τι και να πίστευε, ό,τι και να νόμιζε, σε όποιον Θεό και να ορκιζόταν, αυτό που αναζητούσε σε κάθε περίπτωση ήταν ένας βολικός συμβιβασμός. Ούτε τσαμπουκάδες, ούτε τζοριλίκια, ούτε μαγκιά. Να τα βρούμε μόνο και να προχωρήσουμε και να πάμε παραπέρα. Επ’ αυτού παραθέτω και το ιστορικό στιγμιότυπο από το 1953 όταν ήρθε προς συζήτηση στη Βουλή η πρώτη, και ιδιαιτέρως επονείδιστη, Συμφωνία για τις Αμερικάνικες Βάσεις. Ποιος είδε τότε τον Μητσοτάκη και δεν τον φοβήθηκε! Μία χόρτα την έκανε τη Συμφωνία στην ομιλία του ως βουλευτής των Φιλελευθέρων, ως εξόχως βλαπτική για το έθνος και την πατρίδα. Και ύστερα πήγε μια χαρίτσα και την ψήφισε!
Οφείλω να ομολογήσω ότι ανάλογη συμπεριφορά ανέμενα και από τον υιό Κυριάκο. Ολίγο καυγά δηλαδή για τα μάτια του κόσμου και ακολούθως μια ασθένεια διπλωματική για να αποφύγουμε την θετική ψήφο στο Σύμφωνο Συμβίωσης. Στο κάτω κάτω της γραφής, θα μπορούσε να εξηγηθεί η αναδίπλωση για λόγους πολιτικούς. Για να μην αποξενωθούν τα Σαμαράκια και τα Βοριδάκια, που ακόμη δεν έχουν πάρει θέση στην μονομαχία για την προεδρία. Να τους έστελνε ένα μήνυμα ρε παιδί μου, του στυλ «μην κοιτάτε τι λέω στους μαλάκες, εγώ δικός σας είμαι κατά βάθος». Ο Κυριάκος όμως με διέψευσε.
Κι έμεινε πιστός σε μια γραμμή ας την πούμε φιλελεύθερη. Μπορούμε επίσης να την αποκαλέσουμε και φιλελέ, μιας και στην Ελλάδα το πραγματικό liberal κατοικεί από καιρό στο Πρώτο Νεκροταφείο. Ένα περίεργο μόρφωμα είναι το φιλελέ, που από τη μία κλαίει και οδύρεται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των μειοψηφιών και από την άλλη δεν στάζει ούτε ένα δάκρυ για την τις ταλαιπωρίες των πτωχών και των αδυνάμων. Περίεργο και σχετικώς αντιπαθές για την δική μου προσωπική προτίμηση, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι αν έχεις επιλέξεις να το υπηρετείς, να το υπηρετείς ως το τέλος. Και εδώ ο Κυριάκος το κράτησε το ανάχωμα. Και μπετονάρησε, που λέγανε οι παλαιοί αριστεροί, τους υποστηρικτές του.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι κέρδισε και την Προεδρία. Έχει πολύ δρόμο ακόμη, έχει κουπί και σαφώς δεν πρόκειται να τον βοηθήσουν δηλώσεις του στυλ «σε 111 μέρες θα έχω το κόμμα έτοιμο να κυβερνήσει». Θυμίζουν αρχαίες εποχές όταν ακόμη το άντρο της διαφημίσεως ήταν η λεωφόρος Μάδισον, για να μην πω ότι θυμίζουν εκείνους τους καιρούς που μας ανάγκαζαν στα lifestyle περιοδικά να γράφουμε επακριβώς στα εξώφυλλα πόσα δώρα περιλάμβανε το τεύχος. Bon pour l’ orient, τον μέσο νεοδημοκράτη ωστόσο δεν τον ψήνεις με τρικάκια…
Xρήστος Ξανθάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου