Στα «πεντάστερα ξενοδοχεία» ...

...της κατάστρωσης σχεδίων εξόντωσης…
Τα όσα πραγματικά σημαντικά ανέφερε στην Εξεταστική Επιτροπή που διερευνά τις συνθήκες υπαγωγής της χώρας στα μνημόνια ο πρόεδρος της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) Βασίλης Κορκίδης είναι άκρως...
ενδεικτικά του τι συντελέστηκε στον ελλαδικό χώρο τα τελευταία χρόνια. Ειδικά όσον αφορά στο ρόλο, τις στοχεύσεις, τις απαιτήσεις, και τον τρόπο σκέψης των τροϊκανών που υποτίθεται πως ήρθαν για να «σώσουν» την Ελλάδα, αλλά στην ουσία άφησαν (μάλλον συνειδητά, και αυτό είναι το τραγικότερο όλων...) μονάχα συντρίμμια στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Και έχουν αυτές οι παραδοχές του Β. Κορκίδη ιδιαίτερη σημασία γιατί δεν προέρχονται από κάποιο μέλος αριστερίστικου γκρουπούσκουλου ή από κάποιον ακραιφνή εθνικιστή, αλλά από τον ηγήτορα ενός θεσμού με σημαίνοντα ρόλο στα πράγματα της εγχώριας οικονομίας. Η αμφισβήτηση, δε, από την πλευρά του της αποτελεσματικότητας των μνημονίων αποτελεί μια (ετεροχρονισμένη;) επιβεβαίωση από επίσημα χείλη αυτού που συνειδητοποίησαν οι περισσότεροι κάτοικοι αυτού του γεωγραφικού χώρου στο «πετσί» τους, καταμετρώντας κάθε είδους σχεδόν διαταξικής υφής απώλειες.

Ποτέ δεν ενημερωθήκαμε πλήρως για το τι σήμαινε η ευρωζώνη. Και αν δεχτούμε πως άλλαξαν τα ίδια τα δεδομένα του αρχικού σχεδιασμού της στην πορεία από την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ μέχρι το τέλος της προηγούμενης δεκαετίας, να υποθέσουμε πως «πιάστηκε στον ύπνο» η πολιτική, πανεπιστημιακή και οικονομική ελίτ της χώρας; Το πιο πιθανό είναι να ενημερώθηκαν έγκαιρα αυτοί που πραγματικά σε κάθε έναν από αυτούς τους τομείς κατέχουν σημαντικό ρόλο με ουσιώδεις διασυνδέσεις με κέντρα του εξωτερικού, και να «έκαναν τα προσωπικά τους κουμάντα»… Να στάθμισαν τα δεδομένα που ήταν «προ των πυλών», να διάλεξαν στρατηγική για τους δικούς τους λόγους και ύστερα να επιχείρησαν να επηρεάσουν στην πράξη τις εξελίξεις στο μέτρο του δυνατού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μέσα στο στρατόπεδο των ανθρώπων της εξουσίας ενυπάρχουν τόσα διαφορετικά και ουκ ολίγες φορές ανταγωνιστικά συμφέροντα, που για να επικρατήσει η θέση μιας πλευράς πρέπει να «χύσει πολύ ιδρώτα». Το γεγονός πως η πλειοψηφία της κοινωνίας παραμένει η μοναδική σταθερά που προορίζεται για τη «θέση της αδυναμίας» είναι απότοκο καθαρά των ιεραρχικών δομών της κοινωνίας μας, που για να μεταβληθεί χρειάζεται να «χύσει πολύ ιδρώτα» αυτή τη φορά το στρατόπεδο όλων εμάς, των απλών ανθρώπων.

Όλα όσα έγιναν στην Ελλάδα από τις αρχές του αιώνα, του οποίου διανύουμε εσχάτως το δέκατο πέμπτο έτος του, έλαβαν χώρα πάνω στον καμβά της γενικευμένης άγνοιας των περισσοτέρων για τα πραγματικά δεδομένα. Η επίσημη προπαγάνδα στην αρχή απλά παρουσίαζε μονοπλεύρως τα όποια «θετικά», ενώ όταν άρχισαν τα πραγματικά δύσκολα σιώπησε εντελώς. Την εποχή της «κρίσης» ανέλαβε το έργο της μεταφοράς των δεινών στη σφαίρα του «αναπόφευκτου», του «σωτηριακού», σε ένα επισφαλές μείγμα που χωρίς φόβο και καλλιέργεια ανασφάλειας θα είχε αποτελειώσει τις βασικές μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις πολύ νωρίτερα από τις φετινές εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου. Λίγο, όμως, η δίψα για εξουσία των εφεδρειών, λίγο το εύρος της ποσότητας τους, και το «έργο» σε μεγάλο βαθμό δυστυχώς επιτελέστηκε. Και τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ εκβιάζεται να το ολοκληρώσει. Και να μεταθέσει την εφαρμογή της ουσίας του προγράμματος του αμέσως μετά την ολοκλήρωση του πακέτου μέτρων που θέλουν να επιβάλλουν οι δανειστές… Τα γνώριζε αυτά ο Αντώνης Σαμαράς, εξού και η επιλογή του Σταύρου Δήμα…

Θα αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ; Όλη η δημόσια κουβέντα κινείται προς τη διερεύνηση των απαντήσεων αυτού του ερωτήματος. Έτσι, μένει πάλι στο απυρόβλητο η ίδια η Ε.Ε., οι δομές της, οι στοχεύσεις της, και ο τρόπος λειτουργίας της. Ίσως, το πραγματικό διακύβευμα να μην είναι καν τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τι είδους Ευρώπη έχουμε, τι Ευρώπη θέλουμε και πως μπορούμε να αντιδράσουμε σε αυτό το «νεο-μεσαιωνικής κοπής» οικοδόμημα… Ο ΣΥΡΙΖΑ στον επίσημο πολιτικό του λόγο, εδώ και χρόνια, το θέτει ως ζητούμενο. Όμως, ένα ζητούμενο για να γίνει θέμα προς επίλυση θα πρέπει να το αντιλαμβάνονται ως ζητούμενο και άλλοι στη λεγόμενη «ευρωπαϊκή οικογένεια». Προς το παρόν, όσοι αισθάνονται θιγμένοι και έξω από το κυρίαρχο κλίμα απλά κοιτάνε να σώσουν ότι περισσότερο μπορούν για τους ίδιους.

Η ατζέντα για το είδος μιας Ευρώπης που θα τηρεί τις αρχές των διακηρύξεων της δεν ανοίγει, και γιατί αυτοί που βολεύονται δεν το θέλουν, και γιατί αυτοί που το θέλουν δεν νιώθουν βολικά ανάμεσα σε τόσους φοβισμένους… Λίγα χρόνια πριν, οι συζητήσεις αφορούσαν στη διεύρυνση, στην απόκτηση εσωτερικής συνοχής, στη βοήθεια προς τα αδύναμα μέλη να πετύχουν πολιτική, οικονομική και πολιτιστική σύγκλιση, στη μείωση των περιφερειακών ανισοτήτων, στην καλλιέργεια μιας «ευρωπαϊκής κοινής συνείδησης» που θα έκλεινε οριστικά στο χρονοντούλαπο της αιματοβαμμένης ιστορικής πραγματικότητας το παρελθόν των έντονων εθνικών ανταγωνισμών. Στο παρόν, τύποι με καλοσιδερωμένα κουστούμια αποσύρονται στα δωμάτια πεντάστερων ξενοδοχείων και πάνω σε τραπέζια βαμμένα στα εθνικά τους χρώματα καταστρώνουν είτε σχέδια εξόντωσης (οι πιο ισχυροί), είτε σχέδια πιασίματος από τα μαλλιά για τη σωτηρία (οι πιο αδύναμοι)… Καλά ξεμπερδέματα για το ίδιο το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης!

Κώστας Μαρούντας

efsyn.gr