Κατευνασμός ή καταστολή;..

Όταν είσαι αντιπολίτευση μπορείς άνετα, ωραία και ανέξοδα να λες ό,τι θέλεις. Όταν είσαι κυβέρνηση είσαι υποχρεωμένος να παίρνεις αποφάσεις, μερικές φορές αντιδημοφιλείς, ενδεχομένως και σε αντίθεση με όσα έλεγες προεκλογικά από τη θέση της αντιπολίτευσης. Το σίγουρο είναι πάντως ότι δεν μπορείς να...
λειτουργείς, όντας στην κυβέρνηση, ως σχολιαστής.

Αν είσαι υπουργός και διαφωνείς με κρίσιμες επιλογές, είτε ανήκουν στη σφαίρα της γενικής κυβερνητικής πολιτικής είτε πολύ περισσότερο αφορούν το δικό σου χώρο ευθύνης, παραιτείσαι και δεν περιμένεις να σε απομακρύνει ο πρωθυπουργός για να εμφανιστείς ως θύμα. Τίμια πράγματα. Αυτή τη στάση περιμένουν οι πολίτες από τους πολιτικούς σε όποιον χώρο κι αν ανήκουν.

Για το άρθρο Πανούση στα «Νέα» δύο υπουργοί, ο Παιδείας Μπαλτάς και ο Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλος, είπαν ότι συμφωνούν με το περιεχόμενο του και ότι ο συνάδελφος τους υποστηρίζει τα αυτονόητα. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης, εγκάλεσε τον κ. Πανούση γιατί υποδύεται τον σχολιαστή, ενώ είναι υπουργός.

Ποιο είναι το επίδικο ζήτημα: η συμπεριφορά της αστυνομίας απέναντι στις διαμαρτυρίες των αντιεξουσιαστών. Η αντιπολίτευση και τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. μιλούν για επιστροφή στην ανομία, για ξέφραγο αμπέλι και ζητούν άμεση επέμβαση των μηχανισμών καταστολής προκειμένου να εκκαθαριστεί με δυναμικό τρόπο η κατάσταση. Επιχειρούν να διαμορφώσουν ένα κλίμα υστερίας και ανασφάλειας στην κοινωνία, κάνοντας την τρίχα – τριχιά, φουσκώνοντας τα γεγονότα και περιγράφοντας ως σοβαρή εκτροπή οποιαδήποτε κινητοποίηση.

Από την άλλη πλευρά έχουμε μια κυβέρνηση με πολλές φωνές – σύμπτωμα, που καταδεικνύει το έλλειμμα στρατηγικής ως προς την αντιμετώπιση του φαινομένου. Τα στελέχη του κόμματος είναι διχασμένα: Μπορεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς να μετέρχεται κατασταλτικές μεθόδους πριν εξαντλήσει όλα τα περιθώρια συνεννόησης; Είναι η τακτική του κατευνασμού η αρμόζουσα στις περιστάσεις, όταν μάλιστα απέναντι σου έχεις ανθρώπους, οι οποίοι, όπως είπε ο Αριστείδης Μπαλτάς, συμπεριφέρονται σαν να επιδιώκουν την παρέμβαση των ΜΑΤ, γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχουν και οι ίδιοι;

Στα ερωτήματα αυτά υπάρχουν δύο «εύκολες» απαντήσεις που είναι όμως ανταγωνιστικές: Η μία λέει ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να διστάσει να επιβάλει με κάθε μέσο την τάξη. Η άλλη τάσσεται υπέρ του κατευνασμού με το σκεπτικό ότι η κρατική βία θα φέρει την αντίδραση και έτσι θα μπούμε σ’ ένα φαύλο κύκλο κλιμάκωσης. Στο παρελθόν οι κυβερνήσεις της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ εφάρμοσαν κατά κόρον την πρώτη συνταγή. Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι ήταν αποτυχημένη. Σήμερα η κυβέρνηση της Αριστεράς καλείται να λύσει το πρόβλημα μ’ ένα τρόπο, που δεν θα ακυρώνει την ιδεολογία της και τις αρχές της, ταυτοχρόνως όμως θα δείχνει ότι αυτή έχει την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας. 

Tάσος Παππάς

efsyn.gr