το συμβολικό μέγεθος υπερτερεί του πραγματικού εκτοπίσματος. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδινε καθαρές και πειστικές απαντήσεις στην κριτική που δεχόταν ότι δεν έχει συνομιλητές, εκτίμησε ότι θα μπορούσε να θέσει όρους από θέση ισχύος.
Αν νομίζεις πως είσαι απαραίτητος εύκολα διολισθαίνεις στην αλαζονεία. Πρόκειται για το σύνδρομο του μικρομεγαλισμού. Αυτά που ζητούσε η ΔΗΜΑΡ δεν ήταν δυνατόν να τα ικανοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να κατηγορηθεί ότι υποκύπτει άνευ όρων.
Ήτοι: Και πρώτη θέση στη λίστα Επικρατείας για τον Φώτη Κουβέλη (ενδεχομένως και υπόσχεση για την προεδρία της Δημοκρατίας ή την προεδρία της Βουλής) και υποψηφιότητες στελεχών της σε διάφορες περιφέρειες με στήριξη από τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ξεχωριστή κοινοβουλευτική ομάδα την επομένη των εκλογών και οργανωτική αυτονομία και εκλογική διακήρυξη όπου θα υπήρχε η δέσμευση ότι η νέα κυβέρνηση δεν θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες.
Συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι συμφωνία μεταξύ δύο ισότιμων (θεωρητικά) εταίρων, αλλά λεόντεια σύμβαση υπέρ του ασθενέστερου. Προσθέστε και τις ισχυρές αντιδράσεις από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που δεν προέρχονταν μόνο από την Αριστερή Πλατφόρμα και θα έχετε την πλήρη εικόνα του ναυαγίου. Βεβαίως, κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούσαν προσδοκίες στην ηγεσία της ΔΗΜΑΡ και γι αυτό άλλωστε οι συζητήσεις συνεχίζονταν. Το έκαναν γιατί ήθελαν να εξασφαλίσουν το «όχι» της στον Σταύρο Δήμα ή μήπως λειτούργησαν χωρίς πλήρη εξουσιοδότηση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Και στις δύο εκδοχές υπάρχει δόση αλήθειας…
Τάσος Παππάς – efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου