Η επικοινωνία τού τίποτα...

...και ο μέσος αναγνώστης...
Η γλώσσα των εφημερίδων προκαλεί, στις εφημερίδες, ατέλειωτες συζητήσεις και συγκρούσεις και αφορισμούς. Βάζοντας στο στόχαστρο την «ακατανόητη πρόζα» ορισμένων συντακτών ή διανοουμένων ή πολιτικών, κάθε τόσο κάποιος πονηρός δημοσιογράφος ανοίγει τις...
εχθροπραξίες ενάντια στη γλώσσα «διά τους έχοντες εργασίαν».

Θα ήταν ένα θαυμάσιο πράγμα αν αυτές οι επιθέσεις υπηρετούσαν το να ξεκαθαρίσουν τους όρους της querelle.

Αντίθετα, πρόκειται μόνο για το κλείσιμο του ματιού προς τον «μέσο αναγνώστη», ο οποίος, υποβοηθώντας τη βαρεμάρα που βρίσκεται στον καθένα μας, οδηγείται στο να καταλάβει μόνο τα πράγματα που έχει ήδη καταλάβει και να απορρίψει, συχνά με απέχθεια, μαζί μ’ αυτά που δεν αξίζουν, ακόμη κι αυτά που θα έπρεπε να γίνουν κατανοητά.

Η βιασύνη με την οποία διαβάζονται οι εφημερίδες, οι εξυπνάδες που βρίσκονται μέσα σ’ αυτές, δικαιολογούν πλήρως την άρνηση.

Παρ' όλ’ αυτά, επιμένω να θεωρώ ότι αυτός ο φοβερός «μέσος αναγνώστης», τόσο αφηρημένος, τόσο απειλητικός, τόσο παντοδύναμος και πανταχού παρών, δεν έχει πάντα δίκιο.

Εν τω μεταξύ, μου φαίνεται ότι ένας αναγνώστης μπορεί να πει τη γνώμη του και να έχει δίκιο (αν έχει δίκιο), όχι επειδή είναι μέσος, αλλά επειδή είναι ο Αλφα, ο Βήτα, ή ο Γάμα, δηλαδή όταν δεν ταυτίζεται με κάποια στατιστική αξία αλλά δέχεται με μετριοφροσύνη τον ρόλο του ανθρώπου σε όλη του τη διάσταση.

Υποστηρίζω, επίσης, ότι ένας αναγνώστης ενδέχεται να μην καταλαβαίνει τα δύσκολα κείμενα, ακόμη και τα εύκολα. Πιστεύω ακράδαντα ότι μπορείς να γίνεσαι απολύτως κατανοητός χωρίς να λες απολύτως τίποτε και ταυτόχρονα να είσαι και ακατανόητος. Πράγματι, είναι δύσκολο να καταλάβεις το τίποτε.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ