Κέφια έχει ενίοτε το ημερολόγιο… Ήταν 7 Μαρτίου του 2004 όταν η Νέα Δημοκρατία θριάμβευε στις βουλευτικές εκλογές, συγκεντρώνοντας το 45, 36% των ψήφων. Μαζί με...
το ΠΑΣΟΚ, αντιπροσώπευαν το 86% του εκλογικού σώματος - για να εντοπίσουμε άλλη μια μεγάλη αντιστροφή δεδομένων. Άλλοι καιροί…
Η 7η Μαρτίου του 2015 βρίσκει τη ΝΔ σε ημερήσια ανάπαυλα ανάμεσα σε δυο διαδικασίες - απόπειρες διαχείρισης, όχι μιας απλής εκλογικής ήττας, αλλά μιας κρίσης που αρχίζει να προσλαμβάνει υπαρξιακές διαστάσεις. Την «πετυχαίνει» σε ένα διάλειμα μεταξύ της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας που έγινε -καθ’ ολοκληρία - κεκλεισμένων των θυρών (λες και η αξιωματική αντιπολίτευση εμπνεύστηκε από την απόφαση του υφυπουργού Αθλητισμού για την άνευ θεατών διεξαγωγή των αγώνων της Σούπερ Λιγκ) και της συνεδρίασης της Πολιτικής Επιτροπής, στις 8 Μαρτίου.
Καλές είναι οι ανάπαυλες, ευνοούν την περισυλλογή και τα επετειακά νοσταλγικά ταξίδια του νου. Το μελαγχολικό «πού ήμασταν και πού φθάσαμε» πιθανότατα καρφώνεται σε πολλά νεοδημοκρατικά μυαλά, ελέω 7ης του μήνα. Ας μας επιτραπεί όμως να το θεωρήσουμε ήσσονος σημασίας, όσο κι αν το κατανοούμε: Το πού έφθασε η ελληνική κοινωνία εξ αιτίας του κανιβαλισμού, τον οποίον βάφτισαν «υπεύθυνη πολιτική» η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι απείρως σημαντικότερο. Καθιστά δε ήπια κάθε πολιτική τιμωρία (τους). Τόσο την ήδη συντελεσθείσα, όσο και κάθε ενδεχόμενη βαρύτερη, μελλοντική.
Η αναζήτηση των υπαιτίων, βεβαίως, είναι πάντοτε δυσκολότερη από τη νοσταλγία των επετείων. Κάπου εδώ συναντάμε έναν Αντώνη Σαμαρά που προσπαθεί να κερδίσει χρόνο στην ηγεσία του κόμματος, αξιοποιώντας τι; Και πάλι τον φόβο, ο οποίος όμως τώρα ενδέχεται να αποδειχθεί αποτελεσματικός, έστω και προσωρινός, σύμμαχός του. Διότι πρόκειται για άλλον φόβο, ενδο- κομματικό. Δεν είναι ο φόβος που έκανε το καλοκαίρι του 2012 κάμποσους ηλικιωμένους να φαντάζονται ότι θα έχαναν τα υπόλοιπα των καταθέσεων ή τα υπολείμματα των συντάξεών τους, εάν «έρχονταν στα πράγματα οι αναρχοκομμουνιστές». Δεν είναι ο κατοπινός φόβος ότι, όσο κι αν το κακό γινόταν χειρότερο, πάντα κάτι … απείρως χειρότερο θα ελλόχευε μακριά από το δρόμο της κατ’ ευφημισμόν «δημοσιονομικής προσαρμογής» που παρέλαβε το δημόσιο χρέος στο 120% του ΑΕΠ και το έφερε στο 180%. Δεν είναι η ξέπνοη, σε σταγονίδια προσμετρούμενη – παρά τις φιλότιμες προσπάθειες- «βερσιόν» του φόβου που πάσχισε να μετατρέψει τη Σοφία Βούλτεψη σε ιέρεια της προληπτικής σωματικής υγιεινής και σε Αγία των σούπερ – μάρκετ, στα οποία θα έσπευδαν μιλιούνια πολιτών για να «σηκώσουν» από τα ράφια κάθε διαθέσιμο ρολό χαρτιού υγείας. Όχι.
Είναι ο άκρως αυθεντικός και απολύτως εξηγήσιμος φόβος κάθε «δελφίνου», κάθε μνηστήρα της αρχηγίας, ότι θα «καεί» εάν αναλάβει το κόμμα στην παρούσα κατάσταση. Ένα κόμμα με επιρροή γύρω στο 18%, παραδομένο στη σύγχυση, δακτυλοδεικτούμενο ( όπως και το ΠΑΣΟΚ), όχι μόνο για τη καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά για τις θανατηφόρες δεσμεύσεις έναντι των δανειστών που κληροδότησε στη νέα κυβέρνηση. Ποιος «μνηστήρας» θα διακινδύνευε την πολιτική του αυτοκτονία, αναλαμβάνοντας τώρα την ηγεσία;
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Διονύση Ελευθεράτου, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου