Κείμενο του αναπληρωτή υπουργού Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, Ευκλείδη Τσακαλώτου, στην "Εφημερίδα των Συντακτών"
Στο δημοψήφισμα της Κυριακής καλούνται οι πολίτες να αποφασίσουν αν εγκρίνουν ή όχι μια πρόταση που τέθηκε ως τελεσίγραφο από τους δανειστές, η οποία περιλαμβάνει...
ένα σκληρό πακέτο μέτρων, χωρίς να περιέχει μια βιώσιμη λύση για τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας.
Οι υποστηρικτές του «ναι», σε πλήρη αρμονία με εκείνους που πρότειναν τη συγκεκριμένη συμφωνία στο εξωτερικό, λένε ότι το πραγματικό ερώτημα δεν αφορά την πρόταση καθαυτή, αλλά αν θέλουμε να παραμείνουμε ή όχι στη ζώνη του ευρώ και ακόμα παραπέρα στην Ευρώπη. Το ερώτημα αυτό, πέρα από παραπλανητικό, αγνοεί και την πρόσφατη ιστορία.
Διότι, όπως όλοι γνωρίζουν, η ελληνική κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή επιδίωξε έναν έντιμο συμβιβασμό. Εκλεισε μια ενδιάμεση συμφωνία στις 20 Φλεβάρη και για τους επόμενους μήνες έκατσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων προκειμένου να βρεθεί κοινός τόπος σε όλα τα θέματα. Ακόμα κι όταν οι θεσμοί, αγνοώντας προκλητικά το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, έφεραν στο τραπέζι τις αρχικές τους θέσεις, η ελληνική κυβέρνηση συνέχισε να συζητά, φτάνοντας στα όρια της εντολής της. Αλλά ούτε αυτό ήταν αρκετό για τους δανειστές.
Ετσι, αν πράγματι υπάρχει ένα δεύτερο ερώτημα πίσω από το δημοψήφισμα, αυτό είναι αν θα επιτρέψουμε να επιλέγουν οι δανειστές τις κυβερνήσεις που θέλουν για να εφαρμόσουν τα μέτρα που οι ίδιοι θεωρούν κατάλληλα για εμάς. Και επίσης, αν θα υπάρχουν πρόθυμες δυνάμεις και άτομα για να στελεχώσουν αυτού του είδους τις κυβερνήσεις.
Ο ελληνικός λαός έχει πλέον μια εμπειρία 5 ετών για το πώς λειτουργούν αυτές οι κυβερνήσεις. Γνωρίζει ποιες είναι οι προτεραιότητές τους, ποια είναι η κοινωνική τους ευαισθησία και ποια είναι, σε τελική ανάλυση, η οικονομική τους αποτελεσματικότητα. Κανείς και καμία, λοιπόν, δεν θα μπορεί να πει ότι δεν ήξερε τι ήταν στο τραπέζι, ποιες θα είναι οι συνέπειες της απόφασής του.
Από τη δική μας πλευρά, δεν δημιουργούμε αυταπάτες ότι με το «όχι» θα υποχωρήσουν άμεσα και σε όλα τα επίπεδα οι δανειστές – άλλωστε η ρήξη έχει πάντα το στοιχείο του απρόβλεπτου. Αλλά δεν δικαιολογούμαστε να έχουμε καμία αυταπάτη για οποιοδήποτε θέμα αν επικρατήσει το «ναι».
Η επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα δεν θα αφορά μόνο την Ελλάδα, καθώς θα θέτει στην Ευρώπη σειρά ερωτημάτων που αγγίζουν τον πυρήνα της συγκρότησής της. Μετά από ένα «όχι», η Ευρώπη θα πρέπει να αποδείξει αν μπορεί να ζήσει με μια κυβέρνηση που δεν εντάσσεται στο κυρίαρχο ρεύμα.
Αν μπορεί, δηλαδή, να ζήσει με τον πλουραλισμό, αν δέχεται ότι μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές λύσεις στα εθνικά και υπερεθνικά προβλήματα. Αν μπορεί να ζήσει με μια αναδιανομή του εισοδήματος από τα πλουσιότερα στα φτωχότερα στρώματα, κι όχι το αντίθετο που γινόταν μέχρι σήμερα, αν μπορεί να αντιμετωπίσει τις περιφερειακές αποκλίσεις μεταξύ των χωρών.
Γιατί αν δεν μπορεί η Ευρώπη να δεχτεί έστω και μια μικρή αλλαγή, τότε θα αντιμετωπίσει τον μαρασμό. Αυτό συμβαίνει σε κάθε οργανισμό, είτε φυσικό είτε κοινωνικό, που δεν έχει βιοποικιλότητα, που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις συνθήκες όταν αυτές αλλάζουν. Πρέπει να προϋπάρχουν στον οργανισμό στοιχεία που δίνουν λύσεις, οι οποίες μπορεί να μην είναι κυρίαρχες, αλλά που μπορεί να δώσουν καλύτερες απαντήσεις στη συγκεκριμένη στιγμή.
Η ριζοσπαστική Αριστερά ξέρει πότε πρέπει να υποχωρήσει - όταν ο όποιος συμβιβασμός μπορεί να ενταχθεί σε ένα πολιτικό σχέδιο που να δίνει προοπτική και ιδιαίτερα για τον κόσμο της εργασίας. Ξέρει όμως και πότε δεν πρέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου