Ασταδγιάλα κύριε Τόμσεν...

Όταν οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης χάνουν κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Κακός, χειρότερος, χείριστος, Τόμσεν!
Κάπως έτσι πάει, τουλάχιστον μετά απ’ τη...
χθεσινή κατάθεση του Βασίλη Κορκίδη. Του προέδρου της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας, που πήγε και είπε όσα είχε να πει στην Εξεταστική για το Μνημόνιο. Και εξομολογήθηκε ότι το 2011 είχε μιλήσει με τον σούπερ ντούπερ τροϊκανό και πάνω εκεί που συζητάγανε για τους μισθούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γύρισε ο Τόμσεν και του είπε: «Δέστε τους μισθούς στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια, γιατί εκεί ανήκετε.» Κι όταν ο Κορκίδης τον ρώτησε ποιος πρέπει να είναι ο μέσος μισθός στην χώρα μας, ο τροϊκανός τον αποτέλειωσε λέγοντας: «Τριακόσια ευρώ καλά είναι»…

Και ρωτάω κι εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό: Άμα είναι να κατακρημνισθεί στα 300 ευρώ ο μέσος μισθός, τι στο διάολο θέλουμε τόσο το ενιαίο νόμισμα όσο και την Ε.Ε.; Σε τι ακριβώς θα μας είναι χρήσιμα, τι ακριβώς θα μας προσφέρουν, τι κέρδη ακριβώς θα αποκομίζουμε; Διότι οι Ευρωπαίοι από την πλευρά τους θα έχουν ένα προγεφύρωμα στην νοτιοανατολική Ευρώπη για τα νομισματικά τους και γεωστρατηγικά τους κουμάντα. Αν μας χάσουν, θα ξαναφτάσει το Όριεντ στις πύλες της Βιέννης για πρώτη φορά τα τελευταία πεντακόσια χρόνια. Αν τους χάσουμε εμείς, τι ακριβώς θα πάθουμε;

Προσοχή, ούτε έξοδο από το ευρώ προτείνω, ούτε αντιευρωπαϊστής είμαι. Και το ενιαίο νόμισμα μια χαρά μου φαίνεται και την γηραιά ήπειρο την αγαπώ. Αλλά, υπάρχει πάντοτε ένα αλλά. Έτσι και πέσει ο μισθός μου, ο μισθός σου, ο μισθός όλων μας στα 300 ευρώπουλα ούτε ανάγκη την έχω την Ευρώπη, ούτε με ενδιαφέρει αν πληρώνομαι σε σκληρό νόμισμα. Διότι θα έχει ξεφτιλιστεί τόσο πολύ η αγοραστική μου δύναμη, ώστε δεν θα έχει καμία σημασία τι σόι χαρτιά θα βάζω στην τσέπη. Για την ακρίβεια πολύ καλύτερα θα είναι να το γυρίσω στη δραχμή, οπότε θα υπάρχει και κάποιο περιθώριο βελτίωσης…

Εξηγούμαι. Με 300 ευρώ και μηδενική παραγωγή, δεν μπορείς να ζήσεις. Με εκατό χιλιάδες δραχμές και παραγωγική οικονομία, μπορείς να ζήσεις. Και μπορείς να ελπίζεις ότι κάποια στιγμή οι εκατό χιλιάδες θα γίνουν εκατόν δέκα ή εκατόν είκοσι. Ενώ τα 300 ευρώ, θα μείνουν εκεί που είναι για τα επόμενα εκατό χρόνια. Και τα δάνεια θα μου πείτε; Πώς θα τα πληρώσουμε με τη δραχμή; Γιατί, θα σας απαντήσω, υπάρχει περίπτωση να πληρώσει τα δάνεια ένα κράτος που θα φορολογεί πολίτες αμειβόμενους με 300 ευρώ μέσο όρο; Όσο για τα διαβατήρια του Σένγκεν, τι ακριβώς θα τα κάνουμε με τα 300 ευρώ μισθό; Ούτε μέχρι την Αγουλινίτσα δεν φτάνουν να πας, όχι ως το Παρίσι και το Βερολίνο.

Στο δια ταύτα; Στο δια ταύτα, τα λεγόμενα του κυρίου Τόμσεν αποδεικνύουν πόσο μακριά από την πραγματικότητα είναι οι  Ευρωπαίοι γραφειοκράτες. Πόσο δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στην τσέπη και στο ταμείο. Και το μόνο που τους νοιάζει είναι τα σχέδια επί χάρτου και οι ντιρεκτίβες, αντί για τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας. Και της πολιτικής, γιατί όχι, μιας και η μοναδική λύση που μπορεί να δοθεί στο ελληνικό ζήτημα είναι πολιτικού χαρακτήρα. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.

Xρήστος Ξανθάκης

newpost.gr