Δύο μήνες μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς κατακτητές και ενώ στην Ευρώπη, το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου συνοδεύτηκε από την ελπίδα για ειρήνη, κοινωνική ευημερία και ανάπτυξη, η Αθήνα μετατράπηκε σε πεδίο μιας βίαιης εμφύλιας σύγκρουσης. Στις 3 Δεκεμβρίου 1944, ξεκινούν οι 33 αιματηρές μέρες από τα Δεκεμβριανά, που....
επισκίασαν την ευφορία της απελευθέρωσης και στην ουσία έκλεισαν ένα κύκλο εμφύλιων συγκρούσεων μεταξύ αντιστασιακών οργανώσεων, που είχαν ξεκινήσει στην κατεχόμενη Ελλάδα από το 1943.
Η αντιπαράθεση αυτή προήλθε από το κενό εξουσίας, που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής και βρήκε από τη μια το ΕΑΜ, ισχυρότερο στρατιωτικά και με ευρεία λαϊκή απήχηση και από την άλλη πλευρά συνασπισμένο το σύνολο των αντικομουνιστικών δυνάμεων, με την υποστήριξη των Βρετανών. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, πρωθυπουργός της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, προσπάθησε να τερματίσει την στρατιωτική κυριαρχία του ΕΑΜ, ζητώντας τον αφοπλισμό του και το σχηματισμό νέου εθνικού στρατού. Για το ΚΚΕ η προοπτική εξουδετέρωσης του ΕΛΑΣ, του αποστερούσε ένα βασικό μηχανισμό, που του εξασφάλιζε εδαφική κυριαρχία και πολιτική επιρροή, μέσα στο ρευστό σκηνικό που επικρατούσε στη χώρα και τη βρετανική παρουσία. Έτσι αποφάσισε να αποχωρήσει από την κυβέρνηση και να αποσύρει τις στρατιωτικές δυνάμεις του από τη Βρετανική διοίκηση. Αυτή ήταν και η ουσία της διαφωνίας, που αποτέλεσε την αφορμή για τα Δεκεμβριανά.
Σε μια επίδειξη ισχύος, το ΕΑΜ διοργάνωσε στις 3 Δεκεμβρίου ένα μεγάλο συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγματος, παρά την κυβερνητική απαγόρευση. Το συλλαλητήριο βάφτηκε στο αίμα, καθώς οι διαδηλωτές δέχθηκαν καταιγισμό πυρών από την πλευρά των δυνάμεων ασφαλείας, είτε αναίτια, είτε κατ άλλους ανταποδίδοντας πυρά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 30 άτομα.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Κωνσταντίνου Β. Μανιάτη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου