Μαζεύοντας... "κουρέλια"...

Την ώρα που η Ευρώπη και όλος ο πολιτισμένος κόσμος συγκλονίζεται από τη φρίκη του ακραίου φανατισμού και της μισαλλοδοξίας που οδηγεί σε εμμονική παραφροσύνη απειλώντας την κοινωνική ειρήνη, η ελληνική πολιτική ζωή βουτάει πιο βαθιά στο...
πέλαγος της απαξίωσης, του αμοραλισμού και της νυν υπέρ πάντων επιβίωσης ενός αφασικού πολιτικού προσωπικού.

Ο Βασίλης Οικονόμου, με την παντιέρα της Κεντροαριστεράς, καταψήφισε το μνημόνιο και έφυγε από το ΠΑΣΟΚ κάνοντας πολιτική καριέρα ως "αντί", έκανε ένα πέρασμα από τη ΔΗΜΑΡ και ζητούσε εσχάτως - όπως λένε οι πληροφορίες - να ξαναγυρίσει στο ΠΑΣΟΚ μέσα από εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας. Προφανώς γιατί αντιλαμβανόταν το "φούμο" από τους νοήμονες ψηφοφόρους της Αττικής. Έκανε ένα... 24ωρο πέρασμα από το νέο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, για να καταλήξει στην πρόθυμη αγκαλιά του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος πιστεύει ότι θα κάνει καριέρα στο Κέντρο μαζεύοντας "κουρέλια" από την αυλή της καθημαγμένης Κεντροαριστεράς.

Λίγο πριν η Αντζελα Γκερέκου, αυτός ο πολιτικός ογκόλιθος, τον οποίο παθιασμένα πολιορκούσε ο Παπανδρέου, παραβίασε την δική της απόφαση, διατυπωμένη μάλιστα δημόσια μόλις την Δευτέρα το απόγευμα και μεταπήδησε με χαρακτηριστική άνεση στην ΝΔ.

Σε μια ΝΔ που γυρίζει με θόρυβο στα ξενοφοβικά, ρατσιστικά και ακροδεξιά σύνδρομα της.

Μίλησε κανείς για πολιτική αξιοπιστία, για ιδεολογική προσήλωση, για υπεράσπιση ιδεών και αρχών;

Κουρελιάζουν κάθε αρχή και αξία για μια θεσούλα και ύστερα κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα της πολιτικής αναξιοπιστίας.

Μέσα σε αυτή την πολιτικά εμετική κατάσταση ευτυχώς η Αριστερά απείχε από το παιχνίδι της κολοτούμπας.

Και όσοι εντάχθηκαν στα ψηφοδέλτια - κάποιοι κακώς έγιναν αποδεκτοί κατά την άποψη μου - τουλάχιστον είχαν διαρρήξει τους δεσμούς με τα κόμματα από τα οποία προήλθαν. Το "Ποτάμι" που πια δεξιοκρατείται άνοιξε την αγκαλιά του σε όλους τους νεοφιλελεύθερους, αναβαπτίζοντας τους στην κολυμπήθρα της απολίτικης ιδεολογικής σούπας που εκφράζει.

Το ΠΑΣΟΚ πληρώνει εν μέρει αδιανόητες διευρύνσεις του παρελθόντος τότε που ήταν κραταιό, αν και η αλήθεια είναι ότι και τότε ( στις περιπτώσεις Μπούτου, Ανδριανόπουλου, Μάνου) στέγασε ανέστιους κομματικά δεξιούς.

Όπως και να έχει η ακαριαία πολιτική μετάλλαξη, είναι αποκρουστική και αήθης.

Ιδίως για όσους παλεύουν μια ζωή για να υπερασπιστούν τις όποιες - ακόμα και δεξιές - ιδέες τους....

Παναγιώτης Σιάνης