Σου γράφω για όλους αυτούς που ξαφνικά κόπτονται για τον θόρυβο γύρω από τον Νίκο Ρωμανό, συγκρίνοντας τον με...άλλους θανάτους/αδικίες/καταστροφές και ανακυκλώνοντας το ίδιο μοτίβο: «μα γιατί τέτοιος χαμός για τον Ρωμανό τον μπαμπούλα, και όχι για τον «χ,ψ,ω;;». Θέλω να τους ρωτήσω, αν οργάνωσαν ή παρευρέθηκαν σε ενημέρωση, διαδήλωση, διαμαρτυρία για τα δικαιώματα του «χ,ψ,ω» ή περιορίστηκαν στο «μετερίζι» του καναπέ και του Facebook/Twitter;
Φαντάζομαι όλοι οι πολυγραφότατοι, με τον στόμφο που τους διακρίνει, θα πρέπει σίγουρα να ήταν μπροστάρηδες στους αγώνες των καθαριστριών, των συνταξιούχων, των φοιτητών, των υπαλλήλων και όλων των υπολοίπων θυμάτων της κρίσης. Εε; Τι; Όχι;
Τι εννοείς πως οι ίδιοι που συγκρίνουν τον Ρωμανό με την Ηρώ (την κοπελίτσα στην Πάρο, ναι το διάβασα κι αυτό), δεν προσέφεραν ούτε υποστήριξη μα ούτε και δεκάρα τσακιστή στην οικογένεια της;;
Τι εννοείς πως θα είναι οι ίδιοι «κοψοχέρηδες» που μετά από 6 σχεδόν χρόνια κρίσης κι ένα σωρό εκλογές, θα ξαναψηφίσουν μια από τα ίδια (για να μην χαθεί η ανάπτυξη);
Τέτοια υποκρισία λοιπόν. Η απογοήτευση προς τον Άνθρωπο είναι τεράστια. Το «εμείς» και το «μαζί» έχουν δώσει τη θέση τους στο «εγώ» και στο «not in my back yard».
Δεν ξέρω αν τα ζωώδη αυτά ένστικτα έχουν γιγαντωθεί λόγω της κρίσης ή, αν απλά, πρέπει να αποδεχτούμε μοιρολατρικά (όπως θέλουν κάποιοι) πως αυτοί είμαστε και πως «δεν αλλάζει ο Έλληνας».
Έχω κουραστεί κ απογοητευθεί με την απύθμενη ποσότητα βλακείας κ αμορφωσιάς. Για αυτό «κατηγορώ» τα social media, μιας κ θέλοντας και μη, εκτίθεμαι σε ανθρώπους που κανονικά δεν θα διάλεγα ούτε για τάβλι.
Αλλά, κατά βάθος, κατηγορώ εμένα που νιώθω ενοχές, επειδή δεν κάθομαι να απαντήσω/αποδείξω στον κάθε «αγανακτισμένο» του καναπέ, πως πρέπει να κοιτάει μόνο το «εμείς, μαζί για τα δικαιώματα όλων».
Με κατηγορώ που λυπάμαι/πονάω για λογαριασμό τους.
Αμαρτία που το λέω, αλλά η κουτοπονηριά και η ηλιθιότητα έχουν χτυπήσει κόκκινο. Ο κόσμος, από τη μια νιώθει ανήμπορος να κατανοήσει και να επηρεάσει τις εξελίξεις, και από την άλλη μέσα σε αυτήν την αμορφωσιά, έχει την «ανάγκη» να φωνάξει πως δεν πιάνεται κορόιδο και έτσι καταπιάνεται από κάθε τυχάρπαστη (ή και φασιστική) θεωρία συνωμοσίας χάνοντας το δάσος από μπροστά του.
Ίσως τελικά η βλακεία και η κουτοπονηριά και η ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση πως «κανείς δεν με «πιάνει κότσο εμένα…» να τον βοηθάει σαν υποσυνείδητη σανίδα σωτηρίας.
Ελπίζω, μετά από χρόνια, αυτή η συμπεριφορά των ανθρώπων στα χρόνια της κρίσης μέσα από τα social media, να γίνει αντικείμενο μελέτης. Θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον για τις επόμενες γενιές.
Σε χαιρετώ κι εγώ ντροπιασμένος από τον καναπέ μου...
pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου