Αλέκος Αλαβάνος: "Αμάρτησα για το «παιδί μου»"...

Του Νίκου Σίμου
Ανέτως θα μπορούσε να μεταφερθεί στον ελληνικό κινηματογράφο το δράμα στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο άλλοτε αρχηγός, αποφασίζοντας να αποσυρθεί από την ηγεσία, επιλέγει ένα...
νεαρό παιδί, τον «πολιτικό υιό» του, για τη θέση του, τον οποίο αναγκάζεται λίγα χρόνια μετά να «αποκληρώσει», διαπιστώνοντας ότι στην ουσία αποδείχτηκε «ιδεολογικός ιός». Στην ταινία αυτή, που θα είχε βεβαίως πολιτικό περιεχόμενο, δεν θα έπαιζε ούτε ο Νίκος Ξανθόπουλος ούτε η Μάρθα Βούρτση, αλλά ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο μετανιωμένος σήμερα Αλαβάνος, πιστεύοντας στις ικανότητες του Τσίπρα, τον είχε προωθήσει, αρχικώς, πριν από πολλά χρόνια, για να ηγηθεί του συνδυασμού «Ανοιχτή Πόλη» με σκοπό τη διεκδίκηση της δημαρχίας της Αθήνας, ίσως διότι τότε και οι δύο συμμερίζονταν την άποψη ότι η «Ανοιχτή Πόλη» πρέπει να συμβολίζει την έννοια του «μπάτε, σκύλοι, αλέστε...». Και στη συνέχεια τον στήριξε στη διεκδίκηση της αρχηγίας του Συνασπισμού έναντι του Φώτη Κουβέλη, τον οποίο τώρα ο Τσίπρας, σύμφωνα με πληροφορίες, προορίζει για την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο της Α’ Αθηνών ως αντίβαρο στη Ζωή Κωνσταντοπούλου! Ατιμη πολιτική, πώς μπορείς και εκθέτεις...
ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ
Επειδή λοιπόν η γενικώς Αριστερά έχει πολλές φορές αποδείξει ότι και «το αίμα μπορεί να γίνει νερό», τώρα ο Αλέκος Αλαβάνος, που δεν μπορεί να χωνέψει ότι ο Αλέξης «αλλαξοπίστησε», αποφάσισε να συνταχθεί με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στις προσεχείς εκλογές, για να αντιπαρατεθούν στον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ Αλέκου και Αλέξη είναι απλή. Ο πρώτος δεν θέλησε ποτέ να τεθεί αντιμέτωπος με την πραγματικότητα και την πραγματική βούληση του λαού, προτιμώντας την ασφάλεια του περιθωρίου, μέσα στο κουκούλι του οποίου η Αριστερά αισθανόταν πάντα άνετα, γιατί μπορούσε να εκστομίζει παρόλες χωρίς να είναι υποχρεωμένη να αποδεικνύει και στην πράξη ότι εφαρμόζονται αυτά που λέει. Με άλλα λόγια, «κάλλιο πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη». Ο Αλέξης, ίσως με την παρορμητικότητα και της ηλικίας, επιχείρησε το άλμα στο κενό και είδε πόσα απίδια χωράει ο σάκος. Εξού και η εντυπωσιακή κυβίστησή του, διότι έχει κυλήσει πολύ νερό από τότε που, αστειευόμενος, έμπαινε στα στούντιο της τηλεόρασης λέγοντας ότι «έχει αφήσει την κουκούλα απέξω».

ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ
Την αλλαγή του Αλ. Τσίπρα υπό το αναγκαστικό πρίσμα του ρεαλισμού και το βάρος μιας ευθύνης που ποτέ δεν επωμίστηκε ο Αλαβάνος δεν μπορεί να τη χωνέψει, αλλά και αρνείται να δει τη σκοπιμότητά της, μια και ο ίδιος και η Αριστερά στην οποία ανήκει απέφευγαν τις κακοτοπιές που εκθέτουν.
Βεβαίως, με την εκλογική συνεργασία με τον Λαφαζάνη αποφασίζει να κολυμπήσει σε βαθιά νερά, καθώς, ανακοινώνοντας τη συνεργασία αυτή, δήλωσε ότι «μπορούμε να αποδεσμεύσουμε τη χώρα από τους περιορισμούς που επιβάλλουν το ευρώ και οι δανειστές»! Με κάτι τέτοια κινδυνεύει να πνιγεί μαζί με τη «Λαϊκή Ενότητα», όπου όλοι εκεί πιστεύουν ακόμη ότι ήλθε η ώρα για να πάρουν τη ρεβάνς του Εμφυλίου! Εδώ δεν το πιστεύει ο Κουτσούμπας όμως...
Πολλοί λένε -ενδεχομένως όχι και αδικαιολόγητα- ότι ο ευπορότατος, βάσει του «πόθεν έσχες» του, πολιτικός της Αριστεράς έχει, λόγω της οικονομικής του άνεσης, την ευχέρεια να ποντάρει σε ένα είδος λαϊκής δημοκρατίας που ποτέ δεν θα επικρατήσει στη χώρα μας. Κι αυτό διότι αυτή η αντίληψη έχει μια τόσο μειοψηφική απήχηση...
Αλλωστε, όπως και με άλλη ευκαιρία έχει καταγραφεί σε αυτή τη στήλη, ο ορισμός του αριστερού είναι «αυτός που λέει στους άλλους τι να κάνουν τα χρήματά τους». Αλλοι, πάλι, λένε ότι οι ακραία αριστερές αντιλήψεις όσων είναι στην πραγματικότητα αστοί -στους οποίους ανήκει και ο Τσίπρας και το περιβάλλον του στο Μαξίμου- είναι ο φερετζές της ενοχής του κληρονομημένου πλούτου τους. Ο,τι και να ισχύει, πάντως, ο Αλέκος Αλαβάνος, καίτοι αστός, έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της αριστεροσύνης, σε ορισμένες περιπτώσεις. Δημιουργώντας την εύλογη εντύπωση σε πολύ κόσμο -αστικό, στον οποίον και ο ίδιος ανήκει- ότι ανέχεται ακόμη και τη βία, από την οποία έχει τόσο υποφέρει ο τόπος.

ΧΑΪΔΕΜΑ
Οταν ήταν ακόμη ο Αλέκος Αλαβάνος μαζί με τον Τσίπρα στο ίδιο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικώς ενθάρρυνε τη βία με άρθρο το οποίο είχε δημοσιευθεί στο επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του κόμματος, την «Αυγή», σε σημείο ώστε η τότε επικεφαλής του ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα, να πει: «Να σταματήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων». 
Ο ίδιος, δε, ο Αλέκος Αλαβάνος -ο οποίος, σημειωτέον, έχει προτείνει τον αφοπλισμό της Αστυνομίας και την κατάργηση των ΜΑΤ, για να κάνουν οι συμπαθητικοί σε αυτόν μπαχαλάκηδες ανενόχλητοι το έργο τους- είχε δηλώσει μετά τα θλιβερά γεγονότα στην Αθήνα του 2008 ότι το κόμμα του είναι κατηγορηματικά αντίθετο στη βία και «δεν δέχεται να μηδενίζεται η νεολαία, ακόμη και ο νέος που σηκώνει μία πέτρα και δεν το κάνει εξ επαγγέλματος»! Τώρα, είναι βέβαιο ότι, για να τον δεχθεί στους κόλπους της η «Λαϊκή Ενότητα» του Παναγιώτη Λαφαζάνη, δεν συμμερίζεται απλώς τις απόψεις του περί δραχμής, αλλά και το ότι «για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα απαιτούνται συγκεκριμένα “ποσά” βίας», όπως είχε γράψει η «Αυγή».
SERENISSIMA
Ο Τηνιακός Αλέκος Αλαβάνος κατάγεται από πλούσια οικογένεια, βενετικής μάλιστα καταγωγής, καθώς οι απώτεροι πρόγονοί του εντοπίζονται στη Γαληνοτάτη ή απλώς Serenissima. Γιος του βουλευτή του Κέντρου Νίκου Αλαβάνου, θεώρησε ότι το Κέντρο είναι πολύ συντηρητικό για τις απόψεις του και γι’ αυτό εντάχθηκε σε ένα από τα ιδεολογικά άκρα του πολιτικού συστήματος, το οποίο και αυτό τον αποδοκίμασε για τις απόψεις του, όπως είδαμε πιο πάνω. Στο 4ο τακτικό συνέδριο του 2004, εκλέχτηκε πρόεδρος του ΣΥΝ και στη συνέχεια, εκλέχτηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ βουλευτής της Β’ Αθηνών, όπως και στις κάλπες του 2007, αλλά στο Ηράκλειο, ενώ τέθηκε επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση προκάλεσαν τη ρήξη του με τον Αλέξη Τσίπρα και έκτοτε αμφότεροι ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, με αυτόν του Αλαβάνου να καταλήγει αρχικώς στην ίδρυση του κόμματος υπό τον τίτλο «Σχέδιο Β» και στη συνέχεια στη συνεργασία του με τον Λαφαζάνη, ενόψει εκλογών.
Την κατάληξη της κυβέρνησης σε συμφωνία με τους δανειστές τη 12η Ιουλίου ο Αλέκος Αλαβάνος τη χαρακτήρισε «ημέρα όνειδους και ατίμωσης της Ελλάδας». Βεβαίως, επειδή δεν είναι ενορατικός, θα αδυνατούσε να χαρακτηρίσει την υπό τη δραχμή ελληνική μιζέρια. Αλλωστε, τις επιπτώσεις στην κοινωνία από τα σχέδιά τους οι παλαιοί σύντροφοί του, που έγιναν και πάλι νέοι εκεί, στη «Λαϊκή Ενότητα», τις κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό, ενδεχομένως διότι περιλαμβάνουν νέα «ντου» ή τις δοκιμασμένες σταλινικές μεθόδους, από τις οποίες φαίνεται να μην έχουν απεξαρτηθεί.
Εχει ενδιαφέρον τελικώς να δούμε πόσο μπορεί να ενισχύσει τους δραχμιστές η συμμετοχή του Αλέκου Αλαβάνου στην εκλογική τους προσπάθεια ή αν απλώς θα ενισχύσει την ακραία ρητορική, ακόμη και περί δικαιολογημένης βίας, την οποία ο επικεφαλής της ΛΑΕ μπορεί να μην την ομολογεί στους δρόμους, αλλά την έχει «νομιμοποιήσει» απέναντι είτε στο Νομισματοκοπείο είτε στην Τράπεζα της Ελλάδος....
parapolitika.gr