Φάνηκε σαν μια απλή παρεξήγηση. Ακούστηκε σαν ένα ανέκδοτο.
Οι υπεύθυνοι για την εμπλοκή έσπευσαν αμέσως να διαψεύσουν την προσωπική τους ευθύνη και να διαβεβαιώσουν ότι επρόκειτο για λάθος συνεννόηση.
Κανένας δεν ήταν... πρόθυμος να δεχτεί ότι η ματαίωση της τελετής τοποθέτησης στην Καβάλα του μνημείου για το Ολοκαύτωμα ήταν μια σκόπιμη ενέργεια.
Ολα αυτά, όμως, εκ των υστέρων.
Το γεγονός είναι ότι κανένα μνημείο δεν τοποθετήθηκε την Κυριακή 17 Μαΐου στην πλατεία της πόλης, όπου ήταν προγραμματισμένη η σχετική τελετή, για την οποία είχαν έρθει ακόμα και απόγονοι των θυμάτων ή των επιζώντων από το μακρινό Ισραήλ.
Με πρωτοβουλία της δημάρχου Δήμητρας Τσανάκα το δημοτικό συμβούλιο της Καβάλας είχε φροντίσει να ακυρώσει λίγες μέρες νωρίτερα την τοποθέτηση του μνημείου, υιοθετώντας αβασάνιστα τις αντισημιτικές κραυγές που ακούστηκαν στην πόλη.
Και στη συνεδρίαση η δήμαρχος αρκέστηκε να επαναλαμβάνει ότι «δεν θα χαλάσει κι ο κόσμος» και ότι «το παίρνω επάνω μου», λες και επρόκειτο για μια απλή τεχνική διευθέτηση.
Στο επίκεντρο των διαφωνιών η απαίτηση να αφαιρεθεί από το μνημείο το σύμβολο της εβραϊκής θρησκείας, το αστέρι του Δαβίδ.
Ολα άλλαξαν μόλις ξεσηκώθηκε σάλος στην ίδια την πόλη. Ο θόρυβος εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα, αλλά μεταδόθηκε και από διεθνή μέσα ενημέρωσης σ’ όλο τον κόσμο.
Και ήταν πραγματικά σκανδαλώδης η απαίτηση να διαγραφεί από το μνημείο το αστέρι του Δαβίδ, το ίδιο δηλαδή σύμβολο το οποίο υποχρέωναν οι ναζί τους Εβραίους να ράψουν πάνω στα ρούχα τους προτού τους οδηγήσουν στα στρατόπεδα της εξόντωσης.
Μια «μικρή μερίδα»
To μνημείο που είχε σχεδιαστεί για την Καβάλα
Οι αντιδράσεις δεν είναι σημερινές. Από το 2004 ο δήμος της Καβάλας έχει αποφασίσει την τοποθέτηση ενός μνημείου για την εξόντωση των 1.484 Εβραίων της πόλης στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου.
Εξάλλου η Καβάλα είναι μία από τις ελληνικές πόλεις στις οποίες εξοντώθηκε ο πληθυσμός της εβραϊκής της κοινότητας σχεδόν στο σύνολό του.
Ομως δεν είναι καθόλου αυτονόητη για όλους η ανάγκη να διατηρηθεί η μνήμη αυτού του εγκλήματος. Και μέχρι σήμερα προβάλλονται κάθε λογής επιχειρήματα προκειμένου να καλυφθούν τα σημάδια του.
Βέβαια, η δήμαρχος της πόλης προσπάθησε με αλλεπάλληλες δηλώσεις σε μέσα ενημέρωσης να εμφανίσει την απόφασή της ως μια προσωρινή αναβολή και να αποδώσει όλο τον θόρυβο σε… παρεξήγηση και σε ανάγκη «επικαιροποίησης».
Επιχείρησε, μάλιστα, να εμφανιστεί και η ίδια ως θύμα πιέσεων: «Είχα πολλές αντιδράσεις, τηλεφωνήματα, ακόμα και απειλές», θα πει στον Γιάννη Σκάλκο και τη Σταυρούλα Χριστοφιλέα (ΝΕΡΙΤ, 18.5.2015).
Και θα φροντίσει να διεκδικήσει προσωπικές αντιρατσιστικές δάφνες: «Εγώ δεν δίνω σημασία σ’ αυτά, αλλά με ενδιαφέρει πριν απ’ όλα η κοινωνική ειρήνη στον τόπο μου και με ενδιαφέρει να προστατεύσω και το μνημείο το ίδιο. Δεν θέλω σε δύο μέρες να έχουμε πρόβλημα. Αυτός ήταν ο λόγος που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν τοποθετήσει οι διοικήσεις το μνημείο, ενώ η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου ήταν από το 2004. Φοβόντουσαν το πολιτικό κόστος και την αντίδραση μιας πολύ μικρής μερίδας».
Αλλά από πού προκύπτει το «πολιτικό κόστος»; Και ποια είναι αυτή η «μικρή μερίδα» που αντιδρά;
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου, της Αντας Ψαρρά και του Δημήτρη Ψαρρά, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου