Οι μνημονιακοί αδελφοί...

...και η υπόθεση της δανεισμένης τσαγιέρας...


Μετά την ήττα τους στις εκλογές Σαμαράς και Βενιζέλος ξεπέρασαν...
εαυτούς σε αυτοϋπονόμευση και αυτογελοιοποίηση.

Ο Βενιζέλος με εξαιρετική ειλικρίνεια μας αποκαλύπτει ότι η πεμπτουσία της πολιτικής πρακτικής που ο ίδιος γνωρίζει είναι η εξαπάτηση του εκλογικού σώματος. Η βασική του κατηγορία προς την κυβέρνηση είναι ότι τηρεί τις προεκλογικές της υποσχέσεις! Ο Βενιζέλος ξεσπαθώνει:

«Οι λεβέντικες προεκλογικές μεγαλοστομίες επαναλαμβάνονται με κεκτημένη ταχύτητα αντιπολίτευσης και όχι υπεύθυνης κυβέρνησης»! Οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ «επαναλαμβάνονται και εντείνονται μετεκλογικά με μια εντυπωσιακή άνεση και προθυμία αυτοεγκλωβισμού της νέας κυβέρνησης».

Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τον Βενιζέλο, δεν εξαπατά τους ψηφοφόρους του όπως οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επί δεκαετίες. Μέγα έγκλημα!

Ο Σαμαράς δεν χάνει ευκαιρία να τονίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν είναι ΠΑΣΟΚ» και θα τηρήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις (οποία ντροπή!). Ο άνθρωπος που ενορχήστρωσε την κινδυνολογία ισχυρίζεται τώρα ότι «ποτέ δεν καλλιεργήσαμε φόβο»! Για την απρέπεια να μην παραβρεθεί στην παράδοση του Μεγάρου Μαξίμου, ισχυρίζεται ότι (και για αυτό!) φταίει ο… ΣΥΡΙΖΑ:

«Καμία εικόνα δεν είχαν για το πότε θα πάει ο κ. Τσίπρας στο Μαξίμου και για το πότε θα έπρεπε να ήμουν κι εγώ εκεί. Δεν είχα καμία πρόθεση να μη παραβρεθώ τυπικά, αφού του είχα ήδη τηλεφωνήσει για να τον συγχαρώ. Δημιούργησαν ένα πρόβλημα από το τίποτα».

Όλα αυτά φέρνουν στο νου την “υπόθεση της δανεισμένης τσαγιέρας” που αναφέρει ο Φρόιντ στην “Ερμηνεία των Ονείρων”.  Θυμίζουν τις υπερασπιστικές δικαιολογίες του ανθρώπου που είχε κατηγορηθεί από τον γείτονά του ότι του επέστρεψε πίσω σπασμένη την τσαγέρα που του είχε δανείσει. Ο κατηγορούμενος για να υπερασπιστεί τον εαυτό του πρόβαλε τρεις δικαιολογίες:

Πρώτον, δεν ήταν σπασμένη η τσαγέρα όταν την επέστρεψε.

Δεύτερον, η τσαγέρα ήταν σπασμένη όταν τη δανείστηκε.

Τρίτον, ποτέ δεν δανείστηκε την τσαγέρα από το γείτονα του.

Ο Φρόιντ παρατηρεί ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά πολύπλοκη και (εμφανώς) αντιφατική υπερασπιστική γραμμή. Τα τρία επιχειρήματα είναι ασυνεπή μεταξύ τους, και θα ήταν, φαινομενικά, καλύτερα αν είχε χρησιμοποιηθεί μόνο ένα από αυτά.

Ωστόσο συνεχίζει ο Φρόιντ:

«Αλλά έτσι είναι ακόμη καλύτερα. Έστω και ένας από τους τρεις τρόπους υπεράσπισης να αναγνωρισθεί ως βάσιμος, ο άνθρωπος πρέπει να αθωωθεί»!

Σαμαράς και Βενιζέλος θεωρούν ότι όσο πιο τερατώδεις, αντιφατικοί και ανήθικοι είναι οι ισχυρισμοί τους τόσο πιο εύκολα χωνεύονται από τον «απλοϊκό λαό». Αλλά, δυστυχώς για αυτούς, οι καιροί έχουν πλέον αλλάξει...
Άγγελος Καλοδούκας
left.gr