«Οπως στην Πορτογαλία και την Ελλάδα νωρίτερα, εκατομμύρια άνθρωποι στην Ισπανία δεν πιστεύουν πλέον τον μύθο ότι η...
λιτότητα οδηγεί σε ένα καλύτερο μέλλον. Το αντίθετο. Δεν θέλουν πια να πληρώσουν τον λογαριασμό για τον οποίο ευθύνονται οι μεγάλες τράπεζες, οι κερδοσκόποι των ακινήτων και η διεφθαρμένη πολιτική ελίτ. Τώρα είναι η στιγμή που όλα τα προοδευτικά κόμματα, με την ανανεωμένη τους δύναμη, πρέπει να "στρωθούν" στη δουλειά για την καταπολέμηση της διαφθοράς, της ανεργίας και της φτώχειας. Θα τους παράσχουμε την ενεργό μας στήριξη».
Η δήλωση της Γκάμπι Τσίμερ, επικεφαλής της Ομάδας της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο, περιγράφει ακροθιγώς τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην ευρωπαϊκή ήπειρο: σε τρεις χώρες, που υπέστησαν προγράμματα ακραίας λιτότητας, η Αριστερά βγήκε ενισχυμένη.
Ωστόσο γίνονται εμφανή και τα όρια της ενδεχόμενης συνεργασίας μεταξύ των ανά χώρα αριστερών κομμάτων. Το κοινό πεδίο δράσης μοιάζει εξαιρετικά λιτό και ώς ένα βαθμό γενικόλογο. Τα κόμματα αυτά, από διαφορετικές αφετηρίες και σε διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, καλούνται να καταπολεμήσουν προβλήματα συστημικά: τη διαφθορά, την ανεργία και τη φτώχεια. Μπορούν; Και επιπρόσθετα, μπορούν να συνεργαστούν σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση των 28, μια ευρωζώνη των 19 και απέναντι σε έναν ευρωπαϊκό Βορρά που στρέφεται προς την Ακροδεξιά;
Η ελληνική περίπτωση
Καθώς το 2015 ολοκληρώνεται, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο ευρωπαϊκό προσκήνιο βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση που σχημάτισε. Μια σύντομη αναδρομή είναι αναγκαία. Από τις 25 Ιανουαρίου, που εξελέγη στην κυβέρνηση για πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα, μέχρι την πρώτη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους στις 20 Φεβρουαρίου και από εκείνο το σημείο μέχρι την υπαρκτή απειλή της ρήξης, το δημοψήφισμα και το νέο Μνημόνιο του καλοκαιριού, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στη θέση του «πειραματόζωου».
Αυτή τη φορά ωστόσο σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Ενα κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς βρισκόταν αντιμέτωπο με τον γραφειοκρατικό «ρεαλισμό» της ευρωζώνης. Επαιζε ξεκάθαρα εκτός έδρας.
Ισπανικό φλαμένκο με άρωμα Podemos
Οποιος παρακολουθεί τη μετεκλογική δραστηριότητα στην Ισπανία, σίγουρα θα ζαλιστεί. Το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε αφενός στο Podemos μια ισχυρή παρουσία, τέτοιας έκτασης που εξέπληξε δυσάρεστα όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Τα σενάρια και οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις όμως είναι τόσο έντονες που η πορεία μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου, όταν θα ξεκινήσει επισήμως η διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης, μοιάζει με προσπάθεια εξόδου από έναν τρομερό λαβύρινθο.
Το Podemos είναι ένα κόμμα, γέννημα του Κινήματος των Απελπισμένων, που φέρει στο εσωτερικό του δεκάδες αντιφάσεις. Ο ηγέτης του, Πάμπλο Ιγκλέσιας, μια φιγούρα επικοινωνιακή, στήριξε σε όλες τις δύσκολες μάχες τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Ωστόσο η δομή του κόμματός του και οι σχέσεις του με άλλα κόμματα στην Ευρώπη περιορίζονται μόνο στο πεδίο του ευρωκοινοβουλίου. Από εκεί και πέρα το χάος.
Η πορτογαλική απάντηση
Στη μικρότερη χώρα της Ιβηρικής, την Πορτογαλία, οι εκλογές διεξήχθησαν στις 4 Οκτωβρίου, αρκετές εβδομάδες δηλαδή αφότου ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα εδραίωσε τη δύναμή του με μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση. Ωστόσο οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές, καθώς η Πορτογαλία εμφανίζεται ως το «καλό παράδειγμα», που ολοκλήρωσε «με επιτυχία» τα προγράμματα λιτότητας. Ωστόσο το «βλέμμα» των Βρυξελλών παραμένει πάνω από τη Λισαβόνα.
Ο διπλασιασμός των δυνάμεων του Μπλόκου, την ώρα που το πορτογαλικό Κ.Κ. παρέμεινε σχεδόν σταθερό, εξέπληξε πολλούς. «Η άνοδος της Αριστεράς οφείλεται και στο γεγονός ότι εστίασε στις συνέπειες της λιτότητας (ανεργία, επισφάλεια, κοινωνική ανισότητα), καθώς και στις καθαρές της θέσεις αναφορικά με τη διεθνή κατάσταση και την Ευρωπαϊκή Ενωση» λέει ο Χούγκο Μοντέιρο, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πόρτο.
Προς το παρόν, μόνο στον Νότο
Η Ριζοσπαστική Αριστερά, πάντως, μοιάζει να περιορίζει την αυξητική της τάση και τη δυναμική της παρέμβαση στον Νότο, είτε λόγω αντικειμενικών συνθηκών είτε λόγω εγγενών προβλημάτων στις χώρες των κέντρων λήψης αποφάσεων. Οι περιπτώσεις των δυο «πυλώνων» της Ε.Ε., της Γαλλίας και της Γερμανίας, είναι χαρακτηριστικές: στη μεν πρώτη, η καθιέρωση της Ακροδεξιάς στο σκηνικό προκαλεί τον προβληματισμό της Κομμουνιστικής Αριστεράς για την «επόμενη μέρα» και τους Σοσιαλιστές.
Στη δε Γερμανία, ο ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ μπορεί να επέρριψε στην Ανγκελα Μέρκελ ευθύνες για την πορεία της Ευρώπης, ωστόσο το Die Linke σήκωσε το «γάντι». Ο Ντίτμαρ Μπαρτς, εκ των επικεφαλής της Κ.Ο., σχολίασε ότι «προκειμένου να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση πλειοψηφίας υπό την ηγεσία του SPD, αυτό θα πρέπει να αποσπαστεί από τους Χριστιανοδημοκράτες. Πράγμα που δεν φαίνεται ούτε στα λόγια...».
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου