Βρε λες;...

Πάνος Λάμπρου

Βρε, λες να έφτασε η ώρα; Λες να ήρθε η μεγάλη στιγμή, η πρώτη, για...
χιλιάδες ομόφυλα ζευγάρια, για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να βγουν από την αφάνεια;

 Ταμάρα ντε Λεμπίντσκε, «Δυο κορίτσια», 1928

Βρε, λες να γυρίσει το ρολόι, να πάει λίγο πιο μπροστά, να φύγουμε από τον μεσαίωνα;

Βρε, λες ο «αόρατος κόσμος» να γίνει ορατός, να μπορέσει να σταθεί περήφανα στο δρόμο, να δείξει το πρόσωπό του στο φως της ημέρας χωρίς να τον λοιδορούν, χωρίς να τον πετροβολούν;

Βρε λες;

Πέρασαν χρόνια, δεκαετίες από τότε. Τότε που μια χούφτα νέοι άνθρωποι, παιδιά του Μάη του ’68, των νέων κοινωνικών κινημάτων, αποφάσισαν να σηκώσουν το ανάστημά τους και να πουν: Ναι, είμαστε γκέι και λεσβίες, και διεκδικούμε το αυτονόητο, τότε το αδιανόητο.

Ήταν το ΑΚΟΕ, το Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας, που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του κοινωνικού σκοταδισμού και της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Μια χούφτα άνθρωποι, που θέλησαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Ο κόσμος δεν άλλαξε, αλλά ο σπόρος είχε πέσει, φύτρωσε, άνθισε — κι ας ήταν γύρω του κρανίου τόπος. Μέσα σ’ αυτή την ξεραΐλα ιδεών, μέσα σ’ αυτό το αφιλόξενο και εχθρικό τοπίο, ο ανθός κράτησε. Και να που τώρα, χρόνια μετά, γίνεται πραγματικότητα το σύμφωνο συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια.

Μακρύς ο δρόμος

Επανάσταση; Όχι δα! Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς, δύσβατος. Το κάστρο του κοινωνικού συντηρητισμού δεν νικήθηκε· ζει και βασιλεύει. Τον βλέπουμε να κινείται ύπουλα στα σοκάκια, στα πάρκα, στις άκρες των πόλεων.

 Να μπαίνει επιθετικά στο σπίτι μας από την τηλεόραση, να μας βομβαρδίζει με το δήθεν χιούμορ του, με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, με τις καρικατουρίστικες εικόνες, που διαιωνίζουν στερεότυπα και ρατσιστικές αντιλήψεις.

Να χτυπάει βάναυσα μέσα από μαυροφορεμένους ιεράρχες –ευτυχώς όχι όλους– που ψέλνουν ομοφοβικά, δηλητηριάζοντας ψυχές και συνειδήσεις.

Να ουρλιάζει σαν ύαινα μέσα από ακροδεξιά φερέφωνα, που δεν σέβονται, όχι την αγάπη, αλλά ούτε καν τον θάνατο, ούτε καν αυτή τη στιγμή…

Να σιωπά ένοχα, φοβικά, μικροπολιτικά, να νίπτει τας χείρας του ως νέος Πόντιος Πιλάτος και να λέει «δεν είναι η ώρα!»

Όχι, το σύμφωνο συμβίωσης, που σε λίγες ημέρες θα είναι νόμος του κράτους, δεν είναι επανάσταση· είναι όμως ανάσα, οξυγόνο, μια πρώτη δόση ελπίδας και προοπτικής. Είναι σινιάλο, κάτι σαν χαιρετισμός σ’ αυτούς κι αυτές που χάθηκαν, που δεν πρόλαβαν. Είναι μήνυμα ότι κάτι αλλάζει.

Θυμάμαι…

Θυμάμαι τα χρόνια του «Ρήγα», το φεστιβάλ του, όταν άνοιξε την πόρτα της γιορτής του στοΑμφί, περιοδικό του ΑΚΟΕ. Αυτό, ναι, ήταν μια μικρή επανάσταση στη δική μας Αριστερά, που συζητήθηκε τότε, που άφησε το ριζοσπαστικό αποτύπωμά της.

Θυμάμαι την απεργία πείνας των έξω για την απελευθέρωση του ισοβίτη ομοφυλόφιλου Χρήστου Ρούσου και τη θετική της έκβαση.

Θυμάμαι τις προωθημένες αποφάσεις των συνεδρίων μας, τις διαφωνίες στο εσωτερικό μας, τις συγκρούσεις, τις μικρές νίκες, τις απογοητεύσεις.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...