Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι και θα είναι ο εμβρυουλκός προοδευτικών εξελίξεων στην Ευρώπη...
Κύριε Πρόεδρε,
Κυρίες και Κύριοι,
Σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας σ’ ένα συνέδριο που στη διαδρομή του χρόνου, έχει μετεξελιχθεί σε σημαντικό ετήσιο οικονομικό βήμα.
Από το βήμα σας επιτρέψτε μου να απευθυνθώ στις υγιείς επιχειρηματικές και παραγωγικές δυνάμεις του τόπου με καθαρότητα και ειλικρίνεια.
Η χώρα βρίσκεται σε σημείο καμπής.
Η δημιουργική Ελλάδα, ο κόσμος της εργασίας και του πολιτισμού, ο απλός πολίτης και οι εκπρόσωποί του στη Βουλή αντιμετωπίζουν ένα οριακό δίλημμα:
- Ή ο τόπος θα συνεχίσει την ίδια αυτοτροφοδοτούμενη πολιτική της καταστροφής ή θα αναζητήσουμε, όλες και όλοι μαζί, τον εναλλακτικό δρόμο της αλλαγής και της διεκδίκησης
- Ή η Ελλάδα θα συνεχίσει στο αδιέξοδο της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης ή θα ανοίξουμε το δρόμο της πραγματικής, συνολικής και εθνικής ανασυγκρότησης, της ανάπτυξης και της απασχόλησης.
Πρέπει να μπει φρένο στον κατήφορο αμέσως τώρα.
Γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά δεν επιχειρεί να επιβάλλει απλώς μια συγκεκριμένη και αποτυχημένη οικονομική πολιτική.
Επιβάλλει , μια τιμωρητική πολιτική στην Ελλάδα, παραδειγματική για όλη την Ευρώπη.
Τα νέα, μόνιμα μέτρα λιτότητας που θα επιβληθούν από 01.01.2015, δεν έχουν επιστημονικό ή τεχνοκρατικό ειρμό. Έχουν μόνον πολιτικό στόχο.
Να αποδείξουν ότι η χώρα μας πρέπει να μετατραπεί σε μόνιμη βάση σε μια κοινωνία διχασμένη, με μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού στο περιθώριο.
Να αποδείξουν ότι το μνημόνιο πέτυχε στο να κάνει την Ελλάδα μια «κανονική χώρα», τετραγωνίζοντας τον κύκλο.
Επιδιώκοντας να εμφανίσουν βιώσιμο το ελληνικό χρέος μέσω της αέναης λιτότητας.
Να γίνει, δηλαδή, δήθεν βιώσιμο στα χαρτιά, κάνοντας αβίωτη στη πράξη, την καθημερινότητα ενός λαού.
Μετατρέποντας το Μνημόνιο σε καθεστώς, να αποδείξουν ότι η προοπτική της συνολικής αναδιάρθρωσης των χρεών στην Ευρωζώνη είναι κλειστή.
Και ότι η δημοκρατία στην Ευρώπη δεν είναι πλέον απόλυτη και αναπαλλοτρίωτη αξία.
Απαιτούν να πληρώσουμε, όχι για τα όποια δικά μας λάθη του παρελθόντος, που πράγματι υπήρξαν, αλλά για τα δικά τους.
Για την παταγώδη αποτυχία του προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης. Το οποίο, με τις αυξήσεις στον ΦΠΑ που προτείνει η κυβέρνηση – και μάλιστα υπονομεύοντας το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της χώρας στον τουρισμό, με το διπλασιασμό του για τα ξενοδοχεία από το 6,5% στο 13% – επιβεβαιώνεται, για μία ακόμα φορά, ως πρόγραμμα υποτίμησης μόνον των μισθών και των συντάξεων.
Ως πρόγραμμα υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής.
Η κυβέρνηση είναι στην πρώτη γραμμή για την εφαρμογή των μέτρων εξαθλίωσης και υπονόμευσης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της οικονομίας.
Μέτρα μόνιμου χαρακτήρα, που επιδεινώνουν το αρχικό πρόβλημα. Και η προσπάθειά της να εκλογικεύσει την αθλιότητα συνιστά από μόνη της ηθική και πολιτική αθλιότητα.
Δανειστές και κυβέρνηση επικαλούνται το δημοσιονομικό κενό.
Δηλαδή, τη διαφορά τόκων και πρωτογενούς πλεονάσματος.
Αν και, μέχρι πριν από λίγες μέρες, η κυβέρνηση ισχυριζόταν σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχει δημοσιονομικό κενό για το 2015.
Ξαφνικά, όμως, κάνοντας στροφή αξίας €2,5 δις, προσυπέγραψε την εκτίμηση της τρόικας.
Αλλά για μια σχεδόν ισοσκελισμένη οικονομία το 2015, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό, το δημοσιονομικό κενό δεν μπορεί να είναι πραγματικό.
Είναι τεχνητό, με την έννοια ότι το προκαλούν οι υψηλές ετήσιες υποχρεώσεις σε τόκους, της τάξης των €6,5 δις ως μέσο όρο έως το 2020.
Και αυτές με τη σειρά τους απαιτούν εξωπραγματικά και υφεσιακά πρωτογενή πλεονάσματα.
Δηλαδή, πόρους που αφαιρούνται από την εθνική οικονομία και μεταφέρονται στους δανειστές.
Έτσι σχηματίζεται η εικονική πραγματικότητα ότι οι αριθμοί βγαίνουν. Αλλά ούτε οι αριθμοί βγαίνουν ούτε οι άνθρωποι αντέχουν.
Και το δημοσιονομικό κενό αυτό διευρύνεται όταν προστίθενται οι δαπάνες πληρωμής ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων, που, έως το 2020, αφορούν το δάνειο από το ΔΝΤ και τις λήξεις ομολόγων.
Μετατρέπεται, δηλαδή, σε χρηματοδοτικό κενό.
Και τότε η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στο διπλό αδιέξοδο: να χρειάζεται πρόσθετο δανεισμό, αλλά, λόγω του μη βιώσιμου δημόσιου χρέους και της αναποτελεσματικής πολιτικής της λιτότητας, να μην μπορεί να βγει στις αγορές.
Και, γι’ αυτό, να εξαναγκάζεται να στρέφεται στους θεσμούς της Ευρωζώνης, οι οποίοι, για να δανείσουν σήμερα, θέτουν ως προϋπόθεση την εμβάθυνση της λιτότητας.
Συνεπώς, μόνο με αλλαγή πολιτικής η Ελλάδα θα ξαναβγεί στις αγορές.
Με άμεσο τερματισμό της λιτότητας, με στροφή στην ανάπτυξη, «κούρεμα» του χρέους και σημαντική ελάφρυνση του ετήσιου κόστους εξυπηρέτησής του.
Και οι αγορές δεν τιμολογούν τον κίνδυνο από την αλλαγή πολιτικής. Δηλαδή, δεν τιμολογούν την ανάπτυξη ως κίνδυνο.
Τιμολογούν, όμως, ως κίνδυνο το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος, την αστάθεια της σημερινής κυβέρνησης διότι δεν μπορεί να βρει 180 βουλευτές που θα επιτρέψουν τη συνέχιση αυτής της πολιτικής και την παντελή έλλειψη αναπτυξιακού σχεδίου.
Όπως επισημαίνει το Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής σε έκθεσή του τον Οκτώβριο του 2013: «Η χώρα είναι αδύνατο να επιστρέψει στις αγορές κεφαλαίου για να αναχρηματοδοτήσει το τεράστιο χρέος της με λογικούς όρους. Το μέγεθός του θα λειτουργεί αποτρεπτικά για τους πιθανούς δανειστές».
Αλλά ο κ. Σαμαράς δεν τολμά να υπενθυμίσει ούτε καν τη δική τους απόφαση. Στο Eurogroup,στις 27.11.2012, για μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, αμέσως μετά την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων.
Και ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος, ωσάν να είναι εκπρόσωποι των δανειστών και όχι η ηγεσία μιας υπερχρεωμένης και δανειζόμενης χώρας, πλειοδοτούν σε δηλώσεις ότι το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι δήθεν βιώσιμο.
Αφαιρούν έτσι εκ των προτέρων το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης.
Και επειδή υψηλό χρέος δεν έχει μόνον η Ελλάδα, εμείς έχουμε προτείνει, ως πρώτη επιλογή, τη σύγκληση «Ευρωπαϊκής Διάσκεψης για το Χρέος», κατά το προηγούμενο της Διάσκεψης του Λονδίνου το 1953, που ρύθμισε το χρέος της Γερμανίας και έβαλε τα θεμέλια για τη μεταπολεμική ανάπτυξή της.
de
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου