Στην πυκνή ζούγκλα της διεθνούς «ελεύθερης αγοράς» και του «ανταγωνισμού», εκτός από τα μεγαθήρια του χρηματοπιστωτικού τομέα και τους περίφημους (κακόφημους) Οίκους Αξιολόγησης (Μοody’s, Standard and Poor’s και Fitch), ενδημούν και διάφορα άλλα είδη του οικονομικού βασιλείου, λιγότερο ορατά αλλά το ίδιο τοξικά και επικίνδυνα για το δημόσιο συμφέρον.«Τα...
νομικά γραφεία, όπως και οιορκωτοί ελεγκτές, τα γραφεία συμβούλων και οι επικοινωνιολόγοι είναι για τη σκιώδη οικονομία ό,τι είναι και οι δεύτεροι ρόλοι στο Χόλιγουντ δίπλα στους μεγάλους σταρ: πρόκειται για αναγκαίους μηχανισμούς, με γερή δομή, οι οποίοι είναι πλήρως ενσωματωμένοι στο συγκεκριμένο κατεστημένο [των επιχειρήσεων], ακόμα και στην ίδια του την ελίτ».
Ετσι περιγράφει ο γνωστός Γάλλος δημοσιογράφος Μαρκ Ρος τον ρόλο τους στη συστηματική προσπάθεια των επιχειρηματικών κολοσσών να αποφύγουν τη φορολογία και να αυξήσουν θεαματικά την κερδοφορία τους.
Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα με αφορμή την υπόθεση δίωξης εις βάρος της τέως γενικής γραμματέως Δημοσίων Εσόδων, Κατερίνας Σαββαΐδου, για την εμπλοκή της στο «πάγωμα» προστίμου στην εταιρεία Gennet.
Στην υπόθεση, όπως έχει δείξει η «Εφ.Συν.», υπάρχουν δεδομένα με οσμή σύγκρουσης συμφερόντων για την ίδια, η οποία προϋπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος της PriceWaterHouseCoopers. Αρμόδια να απαντήσει είναι η ελληνική Δικαιοσύνη, όμως αντίστοιχα φαινόμενα είναι καθημερινά σε διεθνές επίπεδο.
Τα ονόματα των PriceWater-HouseCoopers, Deloitte, KPMG και Ernst & Young μπορεί να μη λένε πολλά στο ευρύ κοινό, αλλά στη διεθνή αγορά είναι γνωστά ως Big Four (Οι Μεγάλες Τέσσερις) και έχουν τη δύναμη να καθορίζουν σε κάποιο βαθμό τη μελλοντική πορεία των μεγα-εταιρειών.
Και αυτό γιατί έχουν την ευθύνη για τις οικονομικές καταστάσεις της επιχείρησης που ελέγχουν, επαληθεύουν τους ισολογισμούς της, αξιολογούν τις προοπτικές αναφορικά με τα κέρδη ή τα μερίδια αγορών, ετοιμάζουν τα έγγραφα που απαιτούνται από τις χρηματιστηριακές ή εποπτικές αρχές των κρατών και συμπληρώνουν τη φορολογική της δήλωση.
Στην παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση σε πολλές περιπτώσεις οι ελεγκτικές αυτές εταιρείες, όπως λέει ο Ρος, «αγνόησαν τα παραπτώματα των πελατών τους και δεν ενημέρωσαν τις αρχές για τις ενδεχόμενες υποψίες τους».
Προσθέτει δε ότι η ποιότητα του ελέγχου πλήττεται αντικειμενικά από το φαινόμενο του γιγαντισμού των πολυεθνικών επιχειρήσεων, ενώ και οι αμοιβές των ελεγκτών δεν είναι υψηλές, καθώς «ο έλεγχος χρησιμεύει ως δέλεαρ για να εξασφαλίσουν οι Big Four αναθέσεις παροχής συμβουλών σε φορολογικά θέματα που είναι πιο προσοδοφόροι».
Εδώ, βέβαια, προκύπτει και η σύγκρουση συμφερόντων, αφού ο ελεγκτής γίνεται ουσιαστικά και σύμβουλος φοροδιαφυγής. Σε τι άλλο συνίσταται αυτή η σύγκρουση; Στο ότι μαζί με τις πολυεθνικές, οι Big Four χρηματοδοτούν το Σώμα Διεθνών Λογιστικών Προτύπων, δηλαδή μία από τις πιο αθέατες ενώσεις, στην οποία οι Αρχές παραχώρησαν ένα σημαντικό προνόμιο: να ορίζει τους διεθνείς λογιστικούς κανόνες. Με άλλα λόγια, έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Τάσου Τσακίρογλου, ΕΔΩ
πηγη efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου