Η καλή μέρα ξεκινάει πάντα από το λεωφορείο. Ειδικά από το 843. Όταν ακούς μουσική, έχεις κλείσει τα μάτια μέσα από τα γυαλιά και αισθάνεσαι ότι πας πας πας χωρίς προορισμό. Ξέρεις ότι θέλεις να...
κατέβεις στον Πειραιά αλλά πας, πας, πας, χωρίς χρόνο και απαντήσεις. Όταν ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια και βλέπεις το υπέρτατο διαστημικό μουναρομούλαρο απέναντι σου και άμεσα κορδώνεσαι σαν τσζιτζιφιόγκος.
Και εκεί που διαλογίζεσαι και οι σκέψεις έχουν πάει περίπατο, νάτες εμφανίζονται ξανά. «Από πού ξεπρόβαλε αυτό φως; Πώς θα γίνει να ενώσουμε τα υγρά μας;» και άλλα τέτοια πρόστυχα.
Tα γυαλιά της διαφανίζουν λιγουλάκι. Kάνω ότι κοιτάω το παράθυρο αλλά το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω της· το κλασσικό κόλπο, δηλαδή, που κάνετε όλοι.
Με γδύνει με τα μάτια του το τρελόμουνο. Καλά, μετράω και σαν γκόμενος δεν το συζητώ. Είμαι μια φιγούρα, έτσι θα λέγαμε, που δεν την προσπερνάς εύκολα.
Φτάνουμε Ταμπούρια και βαρούν ταμπούρλα μέσα μου. Σκέφτομαι διαρκώς τον γαλακτοκόμο να φτιάχνει στραγγιστό γιαούρτι, και εικονοποιώ οτιδήποτε έχει να κάνει με αισθητηριακή εντύπωση...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του pitsirikou πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου