Μια τέτοια ατζέντα, τον κόσμο δεν τον σοκάρει απλώς - ξυπνάει το σύνδρομο Μπαλτάκου...
Για να μην ξεχνιόμαστε… Ο κ. Σαμαράς είναι πρωθυπουργός της ευρωπαϊκής (ακόμη…) Ελλάδας και θεματοφύλακας της κανονικότητας. Για τούτο σοκάρει διπλά η...
δήλωσή του για τους μετανάστες στον Έβρο, με αφορμή την επίσκεψή του στα συρματοπλέγματα. Δεν ακούσαμε δηλαδή μια ψύχραιμη ανάπτυξη πολιτικής, που μπορεί να περιέχει κανόνες (πολύ αυστηρούς αν θέλετε) αστυνόμευσης και τήρησης της νομιμότητας. Είχαμε μια εμπρηστική ρητορική στην εύφλεκτη περιοχή της ξενοφοβίας.
Ανεξάρτητα, ωστόσο, από την ουσία του θέματος, αναρωτιέται κανείς κατά πόσο επικοινωνιακά είναι χρήσιμη. Προφανώς, στο επιτελείο του εκτιμούν ότι ακροδεξιά ατζέντα (α λα Σαρκοζί για τη Μαρί Λεπέν) του δίνει πόντους απέναντι σε έναν ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορεί να διαμορφώσει μια στιβαρή στρατηγική για το μεταναστευτικό πρόβλημα. Προσδοκά, παράλληλα, να ψαρέψει στα θολά νερά των Ανεξάρτητων Ελλήνων και ακόμη παραπέρα.
Είναι, όμως, έτσι; Δεξαμενή σήμερα είναι και ο πάλαι ποτέ «μεσαίος χώρος». Αποτέλεσε επιτυχημένη στρατηγική του προκατόχου του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας – ανεξαρτήτως πώς τη διαχειρίστηκε και πού μας οδήγησε. Κόσμος (στον ενδιάμεσο χώρο) τρομαγμένος για το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας και ευάλωτος στα γαλάζια σενάρια του φόβου. Μια τέτοια ατζέντα, όμως, δεν τον σοκάρει απλώς - ξυπνάει το σύνδρομο Μπαλτάκου. Δεν χρειάζονται καν μετρήσεις για να μπορέσει κανείς να ψηλαφίσει διαθέσεις. Η υπόθεση αυτή έχει πλήξει σοβαρά το προφίλ της κυβερνώσας παράταξης. Για να το πω απλά, υπάρχουν πολίτες τρομαγμένοι για την ευρωπαϊκή μας πορεία, αλλά δεν αντέχουν «αυτή τη δεξιά», δεν μπορούν να διανοηθούν ότι σε θέση κλειδί υπήρξε ένας Μπαλτάκος. Η σημερινή ρητορική, λοιπόν, επαναφέρει τέτοιους εφιάλτες. Όταν φτάσεις στην άκρη του σχοινιού, λένε οι Αμερικάνοι, δέσε επειγόντως έναν κόμπο γιατί θα πέσεις. Κάπου εκεί κινείται η ακροδεξιά ατζέντα, που άρχισε να προβάρει η Νέα Δημοκρατία, και απαιτούνται επειγόντως κόμποι και όρια.
Βιώνουμε, πάντως, μια απερίγραπτη πόλωση, που προσβάλλει την πολιτική μας αισθητική και δοκιμάζει αγρίως τη θεσμική μας κουλτούρα. Δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο ΣΥΡΙΖΑ, σε άλλα μέτωπα φυσικά. Είναι και αυτός ένας κρίσιμος λόγος να μην λειτουργήσει ο μικρός δικομματισμός σαν οδοστρωτήρας. Η ψήφος, με λίγα λόγια, στα ενδιάμεσα κόμματα της σύνεσης και του κανονικού, η ενίσχυση αν θέλετε αποθεμάτων συναίσθησης, δεν είναι χαμένη. Αντιθέτως είναι επιβεβλημένη, αν θέλουμε η νέα διακυβέρνηση να υποστεί τις απαραίτητες προσγειώσεις για την επόμενη δύσκολη μέρα – για όποιον παραλάβει το πακέτο των πενήντα εδρών ως δώρο ενός άθλιου εκλογικού νόμου.
Άρης Τόλιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου