Παρακολουθώ με θλίψη τους τελευταίους μήνες τις τραγικές - είναι τελείως προσωπική η άποψη - εικόνες ενός ξεθωριασμένου κομματικού τοπίου, το οποίο...απεικονίζει την πάλαι ποτέ ΔΗΜΑΡ.
Έζησα αυτό το κόμμα, σχεδόν, από την σύστασή του, με κυριολεκτικά μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού στελέχη να το πλαισιώνουν.
Ποιοι ήταν; Ο Κουβέλης, ο Λυκούδης, ο Χατζησωκράτης , ο Μαργαρίτης και ο Παπαδόπουλος. Οι δύο από του τρεις έχουν πολιτικά αποδημήσει σε προσφιλές ιδεολογικά στρατόπεδο.
Είδα, ακόμη, αυτόν το κομματικό οργανισμό να γιγαντώνεται (σε σχέση πάντα με τις δυνατότητες του), να συμμετέχει ενεργά σε κυβέρνηση συνασπισμού, με δεξιόστροφους και δεξιούς. Να περνά, για αριστερό κόμμα πάντα, στιγμές πραγματική πολιτικής ακμής κάνοντας ακόμη και τους πιο δύσπιστους να αναθεωρήσουν τις όποιες αμφιβολίες είχαν, για την ικανότητα αριστερής διακυβέρνησης. Έστω και συμμαχικής. Την ίδια όμως στιγμή, ζούσα κάτι παράδοξο. Αυτό κόμμα να καταβαραθρώνεται από μια αμφιλεγόμενη πολιτική απόφαση, που χρησιμοποίησε για άλλοθι... το κλείσιμο της ΕΡΤ!
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, όπως και οι περισσότεροι. Τέλος πάντων.
Σήμερα, όμως, και ύστερα από πολλές, μα πραγματικά πολλές αναπροσαρμογές επί αναπροσαρμογών στον πολιτικό - κομματικό του χαρακτήρα, αυτός ο κομματικός οργανισμός γέμισε μύκητες, που άρχισαν να βρωμούν άσχημα.
«Ξεφτιλίζεται» και παραπαίει στα μάτια και στην ψυχή όσων το πίστεψαν (μεταφέρω δημοσιογραφικά τα όσα εισπράττω και τίποτε άλλο).
Δε θα γράψω περισσότερα, αλλά εύχομαι ο ιστορικός του μέλλοντος, να θυμηθεί την ύπαρξή της ΔΗΜΑΡ και την αναφέρει στις σελίδες του. Γιατί και γι αυτό, πολύ αμφιβάλω. ..
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου