Κάποτε ήταν μεγάλη υπόθεση να δουλέψεις στο Συγκρότημα (έτσι λέγαμε οι παλιοί τον ΔΟΛ). Ωστόσο εγώ δούλεψα στη Χρήστου Λαδά. Αρχικά στην...Ομάδα (η πρώτη γυναίκα αθλητικογράφος-αφήστε με να ξιπαστώ λίγο) και αργότερα στο Βήμα (η ύψιστη καταξίωση τότε) πριν περάσω από Γνώμη, Ειδήσεις και Έθνος+Tv μέχρι να τα εγκαταλείψω όλα (από σιχασιά κι όχι μόνο) και να πάω
«πίσω από τις κάμερες» να κάνω άλλα τηλεοπτικά πράγματα. Ένα όμως έμεινε πάντα απωθημένο ζωής: να δουλέψω στην Ελευθεροτυπία. Προσπάθησα. Ίσως όχι όσο θα έπρεπε, είχα αρχίσει κιόλας να ξερνάω από μέσα μου το επάγγελμα. Δεν τα κατάφερα. Ζηλεύω πάντα τους.. συναδέλφους της Λευτέρως (όπως τη λέγαμε). Γιαυτό με συγκίνησε ο Ξανθάκης . Για το δικό μου «γαμώτο» αλλά και για το γαμώτο μιας εφημερίδας που όμοιά της καμιά δεν υπήρξε, ακόμα και στις χειρότερες ώρες της. Εμείς ξέραμε που να ψάξουμε, ποιους να διαβάσουμε. Γαμώτο...
Ευγενία Χριστοπούλου (από το fb)
(*) Το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη που αναφέρει η Ευγενία, όπως αναδημοσιεύτηκε από τους Zoornalιstas, θα το δείτε εδώ
harddog-sport
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου