Σε μία όχι και πολύ μακρινή εποχή, σε μία όχι και τόσο απομακρυσμένη χώρα συναντήθηκαν όχι το μηδέν και το άπειρο, όπως στο βιβλίο του Άρθουρ Κέσλερ, αλλά το μηδέν με τους άπειρους.
Ήταν ένα...
καρμικό συναπάντημα στο σημείο εκείνο που συναντιέται το αύριο με το χθες. Μια αναγκαστική συνάντηση του παρελθόντος με το μέλλον. Μια κομβική διασταύρωση της Ιστορίας της χώρας.
Αυτή η χώρα έζησε για πολλά χρόνια με την πολιτική της ηγεσία να μην πονοκεφαλιάζει από τους (διαχρονικούς για την ανθρωπότητα) ηθικούς προβληματισμούς για το σωστό, το αναγκαίο, το δίκαιο και το ηθικό, αλλά με το πως θα οργανώνει τους μηχανισμούς αποκοίμισης του λαού για να περνάει ανώδυνα η κάθε επόμενη μέρα που ερχόταν. Όσοι μάλιστα την διοίκησαν ακολουθούσαν, με μια απολύτως ιδιαίτερη δική τους ερμηνεία, τα λόγια της Κυριακής προσευχής " δος ημίν σήμερον" και προέτρεπαν με κάθε τρόπο και τους πολίτες να κάνουν το ίδιο.
Η μόνη φροντίδα για τους πολιτικούς των κομμάτων που την διοικούσαν ήταν η επιβίωση του ογκώδους ολιγαρχικού κράτους το οποίο τους συντηρούσε και μοναδική τους πίστη πως οι ξένοι εταίροι τους στην Ένωση (μία οικονομική κυρίως ένωση των γειτονικών χωρών, όπου οι δικοί μας με πλαστά στοιχεία κατάφεραν να τρυπώσουν) θα τους κρατήσουν με κάθε θυσία στην ηγεσία της μικρής αυτής χώρας για πάντα.
Σιγά, σιγά, αυτή η σχέση με τους εταίρους ξεπέρασε την αρχική μορφή της απλής (ηθικά και νομικά ελεγχόμενης) συνδιαλλαγής και μετετράπη μέσα στα μυαλά τους σε μια πολύ μεγαλύτερη έννοια. Αυτή η νέα αντίληψη των κυβερνώντων άρχιζε αδιανόητα να παίρνει την διάσταση της αξίας, μπερδεύοντας έννοιες όπως την συναδέλφωση και την αλληλεγγύη χωρών και λαών της περιοχής (με τόσες κοινές ιστορικές και πολιτιστικές καταβολές) με τις οικονομικές τους συνδιαλλαγές. Έτσι δημιούργησαν ένα έκτρωμα που αφού του προσέδωσαν μεταφυσικές δυνατότητες και δυνάμεις το παρουσίασαν στον λαό τους σαν την "Ένωση".
Διαβάστε ολοκληρο το κείμενο του Νίκου Παπαδάκου, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου