Η Αριστερά έγινε απαραίτητη γιατί ο λαός βυθίστηκε στη φτώχεια, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός έδειξε το αποκρουστικό του πρόσωπο, γιατί...πέφτει κόσμος από τα μπαλκόνια και πεινάνε τα παιδιά.
Θυμάμαι παλαιότερα -και φαντάζομαι ότι αυτό ισχύει για όλες τις γενιές αριστερών της Μεταπολίτευσης, όταν αγωνιζόμασταν για την είσοδο στη Βουλή, κάναμε πολιτική μέσα στην ανυποληψία. Αχρείαστοι, γκρινιάρηδες, γραφικοί. Λέγαμε λοιπόν καμιά φορά ότι ίσως ο δικός μας ρόλος είναι να κρατήσουμε την Αριστερά υπαρκτή και σχετικώς οργανωμένη, για την ώρα που η κοινωνία θα την χρειαστεί. Καταλήγαμε ότι είναι κι αυτό ένας έντιμος αγώνας.
Η ώρα αυτή ήρθε πιο γρήγορα και, φυσικά, πιο τραυματικά απ' ό,τι μπορούσαμε εμείς, τα παιδιά του "Κλικ" και των Ολυμπιακών Αγώνων, να φανταστούμε. Η Αριστερά έγινε απαραίτητη γιατί ο λαός βυθίστηκε στη φτώχεια, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός έδειξε το αποκρουστικό του πρόσωπο, γιατί πέφτει κόσμος από τα μπαλκόνια και πεινάνε τα παιδιά. Και οι πολίτες, χωρίς να γίνουν φυσικά αριστεροί, αποφάσισαν να βάλουν ένα τέλος στην παρακμή και να ψηφίσουν μια αριστερή κυβέρνηση.
Από τις 26 του Γενάρη, και ξεκινώντας με ορμή και αποφασιστικότητα το κυβερνητικό έργο εντός και οι διαπραγματεύσεις εκτός συνόρων, βλέπω και ακούω τα εξής: από τη μία, ανάταση κι ελπίδα στους "από κάτω", στους προοδευτικούς πολίτες, σ' αυτούς που ασπάζονται, ούτως ή άλλως, τις αρχές και αξίες της Αριστεράς. Από την άλλη, ακούω για ανθρώπους που είναι παραδοσιακά δεξιοί, συντηρητικοί, που στο σύστημα αξιών τους μπορεί να είναι υψηλότερα το έθνος, το χρήμα, η οικογένεια, η θρησκεία. Ανθρώπους που, αν τους ρώταγες λίγους μήνες πριν, θα έβαζαν την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη σχετικά χαμηλά στη λίστα με τις έννοιες που τους συγκινούν. Ακούω και βλέπω, λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους να έχουν πάρει μια μεγάλη ανακουφιστική και ζωογόνο ανάσα από τις αξίες της Αριστεράς. Λένε «νιώθω περήφανος μετά από καιρό», λένε «έχω ψηλώσει δέκα πόντους», λένε «να στηρίξω αυτόν τον αγώνα», γράφουν «θα κατέβω για πρώτη φορά σε διαδήλωση, να βοηθήσω...».
Πολλές και πολλοί από εμάς κουβαλάμε τις προσδοκίες μιας ζωής για το τι σημαίνει αριστερή διακυβέρνηση. Στεκόμαστε χαρούμενοι, ανακουφισμένοι αλλά και παγωμένοι από το βάρος της ευθύνης. Κάνουμε άριστα, γιατί αυτές οι προσδοκίες και αυτό το βάρος θα είναι και ο στόχος και ο έλεγχος των συντρόφων μας που αναλαμβάνουν κυβερνητικά καθήκοντα.
Είναι όμως εντυπωσιακό να βλέπεις πώς λειτουργούν οι αξίες της Αριστεράς σε καλοπροαίρετους αλλά άμαθους οργανισμούς. Σε εκείνους που ξυπνούν το πρωί κι έχουν πάρει μια μεγάλη ανάσα από κάτι που δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε, κι ακόμη λιγότερο ότι οι ίδιοι το είχαν ανάγκη. Κι αυτό δείχνει ότι την Αριστερά από καιρό τη χρειαζόταν η κοινωνία. Την είχε ανάγκη για να χαμογελάσει χωρίς καινούργιο αυτοκίνητο, κινητό ή παπούτσια. Την είχε ανάγκη για να νιώσει ο πολίτης ότι μετράει, μπορεί να επιφέρει αλλαγές, κάποιοι τον υπολογίζουν, όχι μόνο σαν πορτοφόλι για λεηλασία ή ως πελάτη.
Τώρα που το παιχνίδι σκληραίνει, όπως αναμενόταν, αυτές οι ανάσες περηφάνιας, αξιοπρέπειας, νηφαλιότητας, λογικής και ελπίδας να είναι το όπλο μας. Άλλωστε για τη Μέρκελ και τις ελληνικές και ευρωπαϊκές ελίτ, αυτές οι αξίες είναι ο μεγάλος εχθρός και θα κάνουν τα πάντα να τις καταπνίξουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου