Οι πολιτικοί δεν αποδεικνύονται πάντα ηγέτες, συχνά βρίσκονται ελλιποβαρείς.
Η απόσταση από τη...
Ναπολεόντειο αντίληψη: "Εγώ κάνω τις περιστάσεις" μέχρι την Ηροδότειο: "Οι άνθρωποι εξαρτώνται από τις περιστάσεις" είναι πολύ μεγάλη και ασφαλώς χωρά τη διαλεκτική της σύνδεσης περιστάσεων, διαμορφωμένων συνθηκών, ανάδρασης, ιστορικότητας. Εν τέλει του υποκειμενικού και αντικειμενικού παράγοντα.
Οι ηγέτες, όμως δεν κρύβονται, βγαίνουν μπροστά, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, επιχειρούν να διαμορφώσουν τις εξελίξεις. Οι πολιτικοί κρίνονται από τον λαό και την Ιστορία.
Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι δύο αυτές αξιολογήσεις ταυτίζονται. Η κρίση του λαού είναι συνήθως εν θερμώ, αντίθετα με την κρίση της Ιστορίας, που έρχεται εκ των υστέρων και αφού κοπάσει η βουή της συγκυρίας. Δεν είναι άλλωστε ασύνηθες, ηγέτες που δεν ευνοήθηκαν από την κρίση του λαού, όχι μόνο να μην αντιμετωπίσουν τη χλεύη της Ιστορίας, αλλά να καταφέρουν να αφήσουν το αποτύπωμά τους.
Ο ηγέτης πρέπει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του για τις συνέπειες των αποφάσεών του ελπίζοντας ότι η τελική κρίση της Ιστορίας θα τον αντιμετωπίσει με κατανόηση ή έστω με "ευμενή ουδετερότητα"...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Σταύρου Καπάκου, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου