Ο προϋπολογισμός της Ιστορίας...

Οταν πήγα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές το 1974 δεν υπολόγιζα να μείνω στην Αγγλία. Εγινε χωρίς να το προγραμματίσω ή να το θέλω. Τελείωσα το διδακτορικό το 1982, έστειλα στην Ελλάδα την «οικοσκευή» μου και άρχισα να ψάχνω διαμέρισμα στην Αθήνα.

Ο Αριστόβουλος Μάνεσης, ο δάσκαλός μας, είχε υποσχεθεί να...
με υποστηρίξει για μια θέση λέκτορα. Αλλά ένας Αγγλος νομικός μού πρόσφερε συμβόλαιο ενός έτους σε αντικατάσταση συναδέλφου που είχε ερευνητική άδεια. Τα 25 μπαούλα με τα βιβλία είναι ακόμη σε μια αποθήκη, τροφή στη σοφία των ποντικιών και των σκουληκιών, μια και δεν απέκτησα ποτέ σπίτι που θα τα χωρούσε στην Ελλάδα.

Το απρόβλεπτο, το απροσδόκητο, το τυχαίο παραμονεύουν σε κάθε γωνιά του ατομικού και συλλογικού γίγνεσθαι. Η έλευση στον κόσμο, το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής μας, είναι βυθισμένη στην τυχαιότητα. Αν οι γονείς μας δεν είχαν γνωριστεί και συντροφέψει, δεν θα είχαμε έρθει στον κόσμο. Για πολλούς θα ήταν καλύτερο να μην είχαν γνωριστεί. Η μάνα, πολύ πιο άξια από τον πατέρα, έμεινε χωρίς καριέρα και δημόσια αναγνώριση, εκτός από τη δικιά μας αγάπη.

Και όμως, η τυχαία έλευση σ’ αυτή την οικογένεια (γιατροί ή εργάτες), σ’ αυτήν τη γειτονιά (Κηφισιά ή Πέραμα), σ’ αυτήν τη χώρα (Ελλάδα ή Ινδία) αποτελεί τον πιο αποφασιστικό παράγοντα για το πού θα πάει η ζωή. Παρά τη ρητορεία περί κοινωνικής κινητικότητας, οι περισσότεροι μένουμε μεταφορικά εκεί όπου γεννηθήκαμε.

Μια πρόσφατη έρευνα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ βρήκε ότι οι πλούσιοι Ελληνες ξοδεύουν πέντε φορές πιο πολλά για την εκπαίδευση των παιδιών τους απ’ ό,τι οι φτωχοί. Αναμενόμενο, θα μου πείτε. Οχι όμως γι’ αυτούς που δεν έχουν καταλάβει το παραμικρό από τη συζήτηση περί αριστείας ή αυτούς που έχοντας γεννηθεί με ασημένιο κουτάλι στο στόμα κάνουν μαθήματα περί της εξισωτικής λειτουργίας της αγοράς. Το πιο τυχαίο γεγονός είναι και το πιο καθοριστικό της ζωής μας.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Κώστα Δουζίνα ΕΔΩ...