Επικίνδυνος ιός στο Ποτάμι!...

Χρηστος Ξανθάκης

Το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη επλήγη από διεθνή συνωμοσία.

Οπότε γυρνάει η Ντία από το διπλανό γραφείο και μου λέει: «Δεν θα το πιστέψεις, αλλά βγήκε κι άλλος πρώην βουλευτής του Ποταμιού και δήλωσε ότι...
έπαθε οικονομική ζημιά». Αναστατώνομαι εγώ και ρωτάω: «Τι κι άλλος; Σοβαρά μιλάς; Κι άλλος μετά απ’ την Ταχιάου;» Με κοιτάει η Ντία, με ξανακοιτάει, κάνει υπομονή, συνεχίζει: «Βγήκε παιδάκι μου ο Νίκος Ορφανός ο ηθοποιός και είπε ότι το βουλευτιλίκι τον κατέστρεψε. Το θες το λινκ να στο στείλω;» Κόκκαλο εγώ, ίσα ίσα ψελίζω: «Ντία σε παντρεύομαι! Στείλ’ το τώρα αμέσως. Δόξα τω θεώ, βγήκε πάλι το μεροκάματο.»

Βουρ στο βιντεάκι λοιπόν, όπου εξιστορούσε τα πάθη του ο Νίκος Ορφανός. Το ανοίγω στο γιουτούμπι και τον απολαμβάνω να λέει: «Είχε οικονομικό κόστος η ενασχόλησή μου με την πολιτική. Βγαίνω με χρέη. Από τον μισθό του βουλευτή δεν έμεινε φράγκο. Έδωσα όλα μου τα λεφτά στο κόμμα, στο πολιτικό μου γραφείο που το έστησα και το έκλεισα, χρωστάω ακόμη στους μαστόρους, χρωστάω στον ΟΤΕ ακόμη λογαριασμούς. Ο μισθός του βουλευτή είναι μύθος.»
Τα άκουσα όλα τα παραπάνω και ομολογώ ότι προβληματίστηκα. Εντάξει να βγει μία πρώην βουλευτής του Ποταμιού και να δηλώσει ότι πήγε κατά διαόλου το πορτοφόλι της λόγω Βουλής. Αλλά δύο; Εδώ πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με σύμπτωση αλλά με φαινόμενο. Διότι όταν επαναλαμβάνεται το συμβάν δεν είναι τυχαίο. Το έχει πει και ο Μαρξ γατάκια, ή τραγωδία θα είναι ή φάρσα. Και καλά φάρσα. Σκέψου όμως να εξελιχθεί σε τραγωδία…

Κάτι έπρεπε να κάνω κι έπρεπε να το κάνω γρήγορα. Κι επειδή δεν είμαι μόνο συντάκτης αλλά και ρεπόρτερ τσάκαλος, έκανα αυτό που έπρεπε. Πήρα τηλέφωνο τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας! Επικοινώνησα με ανώτατο στέλεχος (θα μου επιτρέψετε να διατηρήσω την ανωνυμία του) και το ρώτησα μήπως έχει κάτι υπόψη του για το θέμα. Ο διάλογος ακολουθεί, με λίγο πρόχειρη μετάφραση λόγω στενότητος χρόνου:

Εγώ: Έτσι κι έτσι έχουν τα πράγματα στην Ελλάδα φίλε. Ποτάμι ίσον φαϊνάνσιαλ ντιζάστερ.
Στέλεχος: Κρίστο, με συγχωρείς, δεν μπορώ να μιλήσω…
Εγώ: Μη μου λες εμένα δεν μπορείς, γι’ αυτή τη μαλακία με το μπέικον μπορούσες και για μας τίποτα;
Στέλεχος: Μη με πιέζεις σε παρακαλώ, ιτς ιμπόσιμπολ.
Εγώ: Ή θα μου πεις ή θα πω εγώ τι έκανες το καλοκαίρι στη Μύκονο.
Στέλεχος: Νο, νο Μύκονος!!
Εγώ: Μίλα ρε.
Στέλεχος: Είναι ιός…
Εγώ: Τι ιός; Αλήθεια;
Στέλεχος: Μazi Tafagame, έτσι τον λένε. Σας τον είχαν στείλει οι Ευρωπαίοι για να ψωνίζετε μέχρι τελικής πτώσεως. Και να χρεωθείτε μέχρι το λαιμό.
Εγώ: Πώς μας τον είχαν στείλει;
Στέλεχος: Από τον αέρα, φρομ δε σκάι.
Εγώ: Γι’ αυτό μας ψεκάζουν, είχε δίκιο ο Καμμένος!
Στέλεχος: Ε, αυτό κρατάει μερικά χρόνια κι ύστερα εξασθενίζει ο ιός.
Εγώ: Αλλά μερικοί και μερικές…
Στέλεχος: Μερικοί και μερικές υποφέρουν χειρότερα Κρίστο. Είναι όπως όλες οι αρρώστιες.
Εγώ: Δεν με ψήνεις φίλε. Δυο κρούσματα στο Ποτάμι, δεν είναι τυχαίο. Μήπως ψεκάσατε εξτρά;
Στέλεχος: Νο, νο, ψέματα!!
Εγώ: Επίτηδες για να πλήξετε τον Θεοδωράκη και τον τίμιο αγώνα του; Ποιος σας βάζει ρε καριόληδες, από πού παίρνετε εντολές; Έναν Παππά στο Μαξίμου, τον ξέρεις;
Τουτ, τουτ, τουτ!
Η γραμμή έπεσε και το στέλεχος δεν ξανασήκωσε τηλέφωνο. Αλλά τώρα πια γνώριζα τη φριχτή αλήθεια. Ήταν καιρός να τα αποκαλύψω όλα στον Σταύρο…

newpost.gr