Τα «κόκκινα γάντια» ξαναπιάνουν τις σκούπες...

Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε ήταν χειμώνας, ήταν μούσκεμα απ’ τη βροχή κι είχαν φάει πάρα πολύ ξύλο. Βρίσκονταν ήδη πέντε μήνες στον δρόμο, αλλά...
την εποχή που η χώρα σαρωνόταν από άκρη σ’ άκρη, μια χούφτα μεσήλικες γυναίκες που διαμαρτύρονται δεν ήταν η μεγάλη είδηση. Ετσι λοιπόν συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα, όχι γιατί τις χτύπησαν -ποιον δεν χτυπούσε, άλλωστε, η αστυνομία εκείνο τον καιρό-, αλλά πιο πολύ γιατί μια κοινή μας φίλη επέμενε πως πρέπει να τις γνωρίσω. Μόλις μία ώρα μετά έπαιρνα τηλέφωνο στην εφημερίδα: «Πρέπει κι εσείς και οι αναγνώστες να τις γνωρίσετε».

Σε εκείνο το πρώτο δημοσίευμα, λοιπόν, η Λίτσα, η Δέσποινα, η Φωτεινή, η Αννα, η Βάσω και τα άλλα κορίτσια συστήθηκαν στον υπουργό Οικονομικών με τα ονοματεπώνυμά τους. Επί μήνες μαζεύονταν έξω από το υπουργείο, ζητώντας μια συνάντηση με τον πολύ κ. Στουρνάρα. Ο υπουργός τις προσπερνούσε, τα ΜΑΤ ενίοτε τις χτυπούσαν κι η ζωή συνεχιζόταν. Από εκείνη τη μέρα και μετά, η «Εφημερίδα των Συντακτών» στήριξε με κάθε τρόπο τον αγώνα των καθαριστριών: δεν καλύψαμε απλώς ειδησεογραφικά τον αγώνα τους, αλλά βγάλαμε και ψήφισμα συμπαράστασης.

Ηταν Μάιος και στις 18 του μήνα θα απολύονταν. «Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στις κινητοποιήσεις τους και θεωρούμε ότι όλοι πρέπει να σταθούμε δίπλα τους στην ύστατη μάχη για να μη χάσουν την εργασία τους», έγραφε η «Εφ.Συν.». «Οι καθαρίστριες με την επιμονή τους δείχνουν σε όλους μας τον δρόμο του αγώνα. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ».

Κύμα αλληλεγγύης




Η αφίσα του αγώνα των καθαριστριών με το σκίτσο του «δικού μας» Γιάννη Καλαϊτζή, που έκανε τον γύρο του Διαδικτύου σε Ελλάδα και Ευρώπη | 
Η ψυχούλα μας το ήξερε, κι εκείνων κι εμάς, αν μπορούν να νικήσουν, αλλά ποτέ καμιά τους δεν παραδέχτηκε την ήττα. Ούτε καν όταν απολύθηκαν. Ούτε όταν το δικαστήριο τις δικαίωσε και η κυβέρνηση αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την απόφαση. Ούτε όταν ο καύσωνας τις έλιωνε. Ούτε όταν το κρύο τις περόνιαζε.

Εν τω μεταξύ, γύρω τους αναπτυσσόταν ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης από μια κοινωνία που, μετά από μεγάλους αγώνες και έντονες συγκρούσεις, έδειχνε σχεδόν παραιτημένη -σίγουρα ματαιωμένη. Οι φωτορεπόρτερ που ήταν καθημερινά δίπλα τους ανάγκασαν και τα καθεστωτικά ΜΜΕ να τις «δουν»: η εικόνα των γυναικών, που θα μπορούσαν να είναι οι μανάδες ή οι γιαγιάδες μας, να χτυπιούνται ανηλεώς σόκαρε μια ολόκληρη κοινωνία.

Γρήγορα ήρθαν και τα δημοσιεύματα από τον διεθνή Τύπο. Ηθικά, οι καθαρίστριες είχαν νικήσει. Επικοινωνιακά, η κυβέρνηση είχε χάσει -τόσο που και ο πρωθυπουργικός σύμβουλος, Φαήλος Κρανιδιώτης, αναγκάστηκε να γράψει δημόσια στον πρωθυπουργό να τις επαναπροσλάβει. Ομως, όπως απέδειξε ιλαροτραγικά πολύ καιρό αργότερα, ο κ. Σαμαράς δεν ήξερε να χάνει. Κι έτσι κι εκείνες έμεναν στον δρόμο.

Επινίκια

Σήμερα συναντιόμαστε για το αποχαιρετιστήριο ρεπορτάζ, το «επινίκιο», όπως λένε όλες γελώντας. Είναι πια θέμα ημερών η επαναπρόσληψή τους. Αναμένεται η νομοθετική ρύθμιση (που θα περάσει από τη Βουλή μετά τις προγραμματικές δηλώσεις), για να ξαναπιάσουν τα κορίτσια τις σφουγγαρίστρες και τους κουβάδες. Μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία πάντως δεν πρόκειται να αποχωρήσουν από την Καραγεώργη Σερβίας.

Είναι μια δικαίωση, όχι μόνο για τις απολυμένες του υπουργείου Οικονομικών, αλλά για ένα ολόκληρο κίνημα που από τα τέλη του 2008 και την επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, ζητά να φύγουν οι εργολάβοι της καθαριότητας από το Δημόσιο. «Είναι μια μεγάλη νίκη για εμάς και μια μικρή νίκη για την κοινωνία που υποφέρει από την ανεργία», μας λέει η Ευαγγελία Αλεξάκη. «Δεν θα θεωρήσουμε ότι ο αγώνας μας έχει δικαιωθεί μέχρι κι ο τελευταίος άνεργος να βρει δουλειά. Διδαχτήκαμε τι σημαίνει αλληλεγγύη, ακόμα κι από άγνωστούς μας ανθρώπους. Τώρα πρέπει κι εμείς να παλέψουμε για τους άλλους».

«Νομίζω ότι πέρασα 10 τάξεις του σχολείου μέσα σε λίγους μήνες», λέει η Φωτεινή Νικηταρά. «Νιώθουμε δικαιωμένες και περήφανες. Κουβαλάμε τόσες εμπειρίες, τόσες αναμνήσεις. Οι ζωές μας άλλαξαν για πάντα μετά από αυτό». Δίπλα της κάθεται η Δέσποινα Κωστοπούλου: «Για πολλά χρόνια δεν είχα ιδεολογία, δεν ήξερα τι σημαίνει πολιτική. Ψήφιζα ΠΑΣΟΚ, γιατί τους ένιωθα υποχρεωμένη, επειδή μου είχαν δώσει δουλειά. Και, ξαφνικά, βρισκόμαστε στον δρόμο κι ανακαλύπτουμε έναν άλλο κόσμο: ανθρώπους που μας στήριζαν, όχι γιατί είχαν να κερδίσουν από εμάς, αλλά γιατί πίστευαν σε κάτι. Αυτό ήταν αποκάλυψη κι είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν το είχα δει νωρίτερα».

«Για μένα, που ήμουν από παιδί στην Αριστερά, αυτός ο αγώνας ήταν ένα στοίχημα», λέει η Αννα Πουλάκη. «Πάντα λέγαμε ότι χαμένοι είναι οι αγώνες που δεν δίνονται, αλλά δεν το είχαμε αποδείξει τα τελευταία πολλά χρόνια. Λέγαμε ότι μπορούμε να νικήσουμε κι έμοιαζε με ουτοπία, οι άλλοι χαμογελούσαν συγκαταβατικά. Μιλάγαμε για αξιοπρέπεια και την κερδίσαμε, στα μάτια μας, στα μάτια των παιδιών μας και της κοινωνίας».

Ντίνα Δασκαλοπούλου

efsyn.gr