Στην Ελλάδα ποτέ δεν αφέθηκε να πεθάνει ένας απεργός πείνας. Επίσης στην Ελλάδα ποτέ δεν έγινε σοβαρή απεργία πείνας χωρίς ...
ο απεργός να έχει υποστεί σαφή παραβίαση δικαιωμάτων που ορίζονται από νόμους. Η πέραν του επιτρεπτού ορίου προφυλάκιση, η παραβίαση δικαιωμάτων εντός φυλακής, οι σοβαροί λόγοι υγείας, η άρνηση των συμβουλίων να χορηγήσουν τις προβλεπόμενες άδειες χωρίς βάσιμες αιτίες για την απόρριψη κ.λπ. είναι οι πιο συχνοί λόγοι που οδηγούν σε αυτήν την αυτοκαταστροφική απόφαση έναν κρατούμενο.
Σε όλες τις περιπτώσεις από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα δεν αφέθηκε κανένας απεργός πείνας να πεθάνει. Στις έσχατες στιγμές γινόταν παρέμβαση από τον υπουργό Δικαιοσύνης ή ακόμα και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πλην της περίπτωσης του Χρ. Σαρτζετάκη που αρνήθηκε τη χάρη τής (λόγω συμπλήρωσης αναγκαίου χρόνου φυλάκισης) αποφυλάκισης στον Χρήστο Ρούσο (δράστη της δολοφονίας του φίλου του). Τότε μάλιστα είχε γίνει και η πρώτη συμβολική απεργία πείνας από μεγάλο μέρος δημοσιογράφων, πνευματικών ανθρώπων και ακτιβιστών. Αυτή η ενέργεια έδωσε τότε και το κουράγιο να παραδώσει σε αυτούς τη σκυτάλη ο Χρ. Ρούσος ένα βήμα πριν από τον θάνατο και να σταματήσει την απεργία.
Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, πάντοτε την τελευταία στιγμή κάποιος αρμόδιος έπαιρνε πάνω του την ευθύνη για να βάλει τέρμα σε μια πορεία προς τον θάνατο. Τον ίδιο σεβασμό έχουν επιδείξει και σχεδόν όλοι όσοι έκαναν απεργία πείνας διαχρονικά, με αποτέλεσμα να μη γελοιοποιείται αυτή η «απόλυτη» επιλογή.
Αυτή τη φορά είναι πέρα από κάθε λογική η απόρριψη του αιτήματος των Νίκου Ρωμανού και Ηρακλή Κωστάρη. Το να πεθάνει κρατούμενος στην Ελλάδα επειδή θα κινδυνέψει το σύστημα αν εφαρμοστεί ο νόμος είναι έξω και πέρα από κάθε λογική κράτους δικαίου. Ο μεν Κωστάρης πήγαινε ανενόχλητος στα μαθήματά του έως ότου παραβιάσει την άδεια ο Ξηρός, ο δε Ρωμανός δεν έκανε τίποτα που να αποδεικνύει ότι δεν θα κάνει ορθή χρήση του μέτρου. Αντίθετα, αν έκανε τον κόπο ο εφέτης ανακριτής κ. Νικόπουλος να διαβάσει την εισαγγελική αγόρευση και την τοποθέτηση του προέδρου που τον δίκασαν, θα αντιλαμβανόταν πολύ εύκολα το πόσο είναι αδικαιολόγητοι οι φόβοι του.
Όσο για τον υπουργό Δικαιοσύνης, που θέλει να πιστέψει ότι ο Ρωμανός τρώει ή αφήνει υπονοούμενα ότι οι γονείς φταίνε και την ίδια στιγμή προσπαθεί να καταργήσει το δικό του νόμο, δεν περιποιεί και ιδιαίτερη τιμή στον εαυτό του, ούτε φυσικά τον απαλλάσσει από το μέγιστο μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.
Αυτή τη στιγμή απασχολούνται δεκάδες ένοπλοι αστυνομικοί σε 24ωρη βάση για να «φυλάνε» την κοινωνία από τον Ρωμανό και το Μιχαηλίδη όπως τη φυλάγανε και από τον Κωστάρη.
Όταν γράφαμε ότι τα ΜΜΕ ήταν υπεύθυνα για τη διασπορά φόβου και τρόμου στην κοινωνία, στους δικαστές και στις διοικήσεις των φυλακών αμέσως μετά την παραβίαση της άδειας από το Χριστόδουλο Ξηρό ή για τα πάρτι στις φυλακές, δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε πόσο πολύ αυτός ο τρόμος θα καθόριζε την παραπέρα πορεία των δικαιωμάτων των κρατουμένων.
Τα ίδια ΜΜΕ τώρα τάσσονται υπέρ της απόδοσης των νόμιμων δικαιωμάτων στους απεργούς πείνας με ελάχιστες εξαιρέσεις που προκρίνουν την «διά αλληλογραφίας» εκπαίδευση, μη κατανοώντας πόσο παράλογο είναι αυτό για όποιον πιστεύει ότι η παιδεία που είναι ασύμβατη με την απομόνωση μπορεί να επανεντάξει ένα κρατούμενο στον κοινωνικό ιστό.
Δεν είναι δυνατόν όμως εκείνες οι υστερικές και φοβικές αντιδράσεις των ΜΜΕ να επηρεάζουν σήμερα τους δικαστές στην απονομή δικαιοσύνης. Με τον ίδιο τρόπο που δίνονται άδειες στους ποινικούς κρατούμενους, ακόμα κι αν ορισμένοι ελάχιστοι τις παραβίασαν, με τον ίδιο τρόπο που δεν προφυλακίζονται άνθρωποι που βαρύνονται με κακουργήματα συμμετοχής σε εγκληματικές οργανώσεις (διακινητές ναρκωτικών, ένστολοι εμπλεκόμενοι σε κατάχρηση εξουσίας και χρηματισμό και λοιποί παραβάτες του νόμου), με τον ίδιο τρόπο οφείλουν οι εισαγγελείς να κρίνουν όλους τους κρατούμενους. Διαφορετικά, το δίκαιο θα το αποδίδουν τελικά τα κανάλια!
Αντα Ψαρρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου