το θέλει η καρδιά μου, δεν μπορεί, θα τον βρω. Όλοι νομίζω το ίδιο έχουμε πάθει. Τον ταυτοποιώ με δικό μου άνθρωπο. Τον ταυτοποιούμε με δικό μας άνθρωπο. Θα μπορούσε να ήταν γιος μου. Ναι! Θα μπορούσε να είναι φίλος μου. Έχω πολλούς ευαίσθητους. Το ευαίσθητος είναι μεγάλο ζόρι, λογαριάζεται και ως κουσούρι.
Γνωρίζω τη διαδρομή των συναισθημάτων του Βαγγέλη. Ακούω εκείνο το «ωχ!» του στα αφτιά μου, μόλις συναπαντήθηκε με «τον νταή». Τον ανθρωπάκο με το δανεικό πέος. Οι νταήδες πάντα δανείζονται πέος. Πέος ένα αυτοκίνητο με τα γκάζια του όλα, πέος μια ομάδα δίπλα του να χειροκροτεί το κενό του, πέος τα λόγια του κι ο τρόπος που γέρνει τα χείλη, πέος το να φτύνεις λέξεις.
Μπορώ ν' ακούσω τους χτύπους της καρδιάς του Βαγγέλη, να νιώσω το πρόσωπό του να στομώνει αίμα, να τρέμει μην και ξεχειλίσει κόκκινο στα μάγουλά του... Ωχ! Πώς ξεφεύγεις από τον νταή; Από πού θ' αντλήσεις δύναμη να αμυνθεί; Υπάρχει άμυνα; Βεβαίως υπάρχει, αλλά... Περίεργο πράγμα η ντροπή. Την απωθούν όσοι τη δικαιούνται και την απορροφούν όσοι δεν τους πρέπει. Τόσο μόνος ο Βαγγέλης. Κι ο νταής, μόνος είναι, μη νομίζεις… Κατάμονος. Είδα τη μάνα του Βαγγέλη. Ένα χαμόγελο γλυκό. Πώς αλλιώς θα ήταν; Και στο πλευρό της τόσος άγνωστος κόσμος. Και δίπλα στον άγνωστο Βαγγέλη τόσος κόσμος. Τόσοι εθελοντές. Λατρεύω τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας τέτοιες ώρες. Πώς απλώνουμε με μιας κρυμμένους θησαυρούς! Αν μιλούσαμε οι άνθρωποι; Αν μαθαίναμε τα στόματα ν' ακολουθούν διαδρομές του λόγου; Αν πάνω από έγνοιες για «ξένες γλώσσες», βάζαμε οι γονείς τη γλώσσα των συναισθημάτων, των σκέψεων, των προβληματισμών… Την επικοινωνία. Μπορώ να φανταστώ και τους γονείς κάθε νταή. Μιλάμε για bullying στα παιδιά. Ενημερώνουμε. Καλά κάνουμε. Μα στους γονείς πιο πολύ πρέπει ν' απευθυνθούμε. Στη σπορά του νταή. Μεγαλώνοντας τρία παιδιά… Πώς το είχε πει μια μάνα σ’ ένα ντοκυμαντέρ; Κάντε εσείς τις μελέτες σας στα εργαστήριά σας… Εγώ έχω το εργαστήριο μπροστά στα μάτια μου, όλο το 24ωρο. Λοιπόν οι γονείς των «νταήδων» έχουν δυο πρόσωπα πάνω στα πρόσωπά τους. Το μισό λειτουργεί με το ένστικτο… Γνωρίζουν ότι το παιδί παραβαίνει ανθρώπινους, ψυχής νόμους, βλέπουν το κακό να έρχεται, το μισό τους πρόσωπο έχει αγωνία… Μα στο άλλο μισό κομμάτι προσώπου… Έχουν ένα σιχαμένο καμάρι, μια φρικτή ηδονή… Κάπου το τσογλάνι που ανατρέφουν, το καμαρώνουν κιόλας.
Ρώτησα τον μικρό μου γιο: «Γράφω για το παιδί που χάθηκε, τον Βαγγέλη. Τον έχεις δει στην τηλεόραση. Αν του έστελνες ένα μήνυμα, τι θα του έλεγες;», «Σε νιώθω», μου είπε. Μόνο δύο λέξεις. Ναι! Αυτό ακριβώς. Βαγγέλη, σε νιώθουμε. Κι αυτό, σε μια εποχή που νόμιζα ότι ξεχάσαμε να νιώθουμε. Πες μου ότι δεν είναι αργά βρε Βαγγέλη...
Ρέα Βιτάλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου